ZS2 Irregular Christian Camp

[Ślunsk]

Kącik ust żołnierza podniósł się delikatnie wraz ze spojrzeniem. Patrzył na towarzysza ze współczuciem. Z czymś chłodnym i przenikliwym. Z niepewnym. Z goryczą.
- Zastanawiam się, co mogę ci powiedzieć. - Jorge ponowił spacer. - Nie mam już na myśli całej tej sytuacji z mocami i potworami... To brzmi na coś, z czym musi żyć każdy pod tą barierą. Chodzi mi o to, że... - Instynktownie złapał się za krzyżyk, chwilę milcząc. - To trudne. Słuchaj. Jestem pod wrażeniem twojej gorliwości. Jest taka... Czysta, rozumiesz? Bez ognia, ale z miłością. Naprawdę, godne podziwu. Ale... Boję się, że źle ją kierujesz. I czy... Ja. Twój ojciec, znaczy się. Jest tym, który powinien decydować, czy to, co robisz i kim jesteś, jest grzechem.

[ryba leślna]

Spojrzał na niego ze zdziwieniem.
- Jeszcze wczoraj mówiłeś, żebym ściął włosy i zastanowił się nad swoim życiem. Zrobiłem to... znaczy, zastanowiłem się. Chcę coś zmienić. O co ci chodzi?...

[Ślunsk]

W końcu znaleźli się przy domku kapelana, zapraszającego rozwartymi drzwiami do suchego środka, mimo to Jorge trzymał się pod daszkiem. Wyraźnie zmieszaną twarzą zwrócił się w stronę jeziora, próbując nie spotykać się z Hiszpanem wzrokiem.
- Franciszku... Tak, masz rację. I uważam dalej, że jest to słuszny sposób myślenia, zgodny ze wszystkim, czego nas uczono, zgodny z Ojcem. Szczególnie z twoim oddaniem może ci to przyjść dobrze. Ale... - Mężczyzna wziął głęboki oddech, krzyżując zarazem ramiona po odłożeniu parasola. - Ja. Znaczy. Twój ojciec po tych wszystkich latach na pewno by się z tym zgodził w stu procentach. Ale ja jako ja? Gdy jestem tutaj... Słuchaj. Z jednej strony chciałbym się cieszyć, że się posłuchałeś. Z drugiej jednak... Uważam, że może to nie tędy droga.
Wojskowy w końcu odwrócił głowę w jego stronę. Biło od niej... Ciepło. Dziwna łagodność. Specyficzna nuta skrywająca się w kącikach ust.

[ryba leślna]

Wpatrywał się w oblicze mężczyzny z niezrozumieniem.
- Nie uważasz, że powinienem postępować w sposób właściwy?... - Miał wrażenie, że coś mu umyka. - Czy... czy ty mnie sprawdzasz? To test, tak? - Odsunął się o krok, również zakładając ramię na ramię. - Możesz być spokojny, jestem pewien tego, co mówię. Dokonałem już decyzji. Wcześniej miałem wątpliwości, ale teraz... Teraz już wiem. Możesz mnie sprawdzać do woli.

[Ślunsk]

- Nie zamierzam cię sprawdzać. - Westchnął mężczyzna, kręcąc oczami. - Pierdolę, jeśli uważasz mnie, swojego ojca, jako kogoś, kto mógłby cię sprawdzać, to szczerze podziękuję za małżeństwo. Chyba tylko mój kapitan jest większym dziadem niż ja sam z przyszłości, kurwaa. - Jorge złapał palcami górną część nosa, biorąc głęboki oddech. - Co on ci zrobił? Co takiego, że wszystkie swoje decyzje, całe swoje postrzeganie masz przez jego pryzmat?

