ZS2 Irregular Christian Camp

[Ślunsk]

Oddech dziewczyny, szybki i głośny, nie kończył się, wtórowany rozbieganym spojrzeniem.
Wszyscy odeszli. Magda się dowie o tym, co powiedziałam Aleksowi.
Będę sama i niechciana.
Nie będę wiedzieć co dalej.
Będę w niebezpieczeństwie.
Ich zemsta. Jej zemsta.
Zadośćuczynienie ogniem. Zemsta kłem.
Powinnam uciec, ale nie wiem gdzie. Nie chcę uciekać. Nie mam nic.
Dość.
Jeśli odejdzie i on... I Ida... Boję się bardziej nicości czy zemsty?
Czy może tego, że chciałam tak wiele na tyle sposobów?
Bliskość, pewność, bezpieczeństwo. Tyle starań, by dostać tylko tego przeciwności.
Spierdoliłam. Spierdoliłam. Spierdoliłam. A chciałam tak mało...
Ręka dziewczyny powędrowała natychmiast do jej ust, druga na brzuch, gdy schyliła się nagle, z trudem powstrzymując wymiot.

***

- Ludzie robią szalone rzeczy, gdy targają nimi emocje, nie uważasz? Gniew i podniecenie, pragnienie władzy... - Chwycenie szarej dłoni z biórka. - Głód i grzech. - Rzucone w stronę Hiszpana wymowne spojrzenie. - Samotność, niepewność, przerażenie. Monika, biedna dziewczyna... Tak bardzo skonfliktowana. Muszę przyznać, że nie znam jej zbyt dobrze. Jak się nie mylę, jest tutaj pierwszy rok, czyż nie? Akurat trafić na takie okoliczności... Nie dziwię się jednak, że zwróciła się do mnie, by znaleźć choć trochę spokoju. Ludzie potrafią zrobić wiele, by być w stabilnej sytuacji. Myśl o niej co chcesz, ale... Gdy przeżywa się kryzys, to szuka się pomocy w każdy sposób. Nawet u "wroga", nie sądzisz?
(Przecież ja ją namówiłam i do klonowania przed Robertą, i do szpiegowania. Zrobiłam z siebie królową, która gra w olbrzymią grę strategiczną, nie widzącą, że to normalni ludzie. Pogrywam ich sercami i umysłami, wykorzystując każde zwątpienie, by mieć... Co? Świadomość, że to ja mam władzę? Że kontroluję swoje życie? Nawet teraz go okłamuję. Jestem... Okropna. Powinnam zakończyć to jak najszybciej.)

***

- Stój! Monika, stój!
Nie.
Łuski na trawie i piasku.
- Co ty robisz? Monika!
Nie, nie, nie. Nie.
Odrywana ręka. Zgniecione nogi. Ogień na skórze.
- Nie chcesz chyba znowu tego poczuć, Monika.
Nie, nie, nie. Mam dość.
Warczenie Lewiatana. Pył w powietrzu, uniesiony nagłym zatrzymaniem. Padające na piasek łzy.
- Magda, proszę... Puść mnie. Nie chcę... Nie chcę...
- Dziecko. Porozmawiajmy.

[ryba leślna]

Nie wytrzymał jej spojrzenia. Speszony, odwrócił wzrok.
- Wezmę coś do jedzenia i zaczekam na kapelana w moim domku. Możesz wybrać, co. Nie musi być dobrej jakości.

[Ślunsk]

Magda tylko wypuściła powietrze z nosa, uśmiechając się delikatnie.
- Proszę. - Mruknęła, podając wzięty z szafki bochenek chleba. - Powiadomię cię, gdy Michał powróci. Nie mogę się doczekać, aż ponownie zwrócisz się ku Chrystusowi, wiesz?

[ryba leślna]

- Dla ciebie też jest nadzieja. - Wziął chleb i skierował się do wyjścia. Na zewnątrz przetarł twarz dłonią. Przyszedł tu, bo miało być prościej. Dlaczego nie jest?

[Ślunsk]

- Masz rację. Dla nas wszystkich jest. - Magda dotknęła swego brzucha, odprowadzając Frana wzrokiem.
(Błagam, niech coś zakończy to szaleństwo. Robię tak dużo zła. Czemu, czemu, czemu? Czemu to co się dzieje ma tak przekręconą dla mnie wartość?) Mój Syn jest dla nas nadzieją.

[efen6]

- Nie wiem, czy to dobre rozwiązanie - cicho rzucił Aleks, po czym dodał głośniej - Ale jeśli chcesz, dotrzymam ci wieczorem towarzystwa.

***

Izydor odpowiedział kobiecie spojrzeniem. Nie dziwił się, że była załamana. Ale potrzebował jej w pełni możliwości.
- Wiem, że jest ci źle w tej formie. Ale czy nie myślałaś, że jeśli udało ci się zmienić raz, to możesz wrócić do pierwotnego stanu? Kontrola nad mocami różni się między ludźmi, ale niektórzy zdają się być w pełni władzy nad nimi. Może też dasz radę nad tym zapanować.

[mimbla.ocho]

- Pewnie nie jest. - Uśmiechnęła się ponuro. - Ale z drugiej strony, jeśli odpadnę na kanapie to rozwiąże problem tego, kto ma spać w naszym łóżku. - Spróbowała zażartować.

[ryba leślna]

Gdy znalazł się w domku dotarł do niego jeszcze jeden szczegół. W pokoju, obok sterty pościeli, wciąż znajdowały się ich rzeczy. Chłopak odłożył wilgotny od deszczu bochenek i nachylił się nad swoją torbą. Kosmetyczka, buty, ubrania - wszystko, co porzucił kilka dni temu, w zdaje się nienaruszonym stanie. Na widok tych wszystkich znajomych rzeczy, coś w nim pękło. Zrzucił za duże adidasy i wciągnął na stopy kolorowe skarpetki. Usiadł na podłodze w kącie i pozwalając łzom spływać po twarzy, opatulił się kocem. Ogarnęła go nostalgia.
Tu stało łóżko. Tu leżeli, gdy wrócili z nocnej popijawy w lesie. Tu Julien uspokajał go, gdy zauważył, że zaczął się zmieniać. Julien...
Po chwili wahania przyciągnął bagaż chłopaka. Wyciągnął pierwszą z brzegu bluzę i przycisnął do twarzy. Dzięki wyostrzonemu węchowi obecność bruneta była niemal namacalna. Zamknął oczy. We wspomnieniach wracał do czasu, gdy wszystko było prostsze. Gdy myślał, że rozumie, jak działa świat i czego chce jego Bóg, a grzech nie był czymś namacalnym. Powinien odrzucić bluzę - te czasy już nie powrócą. Zamiast tego przycisnął materiał do piersi. Nie będzie już grzeszył, ale chyba ma prawo zapłakać nad przeszłością.

[Ślunsk]

- Łatwo tobie to mówić, idealny chłopcze, który może sobie pogrywać z ludźmi dla zabawy. - Warknęła Magda, próbując strzepać z włosów wystającego chrupka. Bez skutku, oczywiście. - Oczywiście, że próbowałam się skupić nad tym, co czuję, ale się nie da. Nie wiem jak to nawet działa.

[excepto8]

- Monia. Monia - podtrzymał dziewczynę i poprowadził ją do toalety. Nadzieja, że już był koniec na dzisiaj z różnymi ludzkimi wydzielinami najwyraźniej nie była słuszna.