ZS2 Irregular Christian Camp

[Ślunsk]

- Nic wymagającego... Ot będziesz musiał chwilę poczekać ze swoimi aktywnościami. - Szybki rzut oka na berło i Laurę był iście wymowny. - Chciałabym, byś patrolował południowy zachód, przy drodze do Kozłówki. Czuję, że możesz znaleźć tam uciekające przed nami demony. Jeśli zobaczysz czarnowłosego albo blondyna... Przekonaj ich, by z tobą wrócili. Potrzebuję ich.

[efen7]

Aleks spojrzał się na dziewczynę. Faktycznie zdawała się przeżywać to, co się stało. Więc to poważne.
- Na pewno myślał o tobie, kiedy to robił. Ludzie często myślą, że wiedzą coś lepiej. Zauważenie, że twój partner to myśląca osoba jest całkiem ważne w związku - zaciągnął się mocno papierosem - Nie wiem dokładnie, jak się czujecie, ale to nie wydaje się rzecz nie do uratowania. Po prostu musicie porządnie porozmawiać.
Umilkł na chwilę. Może lepiej nie będzie drążyć tematu.
- A tak poza tym... Masz teraz jakiś konkretny plan?

[mimbla.ocho]

- Tylko widzisz, moja była też lepiej wiedziała co dla mnie dobre - mruknęła Pola - I teraz jestem tutaj. Nie ważne. - Potrząsnęła głową i spojrzała na Aleksa z lekkim niepokojem. - Tak trochę myślałam, że ty masz.

***

TW: slury i generalnie Kosma

Uniósł brwi i spojrzał na nią zaintrygowany.
- A po co ci te pedzie? Z resztą, dostaniesz czarnego i blondynka, ale resztę mogę zajebać, tak?

[Ślunsk]

- Zajebać? - Wzniosła brew, udając zdziwienie. - Piąte przykazanie, Kosma. Zabić to ciężki grzech, na który nie mogę ci pozwolić. - Dziewczyna zbliżyła się do chłopaka, próbując objąć go ramieniem i przybliżyć ich twarze do siebie, by powiedzieć szeptem: - Jesteśmy Nowym Jeruzalem i nie powinniśmy tak szastać życiem, nie sądzisz? Ale... W wyniku sądu, kto wie, czy nie będzie potrzebny kat, nie uważasz?

[mimbla.ocho]

Wytrzymał jej spojrzenie.
- Nie musisz grać przede mną, Magda - odszepnął - Znam cię wystarczająco długo. Powiedz po prostu, że chcesz tą rudą sukę dla siebie.
Delikatnie odgarnął jej włosy z policzka i założył kosmyk za lewe ucho.

[efen7]

Wzruszył ramionami.
- Zbyt mało wiem o tym, jak to wygląda. Planowałem zbliżyć się na tyle, żeby się rozejrzeć, a potem wymyślić, jak dorwać Magdę jeden na jeden - spojrzał na dziewczynę - Mi to może przyjść łatwiej niż tobie.

[Ślunsk]

Dziewczyna przymknęła oczy, uśmiechając się delikatnie.
- Może w innych celach, ale chyba oboje jej chcemy. Więc, zgadzasz się?

[ćma na sznurku]

