ZS2 Irregular Christian Camp

[Hegxra]

No i co zrobisz? Zagaduje cię, roztacza nad tobą inicjatywę. Ulegniesz, czy może jednak będziesz niemiły, ale i niezależny?
- Ja... Czemu się mną zainteresowałeś? On tego są opiekunki. - Powiedział cicho, delikatnie drżącymi dłońmi biorąc butelkę, dalej bez spojrzenia na nieznajomego. Poddałeś się ponownie. Nienawidzę cię. Jesteś dla mnie pośmiewiskiem. Zmuszę twoje ciało do żenady. Niech "Fran" zapamięta cię jako nieudacznika, pragnącego pomocy.
Palce niezgrabnie znalazły się na zakręcie, by w za silnym ruchu otworzyć przedmiot, rozchlapując od razu zagazowaną ciecz na koszulę i szorty.
Mówiłem, że to zrobię. Radź sobie teraz, ciekawe co z tego wyjdzie.

[Marysia]

[Turkus to zdecydowanie najlepszy kolor xd]

[Pewnie że tak, i nikt mi nie wmówi że istnieją lepsze xd]

- Tak pół na pół. W sensie, nikt mnie nie zmusza do bycia tu. Ale to tak naprawdę wyjazd w ciemno... Do tej pory jeździłam co roku na cudowny obóz z oazą i znajomymi z chóru, ale w tym roku go nie organizują. Dziura budżetowa. Odwołali go w ostatniej chwili, więc nie mieliśmy dużego wyboru. Ten się nawinął, więc jestem. Ale nie wiem jak to będzie... Póki co zwróciłam uwagę na to, że potrzebują pomocy z muzyką. Ta gitara chyba od dawna nie była strojona - uśmiechnęła się z rozbawieniem. - A ty, jak wynoszę z poprzedniej wypowiedzi o rodzicach, nie jesteś tu z własnej woli? - spoważniała. - Naprawdę mi przykro... - posłała jej smutny uśmiech.

[Justi2]

- Ja... No tak, rodzice mnie zapisali... - Anastazja wetchnęła cicho, macając z nerwów telefon - To nic nie zmieni, ale i tak musieli spróbować... Może nie będzie tak źle... - rozejrzała się po autokarze, ale widok sióstr zakonnych sprawił, że tylko bardziej wjechała w fotel. Wyraźnie nie czuła się komfortowo.

[Efen]

Aleks uśmiechnął się krzywo. Sam chciałby wiedzieć. Ale poznał już jedną osobę, która nie wydawała się szalona. Jeszcze.
- Sorry, niestety ja też jestem tu pierwszy raz. Właściwie to dopiero kilka dni temu dowiedziałem się że jadę, więc pewnie wiem najmniej ze wszystkich. Oprócz tego, że to domki nad jakimś jeziorkiem, gdzie mnie zaprowadzą na "dobrą drogę".

[Marysia]

Uśmiechnęła się, by dodać dziewczynie otuchy. Przykro jej się robiło, wiedziała jak niekomfortowo musi się czuć... - Nie martw się, będzie dobrze... A na pewno nie będzie aż tak źle - zaśmiała się lekko.
- Jakby co, masz mnie. Możesz zwrócić się do mnie z każdą sprawą. Wiadomo, w towarzystwie łatwiej jest wszystko przetrwać. - jej twarz ozdobił szeroki uśmiech.

[Justi2]

Anastazja również się uśmiechnęła. Nowa znajomość wyraźnie dodała jej otuchy.
- Dzięki. To bardzo miło z twojej strony. Ciekawe jak będzie wyglądała sytuacja z zakwaterowaniem... Chcesz być ze mną w pokoju? Jeśli będzie możliwość wyboru oczywiście - parsknęła z własnego ponurego żartu, uśmiechając się krzywo.

[Marysia]

-Byłoby cudownie! Chociaż masz rację, mogą nam nie dać możliwości wyboru... Ale ty jesteś na konwersyjnym, nie? Raczej nie będą mieli nic przeciwko, by pomieszkał z tobą 'aniołek' i trochę Cię 'wyprostował'. - zaśmiała się, ale jakby smutno. W końcu do śmiechu jej nie było. Myśl, że niektórzy mogą naprawdę tak to postrzegać, była przygnębiająca...

[Justi2]

- Aniołek, huh? No, niezła mi się koleżanka trafiła. Czemu nie siedzisz z przodu? - Anastazja wyszczerzyła się figlarnie. Chyba humor jej wracał - Tu już połowa autokaru, granica, za którą zaczyna się zuooo...

[excepto2]

Andrzej zebrał się na trochę odwagi: - Chciałbyś być ze mną w pokoju? Nie wiem, czy tam można cokolwiek wybrać, ale bym spróbował. - Wewnętrznie odetchnął, mając nadzieję, że dzięki temu będzie miał szansę skończyć w pokoju z kimś, z kim mógłby się dogadać.

[Keitan]

- Ayayay! Strasznie przepraszam, nie miałem pojęcia że tak zrobi... - Gratulacje Fran, teraz jest pewny że zrobiłeś to specjalnie. - Mam w plecaku chusteczki... - Chaotycznie zaczął przetrząsać zawartość sporego plecaka. Trwało to niezręcznie długo i gdy ponownie podniósł wzrok na bruneta ten wyglądał, jakby zastanawiał się czy zemdleć.- Mierda, de la hostia... - jęknął i przez chwilę poważnie rozważał wtopienie się na resztę podróży w fotel. Ostatecznie otrząsnął się jednak, przekazał obumierającemu nieznajomemu opakowanie chusteczek i speszony odwrócił wzrok żeby nie gapić się perfidnie jak tamten będzie wycierał swoje krocze.
- Naprawdę przepraszam - wyjęczał w oparcie fotela, bardziej do samego siebie niż kogokolwiek innego. - Nie chciałem być napastliwy, po prostu nikogo tu nie znam i... - słysząc jak żałośnie brzmią te słowa wypowiedziane na głos przerwał, wydał z siebie bliżej niezidentyfikowany jęk, zapadł się w fotel i zamilkł, postanawiając unikać tego chłopaka przez najbliższe dwa tygodnie.