ZS2 Irregular Christian Camp

[excepto4]

Czy ja ją oniesmieliłem? O nie! Może... powinienem ją teraz przeprosić? Nie, to chyba jeszcze gorsze.
Pola na szczęście wypełniła krępująca ciszę. W głowie zrodziły mu się kolejne pytania, na przykład czym tu dotarła, przecież Oni to przejechali i to im chwilkę zajęło... Albo czy trafiła do złego lasu... Ale nie chciał bardziej stresować Idy (ani siebie), więc tylko pokiwał głową.
Zapach mięsa już się ulatniał, i w tym momencie przypomniał sobie o głodzie.
- Może jednak poproszę...

[mimbla.quatro]

- No to częstuj się - stwierdziła, podając mu czysty widelec. Sama wstawiła do mikrofalówki kolejną porcję.
Przysiadła się obok Andrzeja, pod stołem kładąc mu dłoń na kolanie. Odetchnęła spokojnie. Obecność chłopaka działała kojąco na jej nerwy. Ukradkiem przyglądała się jego skąpanej we wpadającym przez okno słońcu twarzy. Poczuła, że uśmiecha się trochę głupawo.
Halo! Ziemia do Ziółkowskiej! Bo zaraz zaczniesz się ślinić...

[excepto4]

- Dzięki - wbił się widelcem w pierogi i zaczął je z przyjemnością zjadać. Powoli się uspokajał, jedzenie i jej dotyk go uspokajały. To dalej była ta sama Pola.
Słysząc pikanie mikrofalówki uprzedził ją, wstając i przynosząc talerz z pierogami.
- To co wybieramy się na ten rekonesans po zjedzeniu?

[mimbla.quatro]

- Pewnie! - Uśmiechnęła się z wdzięcznością i zabrała się za pałaszowanie pierogów - Jeśli tu też jest bariera, to chcę ją zobaczyć.

[excepto4]

Skończyli jeść i wstali zbierając rzeczy ze stołu. Andrzej spojrzał w kierunku Idy, która wpatrywała się w talerz z nietkniętymi pierogami. Może powinien jakoś spróbować nawiązać z nią jakiś kontakt?
- Ida... chcesz z nami jechać?

[Ida N]

Czemu się nie odezwała? Uch. Teraz czuła się nieco wykluczona z rozmowy, na własne życzenie. Bawiła się widelcem, myśląc czy się odezwać i czy... Hm.
Nie powinna się wydurniać. Już i tak zrobiła z siebie idiotkę. Ale... myśl o jedzeniu przy kilku innych osobach...
Przecież to nic takiego. Czemu musi robić z tego problem.
"Chcesz z nami jechać?" O nie. To było do niej. Powinna odpowiedzieć.
Czy chciała jechać? Była zmęczona. Najchętniej schowałaby się gdzieś i przeczekała to wszystko.
Jeśli w ogóle można to przeczekać.
Czy źle to odbiorą, jeśli odmówi? Wolała utrzymać dobre relacje z nowymi znajomymi.
Powoli pokręciła głową.
Dźwięk odsuwanego krzesła zabrzmiał w uszach Idy wręcz kakafonicznie.
- To ja... pójdę zjeść - bąknęła. Uch, wiedziała że to żenujące w momencie, gdy słowa wyszły z jej ust. No trudno, już za późno. Chwyciła talerz z pierogami i, nie czekając na reakcję pozostałych, ruszyła w poszukiwaniu odosobnionego miejsca. Chwyciła za klamkę losowych drzwi i przestąpiła przez próg pokoju, który... nie był pusty.
Ida wzdrygnęła się.
- ...Julien.

[excepto4]

Czy coś zrobiłem nie tak?
Odprowadził dziewczynę wzrokiem rzucając pytające spojrzenie Poli. Gdy Ida zniknęła za rogiem zwrócił się do dziewczyny.
- Czy coś zrobiłem? Zanim przyszedłem zdawało się że coś rozmawialiście, a teraz się prawie słowem nie odezwała....

[mimbla.quatro]

- Ona... Hmmm... Generalnie wydaje się trochę wycofana. No i miała ciężki poranek, daj jej czas. Mi też rozmowa z nią idzie ciężko.
Wyszli przed dom. Pola odruchowo złapała kluczyki, ale zawahała się i spojrzała na chłopaka.
- Może ty chcesz poprowadzić? - zapytała.

[Damh]

JESTEŚ PEWNY, ŻE NIE DASZ SOBIE BEZE MNIE RADY?
Twoje działania doprowadziły do zranienia, do niemalże śmierci tego ciała i nas.~
PRZYWRÓĆ MNIE.
Oddaj się.~
TYLKO JA DAM RADĘ NAD NAMI ZAPANOWAĆ.
Tylko my wiemy jak przeżyć.~
Podłoga była nieprzyjemnie chłodna, wygrywając z przypadkowo opadniętą na leżącego bokiem Juliena pościelą. Jego klatka piersiowa podnosiła się ciężko i szybko, niekontrolowanie, wybijając się mocno ponad koszulkę w chaotycznym oddechu.
Boże, co teraz. Co ja teraz zrobię. Nic nie widzę. Nic nie widzę. Pomocy. Pomocy. Pomocy. To wszystko tak boli. Nos, głowa, ręce. Boli. Pomocy.
PRZYWRÓĆ MNIE.
Oddaj się.~
Boli. Pomocy.
Jego dłoń zaciskała się, raz za razem, chwytając nieistniejące, jego czerwone oczy poruszały się w pustce.
Boli. Pomocy. Fran... Fran, pomóż mi. Nie mogę pozwolić zasadom i ciału wrócić, przepraszam za wszystko, ale pomóż mi.
Nie usłyszał otwieranych drzwi i słów Idy, czując jedynie łomotanie swego serca.

[excepto4]

- Prowadzić? Nigdy nie siedziałem za kółkiem... - rozejrzał się na boki skonsternowany. - Ale potem znowu... tyle nowych rzeczy próbowałem ostatnio - spojrzał na nią pytająco o sięgnął po kluczyki.