ZS2 Irregular Christian Camp

[Franciszek]

- Nie mogę uwierzyć, że to zrobiłeś.
- Luca, tak strasznie przepraszam, ja...
- Czy to znaczy, że mnie nie kochasz?
- Oczywiście, że cię kocham. Wiem, że to żadna wymówka, ale byłem napierdolony jak nigdy. Nawet tego nie pamiętam...
- Nie, to nie kwestia alkoholu. Mówiłeś już o tym wcześniej. Zapowiadałeś to. Boże, jaki ja jestem głupi. Od jak dawna ze sobą kręcicie? Kiedy planowałeś w końcu ze mną zerwać?
- Luca...
- W ogóle to planowałeś? Czy wolisz spotykać się z dwoma kolesiami w tym samym czasie? Z iloma osobami jeszcze kręcisz-
- Luca. - Złapał go za ramiona i pocałunkiem zmusił do zamknięcia ust. Pozwolił, by brunet uwolnił w nim swoją złość. Przyciągnął go do siebie mocniej, zacisnął dłonie na jego koszuli, wytrzymał wzmacniający się uścisk. Po chwili zdającej się trwać wieczność odsunęli się od siebie, z trudem łapiąc oddech.
- Vete a la mierda*, Francisco. Nie rozumiem cię.
- Wiem. Przepraszam. Ja chyba... potrafię lubić kilka osób na raz. Ale wiem, że ty tak nie masz. I... obiecuję, że ja też się powstrzymam. Dla ciebie.
- *****, wielkie mi poświęcenie...
- Lucas. Przepraszam, dobrze? Więcej tego nie zrobię. Przysięgam.
- ...ech. Dlaczego coś mi mówi że jestem strasznym durniem i będę tego żałować?
- Bo jesteś. I nie będziesz. Chodź do mnie.
***
- To zabrzmi okropnie, ale tak jakby... lubię dużo ludzi jednocześnie. - Ok, to zabrzmiało gorzej, niż okropnie. Brzmisz tragicznie. - I nie chodzi o to, że traktuje innych przedmiotowo i chciałbym każdego przeruchać czy coś. - Ale nie narzekałbyś. - W ogóle nie planowałem na tym obozie wchodzić w jakieś związki. Za dwa tygodnie będę z powrotem w Hiszpanii. No, byłbym... - Plączesz się, spryciarzu. A zamkniesz ty ryj? - No ale tak wyszło. Spodobał mi się ktoś... nawet więcej ktosiów. - Dlaczego się wstydzę? To nie w moim stylu, wstydzić się takich rzeczy. To alkohol? Boże, chyba się pocę. Pocę się! Przełknął ślinę. - Nie muszę wspominać, że jednym z tych... ktosiów... - To słowo na pewno nie istnieje. Sam jego dźwięk daje raka. - ...jedną z tych o s ó b jesteś ty. Drugą, tak jakby, jest Aleks. A trzecią okazała się Pola...
Chciał uciec, schować się przed Julienem, przed oceną szkarłatnych oczu. (Szkarłatne? Czy one nie były ostatnio fioletowe? Kiedy użył mocy?... Skup się!) Ale chłopak nie wyglądał, jakby go oceniał. Słuchał w milczeniu, gładząc go po włosach. Boże, Julien... Przecież cię skrzywdzę. Dlaczego nie uciekasz, póki możesz? Czarnowłosy jakby czytając mu w myślach przesunął się, zachęcając hiszpana, by położył głowę na jego udach. Blondyn westchnął ale posłusznie wykonał niewypowiedziane polecenie. Podłoga w łazience była zimna i twarda, przypominała chłód posadzki z klasztoru. Jego myśli znowu wróciły bo Damy Jeziora.
- Andrzej jest... świetny - z niejakim trudem przyszło mu wypowiedzenie tych słów. Przymknął oczy i kontynuował. - Jest silny, ale łagodny. Słodki, ale bez przesady. Niewinny, ale uroczo. Jest super materiałem na novio. Naprawdę chciałbym się cieszyć, że jest z Polą. - Zacisnął dłonie na materiale spódnicy. Odetchnął głęboko. - No ale jestem zazdrosny. Jestem najzwyczajniej w świecie zazdrosny. I to jest żałosne, bo, po pierwsze, sam ich poniekąd spiknąłem, i po drugie, jestem osobą która najchętniej miałaby kilku partnerów na raz, więc jakim prawem doskwiera mi zazdrość. - Niespodziewanie wyrzucił dramatycznie ręce w górę. - To przecież hipokryzja! Sam chcę nie wiadomo czego, a gdy ktoś inny próbuje żyć swoim życiem, to nagle mi to nie odpowiada. Zachowuję się jak pięciolatek! Jestem zaborczy. Tylko że... nie zawsze tak jest. Nie mam problemu z tym, że spędzasz czas z Aleksem. Więcej, cieszy mnie to. Lubię widzieć was razem, chcę patrzeć, jak się sobą cieszycie. Potrafię jakoś pogodzić to wszystko. Ale gdy Pola coqueteando con Andrés**? Boże, aż mnie skręca. - Zaśmiał się, trochę z bezsilności, trochę z bezsensu całej tej sytuacji. Podniósł się na łokciu i spojrzał w szkarłatne oczy. - I co, dalej utrzymujesz, że jesteś bardziej zjebany? Przypominam, że nawet nie poruszyłem kwestii tego, że byłem fretką.

