ZS2 Irregular Christian Camp

[Efen2]

Izydor podniósł brew, przesuwając wzrok na niższego chłopaka. Julien, tak? Ten jeden dzieciak, który tak mocno zamieszał w sytuacji tego obozu?
- Wypraszam sobie - prychnął i odpowiedział zimnym głosem - Nie odpowiadam przed nikim, oprócz siebie.
Złapał kontakt wzrokowy z chłopakiem. Co łączyło go z Magdą? Bo patrząc po jego reakcji, dosyć szybko poznał się na jej sztuczkach.
- Tak się składa, że też widziałem tą dziwną ścianę w kilku różnych miejscach. Mam dla was propozycję. Ja podwiozę was tam gdzie chcecie. Wy pomożecie mi dowiedzieć się, co się dzieje w tym miejscu. No, chyba że nie chcecie. To nie ja wyszedłem na drogę zatrzymywać samochody.

[excepto3]

- Namyślał się przez chwilę. Czy można mu zaufać? Wystarczy, że zawiezie nas do obozu... Nic nam teraz nie może zrobić, a wydać nas i tak może. Widział nas. A teraz... nas jest przecież więcej w razie czego. Pola. Pola. Trzeba tam szybko trafić, do obozu.
- Zgoda. Tylko najpierw ty nas podwozisz - powiedział, próbując wywnioskować z twarzy Aleksa, czy się na to zgodzi, bo na Juliena nie mógł liczyć.

[Julien]

- Andrzej... To nie jest rozważne. Lepiej weźmijmy sami to auto, a go zostawmy. Potem szybciej uciekniemy gdziekolwiek, nawet mimo bariery. - Nie dał za wygraną Julien, łapiąc chłopaka za ramię.

[Efen2]

Aleks przez cały czas starał się wyczytać cokolwiek z twarzy Izydora. Niepokoiło go to, że nie był w stanie rozpoznać żadnych emocji. Mógł mówić prawdę, lub kłamać w żywe oczy.
- Julien - powiedział cicho - Nie wydaje mi się, żebyśmy byli w stanie zabrać mu to auto.
Nie wiedział, o jaką ścianę chodzi, ale to nie był ich priorytet. Priorytetem była Pola, ale nie mógł dać po sobie tego poznać. Im mniej informacji wymienią, tym lepiej.
- Nie mam obiekcji - powiedział powoli.
Izydor uśmiechnął się i spojrzał na Juliena.
- Masz jeszcze jakieś pomysły? Jeśli chcesz ukraść to auto, zapraszam, ale gwarantuję ci, skończysz w podziemiach klasztoru. A powinieneś się cieszyć, że nie wiesz, co tam jest.

[Julien]

Julien zmrużył oczy, nie dowierzając aktualnej sytuacji.
Oh tak, tego nie czułeś od tak dawna. Pamiętasz tę zimę? Jego słowa, że musi wyjechać? Tak, niech to wspomnienie wróci. Tak...~
Doskonale wiedzą, jaka jest Magda, a mimo to... Zaufali temu potworowi.
Oddech przyspieszył, serce zaczęło bić szybciej, palce mielić między sobą materiał swetra.
Gorąco. Nie, muszę to powstrzymać. Nie mogę pozwolić znowu na chaos, na poddanie się, na te pętle myśli...
Musisz?~
- Tch. Nieważne. Obserwuję cię, psie. - Mruknął czarnowlosy, wiedząc, że nie zabrzmiał przerażająco.

[Efen2]

- Nie zagotuj się - odparł Izydor, wsiadając z powrotem do samochodu.
Aleks pierwszy ruszył się z miejsca, siadając na miejscu pasażera. Nie chciał, żeby któryś z jego kolegów musiał w ten sposób ryzykować. A Izydor wydawał się niebezpieczny.

[excepto4]

Wsiadł do samochodu ignorując groźne spojrzenia wysyłane mu przez Juliena i dziwne dźwięki wydawane przez Frana. Jedźmy, jedźmy, jedźmy już wreszcie.

[Efen2]

Izydor poczekał, aż wszyscy wsiądą do środka auta i ruszył. Zaczynał czuć się swobodniej za kierownicą, więc jechał szybciej niż wcześniej. Nie rozumiał tylko, czemu wzięli ze sobą do środka dziką fretkę, ale nie była to jego sprawa w tym momencie.
- Co wiecie o barierze? - spytał wprost, nie odwracając głowy.

[excepto4]

- Noo jest ścianą. Prawie niewidzialną ścianą. I ciągnie się długo. Nie wiem jaki ma kształt, ale na pewno jest na północ od obozu i ciągnie się aż tutaj. Wydaje mi się, że nie ma żadnych dziur, ale nie szliśmy wzdłuż niej do końca, więc nie wiem - opowiedział, chcąc by chłopak nie zdecydował nagle, że ich wysadzi.