Jego wspomnienia z dotarcia do domu były dość mgliste. Był wtedy fretką i większość drogi przespał na czyichś kolanach. To, czego był pewien, to że przybyli z północy i przyjechali samochodem. Ruszenie wzdłuż drogi było jego najlepszym (jak i jedynym) pomysłem.
Szedł w milczeniu, sztywnością ruchów maskując niepokój. Robił dobrze. Robił to, co powinien. Jeżeli twoja ręka jest powodem grzechu, obetnij ją. Będzie bolało. Będzie żal i krew. Ale robisz dobrze.
Próbował nie myśleć o tym, jak zareagują pozostali na wieść o jego odejściu. Pola pewnie się wścieknie. Będzie chciała go zawrócić, bez żadnego konceptu na to, co potem. Andrzej ją zatrzyma i, miał nadzieję, wybije jej z głowy ten pomysł. W końcu rudowłosa zaakceptuje, że tak jest lepiej, i będzie mogła żyć ze swoim adonisem długo i szczęśliwie. W każdym razie do póki nie zdecyduje się iść do elektrowni albo zaryzykować w inny, równie głupi sposób. Ale nad tym nie miał kontroli.
Decyzja o odejściu Hiszpana spotka się ze strony Andrzeja z cichą aprobatą. Aleks pewnie nie zauważy, zajęty topieniem się w alkoholu i zabawą z nową dziewczyną. Dobrze. Teraz nie był już pewien, ale wcześniej myślał, że brunet jest zainteresowany nim i Julienem. Tym lepiej dla niego, że w międzyczasie wszedł w inną, zdrowszą relację. Przynajmniej jego nie zatruł oparami własnego grzechu.
Ida zareaguje neutralnie lub nie zareaguje w ogóle. Nie znała go prawie i nic nie wskazywało na to, by chciała go poznać. Podobnie jak Monika, zwyczajnie próbowała przetrwać. Im obu także wyświadczał więc przysługę. Julien...
Szczególnie nie chciał myśleć o Julienie.
Zamiast tego próbował skupić się na tym, co powie, gdy odnajdzie obóz. Wiedział, że nie byli tam mile widziani, choć miał bardzo mgliste wspomnienie tego, co właściwie spotkało tam Polę. Uwolnili ją... no, reszta ją uwolniła. On w tym czasie był zawszoną fretką, chowającą się gdzieś z tyłu za własnym ogonem.
Możliwe, że spotka się z agresją. Od razu się podda. Nie do końca wiedział o co chodziło z całym tym kultem, którym zarządzała Magda, i szczerze mówiąc nieszczególnie go to obchodziło. Nie szedł tam dla niech. Chciał zobaczyć kapelana i ojca. Chciał spokoju. Chciał przewodnictwa. Chciał się wyspowiadać.
Szedł już od mniej więcej godziny, gdy wśród drzew zamajaczyła mu ludzka sylwetka. Mimowolnie spiął mięśnie. Zombie? Potwór?
Znak od Boga?
- Hej! - całkowicie wbrew sobie krzyknął i zaczął machać rękami, by zwrócić na siebie jego uwagę. - Szukam obozu! Wiesz gdzie to jest?

[mimbla.ocho]

TW: sugestia przemocy seksualnej, slury

Uśmiechnął się delikatnie. Magda była piekielnie inteligentna, ale była też zupełnie przewidywalna.
- Jeśli dasz mi ją na chwilę, zanim się z nią policzysz, to dorzucę ją w gratisie z pedałami.

***

- Magda... - Pola spojrzała przed siebie lekko nieobecnym wzrokiem, mimowolnie kładąc dłoń na brzuchu - Musi mi coś oddać. I do tego muszę zobaczyć się z nią twarzą w twarz.

***

- Hej! Szukam obozu! Wiesz gdzie to jest? - Kosma poderwał głowę i zdębiał. Czy to na prawdę miało być takie proste?
Drogą zbliżał się do niego ten Hiszpan, pierwszy z dwóch zamówionych przez Magdę chłopaków. Wyglądał... Dziwnie. Ale Kosma widział ostatnio dziwniejsze rzeczy.
Chłopak przyjrzał się przybyszowi uważnie, a potem rozejrzał się uważnie, niepewny czy blondyn nie chce po prostu odwrócić jego uwagi. Las był jednak cichy i spokojny. Dla pewności Kosma zacisnął dłoń mocniej na swojej maczudze, po czym zawołał
- To tu niedaleko, jeśli chcesz mogę cię zaprowadzić.

***

Damian snuł się bez celu o obozie. Nigdzie nie widział swojego brata. Nie było też jedynej osoby z którą miał ochotę porozmawiać o wszystkim, co się działo...

[ćma na sznurku]

- To tu niedaleko, jeśli chcesz mogę cię zaprowadzić.
Chłopak z obozu. Nie zombie. Nie spodziewał się, że pójdzie tak łatwo.
- Poproszę - zbliżył się do tamtego, na wszelki wypadek trzymając ręce lekko w górze. - Nie mam broni.