ZS2 Irregular Christian Camp

[mimbla.ocho]

- Oczywiście. - Skinął jej głową. - Ale jednak pójdę upewnić się, że ta skrucha jest szczera i nie będziemy mieć zaraz na głowie całej reszty.

[Ślunsk]

Dziewczyna odpowiedziała gestem, czekając aż chłopak trzaśnie drzwiami.
- Nawrócenie. - Szepnęła, stawiając brązowe spojrzenie przeciwko czerwonym oczom. - Co cię do tego skłoniło... Fran?

[ćma na sznurku]

To nie do niej przyszedł się spowiadać... a jednak najwyraźniej musiał zaspokoić ciekawość dziewczyny, żeby przejść dalej.
Poczuł przemożną chęć, by odwrócić wzrok.
- Myślałem, że to co robię nie jest złe. Myliłem się. Teraz moje grzechy ranią mnie i wszystkich wokół. - Ostrożnie dobierał słowa. Potarł dłonią kark. - Słuchaj, naprawdę nie czuję się komfortowo, mówiąc ci takie rzeczy. Moje powody są przeznaczone dla uszu kapłana. Wyłącznie.

[Ślunsk]

- Rozmawiasz teraz z kimś wyżej od kapłana, dziecko. - Syknęła dziewczyna, szybko jednak powracając do łagodnego tonu, uprzednio wstając. Choć dalej w szacie, ciężarny brzuch był teraz znacznie widoczniejszy, niezakryty biurkiem, muskany przez dłoń Magdy.
Zatrzymałam twój pęd, Synu, by móc stworzyć Królestwo Niebieskie, biorąc za wierzchowca Smoka. Pozwól mi, bym mogła tego dokonać jeszcze lepiej... Nawet jeśli przez chwilę będzie to dla ciebie nieprzyjemne. I proszę, kopnij!
Dziewczyna westchnęła, gdy dotychczas uczucie dziwnej pustki zmieniło się w dojmujący ból, wypełniający, zabierający siły. Była jednak zdeterminowana... I gotowa przywrócić Syna do poprzedniego stanu już za moment. Musiała tylko troszkę lepiej przekonać przybysza...
- Jestem pewna, że ktoś wspominał ci o tym, co dzieje się z moim ciałem. O Synu w mym łonie, który już wkrótce przyjdzie na świat, by nas zbawić. A kiedy przyjdzie... Wolisz być tym, który wyspowiadał się Matce czy tym, który nie chciał przyjąć jej namaszczenia? Proszę, dotknij, jeśli nie wierzysz. - Dziewczyna podała mu dłoń, chcąc nakierować ją na brzuch.
Jezu, kopnij.

[mimbla.ocho]

Kosma szedł żwawo przed siebie wymachując pałą. Jak **** tu zaraz przylezie reszta. On nie może być taki głupi, żeby przychodzić tu sam.

[ćma na sznurku]

- Słyszałem o twoim stanie. - Stanowczo odsunął rękę. - I bez obrazy, ale znam Biblię. Akurat ponowne przyjście Chrystusa jest opisane całkiem jasno. Ma zstąpić z obłoków, nie jako dziecko, jak za pierwszym razem, ale jako Król Nieba i Ziemi, w całej swej chwale.
Wstał.
- Widziałem dziwniejsze rzeczy, niż przyspieszona ciąża. Wierzę, że nasze dary pochodzą od Boga, ale nazywanie się jego matką to herezja. - Ponownie nałożył płaszcz. - Nie zamierzam buntować twoich 'wiernych' ani rozwiewać tego, co sobie zbudowałaś. Ale nie zdradzę swojej wiary. A teraz wskaż mi, gdzie szukać Jorge i Mostowiaka, albo sam ich znajdę. - Powoli skierował się w stronę drzwi.

[Ślunsk]

(Powinnam przestać. To oczywiste, że moje słowa są nieprawdziwe. To tylko iluzja, bym poczuła się ważniejsza. Powinnam przestać...). Powinnam go teraz zrzucić z pomostu, by dołączył do tej pieprzonej szmaty. Są tyle samo siebie warci... Jak on może w ciebie nie wierzyć Synu? Jak, gdy dzieje się tyle niesamowitości... Gdy buduję twoje królestwo. Muszę powstrzymać jednak swą dumę. Zrobię wszystko dla celu... Nawet jeśli zabierze to wszystko trochę więcej czasu.
Wzdychając z ulgą, dziewczyna ponownie musnęła swój brzuch, natychmiast czując przyjemną pustkę. Prędko jednak zmieniła wyraz twarzy, na wpół krytycznie, wpół ze współczuciem, patrząc na idącego Hiszpana.
- Stój, Franciszku. Nie zamierzam cię przekonywać niczym inkwizycja... Ale czy historię o powstaniu świata traktujesz równie jasno, jak w Biblii? Przemyśl to, co jest fikcją, herezją, a prawdą, dziecko. - Chwilę milczała, przyglądając się jego ciału. - Z chęcią cię tu przyjmiemy, pozwalając ci być przy ojcu i Michale... Ale przemyśl to. Myślę, że oboje byliby zadowoleni, gdybyś się z nimi zgadzał.

[ćma na sznurku]

Skinął głową. A więc Mostowiak = Michał. Niech będzie.
- Jeśli nie macie nic przeciwko, zatrzymam się w swoim starym domku - poinformował ją gdzie go szukać raczej z kurtuazji, otwierając drzwi. - ...z Bogiem - rzucił jeszcze i wyszedł w deszcz.

[Ślunsk]

Dziewczyna jeszcze wybiegła za nim, patrząc jak sylwetka idzie w krople.
- Fran! Naprawdę... Przemyśl i przyjdź. Będę... Będziemy czekać. I ja, i Syn, i Jorge.

[efen7]

- No, nie spodziewają się że wrócimy. Ale i tak pewnie uważają na obcych, zwłaszcza że podobno pojawiły się tam te zombie... Musimy być ostrożni zbliżając się do obozu. Myślałem, żeby przejść na około przez las, żeby podejść do obozu od strony klasztoru, ale szczerze mówiąc to boję się, że zgubimy się w lesie...