ZS2 Irregular Christian Camp

[Justi3]

Anka dogoniła Polę dopiero przy bramie.
Nie wiedziała co mogłaby powiedzieć koleżance by ją wesprzeć, ale trwanie w ciszy wydawało się być jeszcze gorszym pomysłem.
- Hej... Pola... Chciałam ci powiedzieć, że damy radę.... Ty też dasz radę. Przetrwasz to. Jesteś silna, Pola. I nie będziesz w tym sama. Będziemy obok.

[mimbla.tres]

Spojrzała na koleżankę. Nie masz pojęcia jak tam jest.
- Sorry, że tak pognałam, powinnam była pomóc ci z tą ręką. A co do klasztoru... Tak, damy radę. Ale nie ma co liczyć, że będziemy razem, rozdzielą nas na samym wejściu. - Zawahała się. Dobrze by było jakoś wesprzeć Ankę, nawet jeśli sama była na skraju paniki. - Jeśli szykują dla ciebie to, co dla mnie wczoraj, to przetrwasz to. Bądź dzielna i pamiętaj, że oni kłamią, nawet jeśli są przekonujący.

[Justi3]

Przytaknęła i przełknęła rosnącą w gardle gulę. Było źle. Będzie źle. Pola zgrywała spokojną, ale głos jej drżał.
- Chciałam powiedzieć, że jak wrócimy to możesz na nas liczyć.

[Efen2]

Aleks pokiwał głową. Poczuł, jak jego wnętrzności się zaciskają. Mógł się tego spodziewać. Teraz zostanie ukarany za swój brak samokontroli. Przegrał.
Zwyciężaj.
Bez słowa wstał i zmienił spodnie na cieplejsze, założył faktyczne buty zamiast klapków. Westchnął. Nie przychodziło mu do głowy nic więcej, co mógłby zabrać. Poza tym, na pewno go przeszukają. Dokładnie.
Wyciągnął zeszyt z plecaka i chwilę szukał długopisu, który jak zawsze zniknął gdzieś na jego dnie. Wyrwał niewielki skrawek papieru i napisał na nim: "W razie czego, telefon jest w suficie nad twoim łóżkiem. Aleks." i położył karteczkę pod pościelą Andrzeja.
- To... Chodźmy - rzucił do Frana i ruszył w kierunku drzwi.

[Na pewno nie Keit]

Przy samochodzie stały już dziewczyny. Anka wyglądała jakby była bliska płaczu. Pola stała sztywno, jej twarz przybrała niezdrowo blady odcień. Fran dobrze pamiętał, w jakim stanie dziewczyna była wczoraj. Nie zastanawiając się ani chwilę, objął ją mocno. Nie wiedział, co powiedzieć.

[mimbla.tres]

Uśmiechnęła się blado.
- Dzięki, Anka, wy na mnie też.
Nadeszli chłopcy, Fran bez słowa porwał ją w objęcia. Widział mnie wczoraj w najgorszym stanie. Jak on musi się bać... Odwzajemniła uścisk.
- Już dobrze, carino. Damy sobie radę - szepnęła - Wszystko będzie dobrze.
Kłamiesz. Nie będzie.

[Na pewno nie Keit]

Na moment zastygł, niepewny jak zareagować. Nie spodziewał się usłyszeć tego słowa. I to jeszcze od niej.
Chciała być miła, nie analizuj tego, upomniał się w myślach. Przytulił ją mocniej, na moment zanurzając twarz w jej włosach.
- No tienes idea de cuánto significa esta palabra para mí - wyszeptał, po czym odsunął się i stanął koło Aleksa. - Po prostu róbmy o co nas poproszą i wszystko powinno być w porządku.

[mimbla.tres]

Powoli przełożyła sobie na polski to, co powiedział. Przekroczyłam jakąś granicę? Nie wygląda na złego. Nie ma chyba co się nad tym teraz zastanawiać, to rozmowa na inny moment. Kiwnęła głową.
- Mówiłam już Ance, ale powtórzę. Jeśli będą wam coś pokazywać albo opowiadać, to postarajcie się nie patrzeć i nie słuchać. Nawet z ciekawości, nie warto. Oni kłamią, to wy wiecie jak jest naprawdę. Przetrwamy to.

[Efen2]

- Co za różnica, gdzie nas zamykają - uśmiechnął się Aleks - Tam przynajmniej nie ma ważniaka.
Musisz zwyciężyć.

[excepto3]

Chłopak go puścił, więc Andrzej zdecydowanym krokiem przeszedł w kierunku samochodu i bramy, niosąc stos bluz i swetrów, Julien ruszył niepewnie za nim. Zobaczył samochód, a za nim całą czwórkę. Widząc ich spjrzenia wpatrzone w ziemię i przygnębiony wyraz twarzy, jego chód stał się mniej zdecydowany. Zwolnił, a w głowie pojawiły się wątpliwości.
Ty się serio łudisz, że to cokolwiek da, jakkolwiek pomoże? Ty nawet nie wiesz co ich czeka, ani kiedy wrócą, jak możesz im pomóc?
Jednak skoro go ujrzeli nie mógł się nagle zatrzymać w miejscu i odwrócić. Wziął się w garść i mimo, że mniej pewnie, to jednak dotarł do grupy. Stanął przed nimi, nie wiedząc do końca co powiedzieć.
- Trzymajcie się... i wróćcie - wydusił przez ściśnięte gardło. - Siostra mówiła, że przyda się wam coś ciepłego... - nie miał pojęcia jak zostanie odebrane to co zrobi, ale zaczął wręczać im po bluzie. Na koniec zatrzymał się przy Poli i ze smutnym spojrzeniem narzucił jej na szyję szalik.