ZS2 Irregular Christian Camp

[Keitan]

Przyjaciele... Fran zerknął z ukosa na siedzącego obok bruneta. W jego włosach wciąż można było dostrzec niewielkie warkoczyki, zaplecione, zdaje się, tak dawno temu
- To... - Zgarnął jasny kosmyk włosów z czoła. - Co sądzisz o mojej nowej fryzurze? - Jego glos brzmiał dziwnie nieśmiało.

[Hegxra]

Idę szybko na ognisko, auuu.
- Hej, Janek...
- O, Maryśka, widziałaś Magdę?
- Ma...Magdę? No, tak. Masz do niej jakąś sprawę?
- No w ****. Gdzie ona teraz jest?
- Nie wiem, chwilę temu tu była. Gadała z jakimś chłopakiem. Ale... może ja bym ci mogła pomóc, o co chodzi?
Kurwaaa jebana pinda. Ale chwila. Ten sukinsyn Izydor jest tutaj. *****, gada z zakonnicą, jebaniutki.
- Janek, co jest?
- Cicho bądź, Maryśka.
- O...okej.
Jprdl gdzie Magda, ta pinda zdradliwa szmata dobrego chłopaka na zmarnowanie prowadząca one wszystkie takie są ja pierdole.
Chwila.
Tego małego pokurwia Julka też nie ma. Oooooo kurwaaa.
Już ***** jesteś martwy, mały kurwiarzu.

***

Los zdawał się sprzyjać dziewczynie. Nie mając zbyt wiele zasobów, była zdolna w samym środku niewielkiego lasu znaleźć polankę, niewiększą niż kilka metrów kwadratowych, oświetlaną księżycem dzięki idealnej, choć całkowicie przypadkowej, pustce w koronach drzew. Mimo wielkości udało jej się rozłożyć koc na ściółce z kilkoma poduszkami, zapraszającymi swoją aksamitnością.
- I jak? - Spytała Magda, głaszcząc palcem skórę dłoni chłopaka. - Będziemy całkowicie sami, obiecuję. Widziałem jak cię męczyło to ognisko. Chodź, odpocznijmy. - Zaproponowała, ciągnąc Juliena ku kocu.
Moje serce tak mocno bije. Odpoczęłam, ochłonęłam, byłam gotowa. A jednak...
Ta świadomość. Ta okrutna świadomość bliskości mojej potęgi. Incydent popołudniem już nie wystarczył jej potrzebom. Musi dostać więcej.
Będzie mieć więcej.
Panowała nad drganiem swych dłoni, czuła jednak czerwień swych policzków i napięcie w całym ciele.
Minuty dzielą ją od całkowitego zwycięstwa.

***

- Chcę byś uklęknął ze mną, dobrze? - Szepnęła.
Moje nogi uginają się na miękkim kocu. Nie puszczam jej dłoni. Patrzy na mnie, ja patrzę na nią. Ma tak głęboki, lecz... Niedostępny wzrok. Nie umiem go odczytać, jej twarzy również. Muskasz moje palce. Moje ciało jest całe napięte. Co mam czuć? Czego ode mnie chcesz?
- Julien... Aniołku. - Rumieni się? Tak mało widzę w mroku. Nie, to coś innego. Ten oddech... To nie jest zawstydzenie. - Mocno weszłam do twojego życia, prawda? Nie chcę cię jednak za to przepraszać. Przykułeś moją uwagę od samego początku. Dla innych na pewno jesteś enigmą. Dla mnie jednak... - Przeplotła swe palce wraz z moimi. Jej westchnięcia są tak... Specyficzne. Coś czuje, coś bardzo mocno. To zaraz się wyzwoli. Napinam się cały...
NIE MOGĘ SIĘ DOCZEKAĆ, BY USŁYSZEĆ WSZYSTKIE JEJ SŁOWA.
Twoje ciało jest tak pełne energii. Przygotowuje się na coś. Krew szybko leci przez żyły i tętnice... Rozkosz czy strach, ukochany?~
- Dla mnie jednak jesteś czymś więcej. Pragnę... Pragnę otoczyć cię opieką, Cherubinku. Chcę być cała dla ciebie, chcę chronić cię i dawać dobro. Pokazałeś mi kilka godzin temu, że również tego chcesz. Byłeś jednak tak rozdarty, tak smutny... Chcę to usłyszeć na nowo. Chcę potwierdzenia, że pragniesz być mój. Pokaż mi, że chcesz być dla mnie. - Jej dłoń mocniej zacisnęła się na mych palcach, druga ręka musnęła mój policzek. Mam go tak rozpalony, moje oczy muszą bez przerwy zmieniać swoją pozycję. - Pokaż mi ostatecznie, że należysz do mnie.
TAK, JULIEN.
Twoje ciało musi zadziałać, szybko.~
Ja... Nie wiem.
BEZPIECZEŃSTWO.
Energia.~
Strach.
ZASADY.
Działanie.~
Nie wiem, czego chcę.
ULEGŁOŚĆ.
Potrzeba.~
Jestem tak słaby...
- Jak?
- Pokażę ci, Aniołku.
Jej usta tak szybko wpiły się w moje. Są tak aksamitne... Tak agresywne.

