ZS2 Irregular Christian Camp

[Neuron]

Nie. Franciszku, właśnie przez to, że nie jestem człowiekiem... Zrozumiałam wiele rzeczy. I chyba nie chcę tego zmieniać. Rozumiesz?

[mimbla.ocho]

Znała ten głos. Nie był zagrożeniem. Wręcz przeciwnie.
Zmrużyła oczy, osłaniając je dłonią przed jaskrawym światłem i wyszła na drogę.

[ryba leślna]

Pokręcił gwałtownie głową.
"Nie?? Jak możesz chcieć tkwić w tym stanie? Przecież jesteś koszmarna!" Powiedział szybciej, niż pomyślał.

[excepto8]

- Pola! - nieomal się potknął wyskakując z samochodu. - Nic ci się nie sta...? - dostrzegł ubrania Aleksa, osmaloną twarz dziewczyny. Podbiegł w kierunku dziewczyny chcąc ją objąć. Zatrzymał się pół kroku od niej, przypominając sobie okoliczności, w których się ostatnio widzieli.

[Neuron]

Touché.
Ciepłe powietrze wyszło z nozdrzy Lewiatana, wytwarzając strumień bąbelków.
Ale nie dziwię ci się, że nie rozumiesz. Chyba. Jak wnioskuję, to tobie nie pasuje twój stan.

[ryba leślna]

Próbował dostosować ekspresję twarzy do swojego stanu emocjonalnego, ale zaczynało mu brakować miejsca.
"Zmieniam się w r y b ę . W b r e w mojej w o l i . Fizycznie i psychicznie." Na samo wspomnienie tego, co zrobił Julienowi, zrobiło mu się nie dobrze. "Krzywdzę innych. Tracę siebie. Czuję, jak powoli ogarnia mnie szaleństwo. JAK MIAŁOBY MI TO ODPOWIADAĆ?"

[Neuron]

Wąż przybliżył się odrobinę bardziej, żółtym spojrzeniem wwiercając się w czerwień Hiszpana.
Skąd wiesz, że wbrew twojej woli? Nie wiem jak to przeżywasz, Franeczku, ale... Ja też tego nie wybierałam. Pewnie bym nie chciała tej formy. Ale kiedy już przychodziła... Poczułam się wolna. Mogłam wszystko. Mogłam ranić, wierzyć jak chcę, mogłam nie myśleć. To było niczym błogosławieństwo, przez które płynęłam w szczęściu. To było to, co chciałam, nawet jeśli ocena tego przez ciebie i innych byłaby negatywna.

[mimbla.ocho]

Zamrugała, przesuwając wzrokiem po jego twarzy.
Tak się cieszę, że nic mu nie jest! Pomyślał ktoś, kto w tej chwili najbardziej na świecie pragnął podbiec do chłopaka, wtulić się w niego i usłyszeć zapewnienie, że wszystko będzie dobrze.
Nic nie będzie dobrze. Pomyślał ktoś inny, kto znajdował się w ciemności, której nie rozpraszało światło reflektorów. Nic nigdy nie będzie dobrze, bo zawiedliście i teraz on nie żyje.
- Mi nic. - Pola z pewnym zaskoczeniem zdała sobie sprawę, że ten drugi ktoś zaczął mówić, a głos wydobywa się z jej własnych ust. - Mam nadzieję, że jesteś zadowolony. Problem rozwiązał się sam i nie trzeba go będzie nawet zamykać na strychu.

[ryba leślna]

"Odrzuciłaś człowieczeństwo... " Przypomniał sobie ten stan, który przejmował jego umysł ilekroć całkowicie przemienił się w zwierzę. Tą prostotę. To jak sumienie milkło, lepiej, jakby go nigdy nie było! Ten spokój, którego nie był w stanie doświadczyć jako człowiek. To, jak łatwo był wtedy zrezygnować z tego, co czyniło go człowiekiem. "Nie mógłbym czegoś takiego chcieć."

[Neuron]

Czemu?
Bestia powoli obróciła się na grzbiet, delikatnie, w swoistym odpoczynku, unosząc się w wodzie przy Hiszpanie.
I co to człowieczeństwo ci niby dało? Mi jedynie kajdany i moją małą wojnę, co powinnam robić. I nic więcej.