[Damh]

- Dziecko drogie... Znaczy, Matko... - Roberta niezwykle delikatnie, w kontraście do jej niedawnych ciosów, nakładała na twarz dziewczyny maść w domku opiekunów. - Bardzo Cię boli? Jak Syn?
- W porządku, siostr- Auć! - Syknęła Magda, mrużąc drugie oko. - Bardzo źle to wygląda?
- Chyba... Powinniśmy zawieść cię do lekarza.
- Nie ma mowy. - Ze zdrowej strony wyszedł grymas niezadowolenia. (Nie można pozwolić, by ktokolwiek o medycznej ekspertyzie zbadał moje dziecko. Co jeśli... To jednak nie byłby Jezus?) Im więcej nieświętych przy jej dziecku, tym gorzej. - Obawiam się, że w nowoczesnej medycynie mogą tkwić diabły. To zbyt niebezpieczne. Dalej nie ma kontaktu z najbliższym biskupem?
- Nic a nic.
- Niedobrze. Wkrótce powinniśmy zmierzać do Lublina, nieprawdaż?
- Jak najbardziej, Matko, ale jednak powinnaś odpocząć... Nie mówiąc o pozostałych demonach w lesie.
- Spokojnie. - Szepnęła Magda, powstrzymując jęknięcie z bólu, gdy zakonnica obwijała bandaż wzdłuż jej twarzy. - Wśród nich jest mój anioł. Jestem pewna, że w końcu przekona się do naszej sprawy. A jeśli nie... To za niego zrobi to Gabriel.

***

- Marysia. Marysia, gdzie byłaś?
- ...w lesie. Rozmyślałam.
- Boże, już myślałam, że Magda cię... no, nieważne. Czyli nie było cię tutaj, gdy...?
- Gdy co?
- Stara, nie uwierzysz.

***

Dziewczyna z trudem powstrzymała oddech, przytulając się do drzewa, licząc na pozostanie niezauważoną.
- Pojebana sprawa, co nie? - Rozległ się dziewczęcy głos z okolic chodnika.
- Weź... Tego to się chyba nikt nie spodziewał. - Odrobinę cięższe słowa wybrzmiały tuż obok.
- Wierzysz jej?
- Ja-
- Bo ja nie. Co to w ogóle do kurwy ma być? Magda zawsze była taką lafiryndą, że...
- Przestań.
- Czemu?
- Ja wierzę.
- Monika... Przestań, iks de. Serio?
- Tak. A na pewno wierzę Jankowi i tego, że demony istnieją.
- No weź, to były na pewno ef-
- Wierzę. Nie zrobiliby czegoś takiego zakonnicy, jeśli nie byliby serio. A... Ja wolę nie być na jej miejscu.
Rozmowa cichła z każdym momentem, w końcu zostawiając Marysię w ciszy. Westchnęła cichutko, próbując wziąć jak największy oddech, i odkleiła się od drzewa.
Więc to wszystko prawda. Magda jest w ciąży! Ale przynajmniej nie z Janusiem... Chyba. Stoi za nią jednak Bóg... Jak również istnieją demony. Na samą myśl Marysia wzdrygnęła się. Nóżki już same pędziły do ucieczki, nie chcąc znaleźć się w pobliżu całej tej sytuacji... Coś jednak pchało ją ku temu jednemu domku. Oh, czy powinna to zrobić? (Nienawidzę Magdy. Pieprzona szmata. Tak bardzo chcę ją zabić. Pragnę zemsty. Zebrane środki już nie podziałają... Ale wyzwolenie demonicy o takiej mocy na pewno da radę. Niech spali ją i jeszcze nieżywego bachora na popiół.) Mimo wszystko uwięziona to nadal człowiek, po prostu opętany... Nie powinna tak cierpieć. Uwolnienie jej przyniesie samo dobro. (Nikt nie będzie podejrzewać cichej Marysi o złamanie zakazu. Nikt nie znajdzie w niej winy. Ktoś inny najwyżej straci możliwość rodzicielstwa... Ale nie ona, skryta, spokojna, samotna. Moje cierpienie jednak się opłaciło, pozwalając na zemstę.) Oby nikomu to się nie odbiło na zdrowiu...
W końcu dotarła do domku rudowłosej, zauważając przez okno jej złożone na ziemi ciało. Tak zbita, niczym kwaśne jabłuszko... (Magda powinna tak dostać, nie ty.) Trzeba się nią zaopiekować. Marysia natychmiast poruszyła klamką, spodziewając się jej zamknięcia. Nie zdziwiła się, gdy drzwi nie puściły. Tylko jak tutaj wejść bez klucza i narzędzi? Raz za razem ciągnęła klapkę, licząc, że zamek starych drzwi może puści... Nic a nic.
Użycie kamienia nic nie dało.
Telefonu, który nie działa, też.
No otwórzcie się... (CHCĘ SPALIĆ MAGDĘ.) Chcę uwolnić Polę... (OTWÓRZCIE SIĘ KURWAAAAAAA) Chcę spełnić tę powinność!
Wtem, ku jej zdziwieniu, klameczka wraz z kawałkami drewna oderwały się z łoskotem, zostawiając dużą dziurę w drzwiach.