[ryba leślna]

- Nie patrzę na wszystko przez jego pryzmat - zaprzeczył odrobinę ostrzej niż zamierzał. - Po prostu nie rozumiem, o co ci chodzi. Najpierw mówisz jedno, a potem zdajesz się temu przeczyć! - Zdał sobie sprawę, że warczy na mężczyznę. Zdenerwowany na własny temperament, również ścisnął nasadę nosa. - ...przepraszam, nie powinienem od ciebie tyle wymagać. Nie jesteś moim ojcem i dawanie mi rad to nie twoja rola. - Wycofał się o krok, spojrzeniem uciekając w deszcz. - Chyba... po prostu poczekam na księdza.

[Ślunsk]

Jorge liczył, że drobny rumieniec na jego policzkach nie zostanie zauważony. Chcąc go ukryć, przekręcił się w stronę drzwi, otwierając je i zapraszając młodszego do środka.
- Mareczek nic ci nie powie. Wrzuci do wody i może przeprowadzi spowiedź, owszem, ale w głowie będzie myśleć inaczej. Jak myślisz, czemu mnie nie wyrzucił od razu, jak tutaj przyszedłem? Czemu... Mam na sobie jego ubrania? - Spojrzał na niego w napięciu, zarazem rozkładając się na niewielkiej rozkładanej sofie. - No i wracając: jeśli nie patrzysz przez pryzmat Jorge, to czemu przyszedłeś prosić MNIE o wybaczenie?

[ryba leślna]

Zamiast wejść do środka, chłopak zatrzymał się na progu. Zacisnął palce na ramionach.
- Kpisz sobie ze mnie. Kapelan i Jorge to ostatnie osoby zdolne do... czegoś takiego. - Gdzieś z tyłu głowy zdał sobie sprawę, że pod naciskiem paznokci skóra na jego rękach odsuwa się, odsłaniając łuski. - Masz na sobie jego ubrania, bo nie miałeś innych. Nie wyrzucił cię, bo znał kiedyś żołnierza o twoim imieniu. A przeszedłem do ciebie po przebaczenie i pomoc, bo jestem głupi. Kiedy wraca kapelan?

[Ślunsk]

Opierając łokcie o kolana, mężczyzna ​nachylił się, ukrywając usta zaciśniętymi rękoma.
- Dopowiadaj sobie dalej, Franciszku. Tym razem zdania nie zmienię. Może droga z Jezusem jest ci pisana, ale naprawdę, spójrz na to według siebie, nie tego, co mówił ci Jorge. I mówi to tobie Jorge, który nie miał tylu lat za sobą w te słuszności. I jak teraz na to patrzę... Chyba bym jej nie podjął. Może gdyby twój ojciec postąpił jak ja teraz, to byłbyś szczęśliwszy.

[ryba leślna]

- Szczęście teraz nie ma znaczenia, gdy nierozerwalnie związane jest z bólem. - Chciał wyjść trzaskając drzwiami, zostawić tego... człowieka, jeśli w ogóle nim był. Zamiast tego zbliżył się niespodziewanie blisko, jego szczęka drżała z napięcia. -Nie byłem szczęśliwy z Lucasem i nie jestem szczęśliwy z Julienem. Nie jestem szczęśliwy w ogóle. Jestem żałosny i niebezpieczny, a ty igrasz ze mną i chyba nie zdajesz sobie z tego sprawy. - Ostentacyjnie wskazał na zakrwawiony bandaż na swoim ręku. - Do tego jestem zdolny, gdy myślę tylko o swoim 'szczęściu'. Wtedy zrobiłem to sobie. Wcześniej o mało nie zabiłem człowieka, którego kocham. - Powinien się odsunąć, nim jego twarz znalazła się centymetry od twarzy żołnierza. Czuł teraz wyraźnie jego zapach - woń potu, zmęczenia i... kapelana. Wykrzywił twarz w paskudnym grymasie. - Nauka Chrystusa jest w tej chwili jedynym, co powstrzymuje mnie przed rozerwaniem ci gardła. Nie. Kwestionuj. Jej.