ZS2 Irregular Christian Camp

[Ślunsk]

- Dziękuję, Kosma. - Mruknęła dziewczyna, z uśmiechem patrząca na przybyłego. Nie widziała, czy i on uzyskał błogosławieństwo... Aż do teraz. Łuski, oczy i zęby były przyjemnie wymowne, tak samo jak znajome rysy twarzy, potwierdzające przemyślenia jeszcze mocniej. Satysfakcja wręcz rosła jej wzdłuż kręgosłupa, wstrzymała jednak zwycięskie westchnienie, w zamian wskazując dłonią na krzesło po drugiej stronie. - Skąd taki ton, Franciszku? Proszę, usiądź. Chcę porozmawiać. I uwierz mi, na trochę lepszych warunkach niż poprzednio.

[ćma na sznurku]

Zacisnął usta. Nie wiedzieć czemu liczył, że Kosma nie wejdzie z nim do środka. Teraz dochodziło do niego, jak był naiwny. Przecież nie wiedzieli, że nie przyszedł jej skrzywdzić. Że przemoc w ogóle nie była w jego stylu i nigdy jej nie stosował... chyba, że to przejmowało kontrolę.
Niechętnie usiadł.
- Przyszedłem zobaczyć się z kapelanem. Szukam też mężczyzny imieniem Jorge. Istnieje... szansa, że tu trafił.

[Ślunsk]

Yeehaw! Boże, wiedziałam, że moja intuicja zawsze ma rację, nieważne co przeciwko mnie rzucisz.
- Twój ojciec? - Oczy dziewczyny się zabłysnęły. - Oh, jest tutaj i całkiem dobrze się zadomowił. Powiedz mi jednak, zanim przejdziemy do innych kwestii... Czemu ich szukasz?

[ćma na sznurku]

Mięśnie na jego twarzy stężały. Skąd ona...
- To nie jest mój ojciec. I to nie twój interes, dlaczego ich szukam. - Zacisnął dłonie na krawędzi krzesła. - Przychodzę w pokoju i nie zamierzam mieszać się w twoje sprawy. W zamian oczekuję tego samego.

[mimbla.ocho]

Skinęła głową.
- Wiem, jasne. I jestem świadoma, że temu dziecku może się też coś stać przypadkiem. Po prostu spróbujmy to załatwić inaczej.

[Ślunsk]

- Masz rację. Dopiero będzie twoim ojcem. - Odparła z okrutnym uśmiechem. - Jestem matką tego obozu. Jestem szczodra i opiekuńcza, ale też ostrożna. Skąd mogę wiedzieć, że za moment nie zaatakujecie nas z każdej strony? Skąd mogę wiedzieć, że nie widziałeś wybywających Gabriela i Michała? Dostaniesz to czego pragniesz, Franciszku... Lecz dopiero, aż ci zaufam. - Rzuciła wymowne spojrzenie ku uzbrojeniu Kosmy, chwytając zarazem dłoń Izydora, bawiąc się jej kształtami. - Więc? Co cię tu sprowadza?

[efen7]

- Jasne. Po prostu nie wiem, na ile da się z nią rozmawiać. Byłem przygotowany użyć siły. Głównie dlatego poszedłem sam.

[ćma na sznurku]

Czy ona wie o Jorge coś, czego ja nie wiem? I kim caramba są Gabriel i Michał? I jaki to ma z czymkolwiek związek?... Wziął głęboki oddech, po czym wypuścił powoli powietrze. Pokora, Fran. Uporem niczego nie osiągniesz.
Rozluźnił dłonie i ponownie spojrzał Magdzie w oczy.
- Nikt nikogo nie zaatakuje. Przyszedłem sam, moi towarzysze nie wiedzą gdzie jestem. I nazywam się Fran. Nie Franciszek. - To była ta łatwiejsza część. Poprawił się na krześle, mimochodem zerkając na pilnującego go chłopaka. Dobrze wiedział, po co tu przyszedł. Dlaczego więc tak trudno było mu to wykrztusić? - Przyszedłem... przyszedłem się nawrócić - powiedział dużo ciszej, niż zamierzał.

[mimbla.ocho]

- Szczerze mówiąc niczego innego się nie spodziewam - westchnęła - Tyle dobrego, że się nas nie spodziewają. Biorąc ich z zaskoczenia mamy jakieś szanse.

***

Kosma posłał Magdzie szyderczo rozbawione spojrzenie nad głową blondyna. Wiadomość, że Jorge jest jego ojcem zaskoczyła go, ale po namyśle faktycznie widać było między nimi pewne podobieństwo. Natomiast tekst o nawróceniu... Żałosne. Myślałam, że jest chociaż trochę inteligentniejszy.

[Ślunsk]

Brew dziewczyny podniosła się automatycznie, utrzymując się przez moment.
To było jeszcze bardziej niespodziewane. Dziewczyna całkowicie widziała przybysza jako narzędzie do tłumaczenia prawdziwego skarbu oraz zanęcenia Rafaela, ewentualnie jako kozła ofiarnego i pokarm dla Lewiatana, jednakże... Nawrócenie. Jeszcze jeden anioł, który mógłby jeszcze bardziej utemperować archanioła...
- Więc może to właśnie mnie szukałeś. Kosma, dziękuję. - Zwróciła się do swoistego ochroniarza, nie spuszczając z Hiszpana wzroku. - Laura prawdopodobnie jest w naszej prowizorycznej kaplicy... A z zapłatą dogadamy się wkrótce. Zostawisz nas samych?