[Efen]

Aleks odwrócił wzrok od ognia i spojrzał na Frana. Teraz, z bliska, rzucały mu się w oczy wszystkie nierówności fryzury i ślady po cięciu. Czy naprawdę były tak widoczne? Czy to ty nie potrafisz oderwać od nich wzroku ?
- Wyglądasz świetnie, jak zawsze - uśmiechnął się.
Po raz kolejny poczuł ból na języku, kiedy mówił. Czy to z powodu jakiegoś podrażnienia? Czy nie możesz o tym zapomnieć?
Uśmiech powoli zniknął z twojej twarzy.
- Oskalpujemy skurwysyna - dodałeś cicho pod nosem.

[Keitan]

Chłopak skinął powoli głową. Spróbował się uśmiechnąć, ale coś mu nie wychodziło. Poprawił się nerwowo na kłodzie. Kosmyk na czole zaczął mu nagle przeszkadzać. Spróbował założyć go za ucho, ale był zbyt krótki. Poczuł, jak w jego gardle rośnie gula.
- Ja... zaraz wracam - skłamał. Oddalił się szybkim krokiem, byle dalej od ludzi.

[Efen]

- Fran... - Aleks bezskutecznie starał się go zatrzymać.
Czemu to powiedziałeś?
Jego dłonie były zaciśnięte w pięści. Czemu?
Odetchnął głęboko.
Powoli, Aleks.
Przynajmniej JEGO nie widać.

[Keitan]

Nie wiedząc, co zrobić, udał się na pomost. Nad jeziorem było ciemno, ognisko migotało gdzieś między domkami jak zbłąkany ognik. W wodzie odbijał się księżyc i niezliczone gwiazdy. Westchnął.
Usadowił się na końcu pomostu i zadarł głowę do góry. Z dala dało się słyszeć gwar rozmów i muzykę. Dlaczego więc czuł się tak bardzo samotny? Ojalá estuvieras aquí... conmigo.

[excepto2]

Andrzej wpatrywał się przez chwilę w ognisko, w to jak duży, płomień pochłaniał rozrzażone drewno i wystrzeliwał wysoko pod niebo trzaskające iskierki. Żar ogrzewał skórę oraz powoli suszył przemoczone buty. Niemal niezauważalnym ruchem obrócił głowę w lewo, skrycie przyglądając się rudowłosej dziewczynie stojącej obok niego, zwracając uwagę na jej piegi. Było prawie jak podczas spaceru do klasztoru, a jednak inaczej. Stali blisko obok siebie, ale nie było takiej swobody jak wtedy. Ktoś stojący obok, mógłby wyczuć duże napięcie. Z zamyślenia wyrwało go spojrzenie jej zielonych oczu, przyłapujące go na wpatrywaniu się w nią.
- Co się dzieje Andrzej? - na to pytanie Andrzej przez ostatnie kilka minut układał sobie odpowiedź w głowie, jednak jej spojrzenie, zniszczyło delikatną konstrukcję jego myśli.
- Ja... przepraszam. Byłem głupi. Nie powinienem był tak uciec. To był trudny dzień i tyle się działo - potok słów nagle opuścił Andrzeja, jakby cały dzień nie mógł znaleźć ujścia. - Jak... jak zobaczyłem ciebie z Franem, to dużo zadziało się w mojej głowie i... uciekłem. Przepraszam.

[mimbla.dos]

Zaskoczył ją. Była gotowa na konfrontację i konieczność tłumaczenia się, ale patrzący na nią chłopak był po prostu smutny i trochę zagubiony. Tląca się w niej jeszcze irytacja wywołana jego ucieczką przygasła zupełnie.
- Już w porządku - powiedziała miękko - Ja też mogłam pójść za tobą i spróbować to od razu wyjaśnić. Myślałam, że... że coś się stało i nie chcesz mieć już ze mną nic wspólnego. - Westchnęła, po czym kontynuowała - Jeśli chodzi o Frana, to skłamałabym, gdybym powiedziała, że nic nas nie łączy, ale nie w ten sposób, o którym pomyślałeś. On... bardzo mi dzisiaj pomógł. Mam u niego dług, który nie wiem nawet jak spłacę, ale nie myślę o nim w tych kategoriach. Mam nadzieję, że wiesz o co mi chodzi.

[excepto2]

Andrzej lekko pokiwał głową. Jej słowa działały na niego kojąco.
- Co powiesz na to, że zaczniemy ten wieczór od nowa? - uśmiechnął się kącikiem ust. Nie czekając na odpowiedź ciągnął dalej:
- Cześć, dobrze cię widzieć całą i zdrową. - zdecydował się nie poruszać tematu kary, jeśli sama go nie zacznie. - Do twarzy ci w tej sukience - uśmiechnął się z błyskiem w oku.

[mimbla.dos]

Natychmiast podjęła temat.
- Wzajemnie, cieszę się bardzo, że jesteś w jednym kawałku - wyszczerzyła się, zakładając za ucho niesforny kosmyk włosów. - I dziękuję