*Go to hell
**flirtuje z Andrzejem

[feet_enthusiast]

Aleks milczał przez chwilę. Nie chciał przypominać sobie celi. Nawet nie był tam długo. Nawet krócej, niż Pola. I jemu nikt nic nie zrobił. Dlaczego tak bardzo tam cierpiał?
- Skurwysyn - powiedział - Ale teraz... Nie musimy tam wracać. Nic nas tam nie trzyma. Nikt nie będzie nas szukać. Niech ta suka robi sobie swój jebany kult, niech się rucha z kim popadnie i pozabija tam wszystkich. Jesteśmy wolni. Nawet jeśli nie możemy wyjść całkiem z tego miejsca...

[mimbla.quatro]

- Taaak... Widzisz jest jeszcze coś o czym nie wiesz... - Zastanawiała się jak to powiedzieć tak, żeby nie wyszło absurdalnie - Zatrzymanie się tu nie było naszym pierwotnym planem. Chciałam zajechać jak najdalej na południe, ale kawałek stąd zaczęło się robić dziwnie. Drzewa w lesie były pokryte jakimś dziwnym grzybem i... Chyba widzieliśmy zombie. - Ostatnie zdanie wyrzuciła z siebie szybko, przygotowana na to, że chłopak ją wyśmieje.

[feet_enthusiast]

Aleks spojrzał się tępo na Polę.
- Zombie...? - westchnął - Wiesz co... Nawet w to wierzę. Dzisiaj stało się tyle absurdalnych rzeczy, że zombie nie wydaje się nieprawdopodobne. Ktoś mógł dostać moc wskrzeszania, czemu nie. Byle się tutaj nie dostały...

[mimbla.quatro]

- No właśnie to mnie trochę martwi. Ostatecznie jesteśmy zakleszczeni między nimi, a barierą...

[excepto4]

Andrzeja zaskoczyło nagłe ulotnienie się Poli za chłopakiem w spódnicy.
I thought we were having a moment...
Ale widać było że z Franem nie było wszystko ok. Są przyjaciółmi... Ty też byś pobiegł za Mikołajem
Stał kilka minut, mając nadzieję, że Pola zaraz wróci, ale nie wróciła. Może powinienem ich poszukać? Nie, chyba chcą pobyć sami... Poszukać innych? Chyba gdzieś widziałem przelotem Aleksa i Juliena, zdawali się skupieni na sobie.
Trochę nie wiedząc co ze sobą zrobić wszedł do kuchni, gdzie nikogo nie widział i zajął się robieniem obiadu. Czuł się trochę samotnie w ciszy więc po chwili nucenia czegoś pod nosem rozejrzał się po pokoju. W rogu ujrzał piękny l stary gramofon. Andrzej nigdy takiego nie używał, ale to przecież nie mogło być takie trudne. Obok gramofonu stała półka z płytami, większość nazw niewiele mu mówiła, ale na jednej z okładek trafił na znajomy napis ABBA.
Ostrożnie wyjął płytę i położył ją na gramofonie. Znalazł jakiś przycisk, i przypomniał sobie o igle i po minucie różnych prób z urządzenia popłynęły znajome dźwięki piosenek zespołu.
Zabrał się za smażenie naleśników, to chyba było dobre danie na taki dzień. Na początku trochę tylko kołysał się w rytm podczas mieszania ciasta, ale podczas smażenia jak weszła "Dancing Queen" nie mógł się powstrzymać i cicho śpiewał i trochę tańczył. Mimo tego udało mu się nie spalić żadnego naleśnika.
Podczas smażenia jednego z ostatnich naleśników przez całkiem głośną muzykę przebiły się krzyki po hiszpańsku, chyba słyszał głos Poli...
Chwilę potem Fran i Julien szybko przemknęli do łazienki.
Co się stało? Czy wszystko jest w porządku? Z Polą?
Już miał wypaść na zewnątrz, ale przypomniał sobie o naleśnikach i wrócił się by Zgasić gaz pod prawie dokończonym naleśnikiem i dopiero wtedy skierował się na zewnątrz. Zastał tam Polę rozmawiającą z Aleksem. Oboje zdawali się być trochę podpici.
- Co się stało? - zapytał zaniepokojony.

[mimbla.quatro]

Andrzej! Na jak długo zniknęłam? Jesteś dzisiaj do niczego Ziółkowska...
- Ja... Chyba zjebałam i to tak konkretnie - westchnęła ciężko - Przepraszam, że tak zniknęłam.

[excepto4]

- Nic ci nie jest? - dopytał. - Widziałem Frana, czy coś ci próbował zrobić?

[mimbla.quatro]

- Nie nie! - Gorączkowo potrząsnęła głową - Nic mi się nie stało. Był strasznym dupkiem, ale ja odpłaciłam mu się z nawiązką. Będę musiała go przeprosić.

[excepto4]

- Dupkiem? Przeprosić? Chyba sporo się zadziało - mruknął pod nosem Andrzej.
Coś na rozluźnienie atmosfery? Myśl...
Obiad! Zrobiłem obiad!
- Czy jesteście może głodni? - zapytał. - Zrobiłem naleśniki - dodał wskazując głową drzwi domu.