ZS2 Irregular Christian Camp

[Hegxra]

Znowu się nie postawiłeś, prawda? Znowu dałeś się tym zasadom, tym powinnościom, tym... Czymś, co jest już tak głęboko w tobie zakorzenione. Nie dasz rady tego powstrzymać już nigdy, prawda? Prawda?
Nie wiem, odpowiada sam sobie Julien, grzebiąc się głębiej w swym fotelu, delikatnie wibrującym na wybojach lubelskich ulic. Wielce powątpiewał, że ta wycieczka przyniesie mu cokolwiek dobrego - ot, dobre spojrzenie rodziców, plusik w kościelnym chórze, zwolnienie z pytania z polskiego w liceum. Wszystko to mógłby uzyskać bez zapisania się na religijny obóz, a jednak jest już w drodze. Może bał się reakcji starszych? Może patrzyliby na niego gorzej? Może zwiększyli by kontrolę nad nim, nie widząc jakichkolwiek jego relacji?
Ha, kontroli. Tego mają już ponadto, on sam z resztą też. Władza nad jego życiem należała do... Do nich? Czy na pewno, skoro on nawet się nie stawia? Czy może do niego? Może to jest to czego chcesz, Julien? Może ty właśnie jesteś swoją własną kontrolą. Tylko kontrolą. Czego chcesz, tak wewnętrznie? Rozebrać się i wyskoczyć przez okno do rzeki? Głupie, prawda? A może jednak chcesz spełniać rozkazy, zasady, obowiązki. Czy to daje ci satysfakcję? Czy rola nie-siebie jest tobą? Odpowiedz mi. Odpowiedz samemu sobie. Nie-samemu nie-sobie. No dawaj. Nie wyciszaj tego, mów, odpowiedz swojej jaźni. A może jednak spojrzysz na innych i zobaczysz, jak reagują na twoją introspekcję? Znowu głośniej oddychasz? Znowu wariujesz? Znowu muskasz swe nogi? Chcesz ściągnąć uwagę innych, zakonnic, towarzyszy?
Julien wyprostował się i westchnął, prostując nogawkę swoich szortów, poprawiając również kołnierz koszuli. Spokojnie. Nikt na ciebie nie patrzy, a za oknem masz fajny widok. Przetrwasz to i zapamiętasz jedynie dobre wspomnienia. Nie myśl o sobie.

[Efen]

Co ja tu robię?
Pytanie po raz setny wypowiedziane w głowie Aleksa po raz kolejny pozostało bez odpowiedzi. Teoretycznie wiedział, czemu tu jest - rodzice wysłali go na obóz, bo przestał odpowiadać ich wyobrażeniu o nim. Nie wystarczyła przeprowadzka na drugi koniec Polski tylko po to, żeby przestał widywać się z jednym chłopakiem - chociaż nawet do niczego nie doszło. Nie, musieli wysłać go na obóz - żeby znalazł "nowych kolegów", którzy "wyprowadzą go z powrotem na dobrą drogę".
Westchnął. No dobra, przemęczy się ten tydzień czy dwa. Poudaje modlitwy, pośpiewa kilka piosenek o Bożej miłości, która zarezerwowana była dla ludzi innych niż on, a potem wróci do domu i grzecznie pójdzie do katolickiego liceum. Jeszcze tylko kilka lat. A później uwolni się z tego więzienia.
Westchnął. Nawet wsadzone głęboko w uszy słuchawki i strategicznie zajęte miejsce z tyłu autokaru nie ratowały go przed kakofonią kilkunastu dzieciaków i starszych kobiet fałszujących jakieś pieśni pielgrzymkowe. To będzie bardzo długi obóz.

[Kage-Samav2]

Jazda autokarem z bandą nawiedzonych zakonnic i tylko trochę mniej nawiedzonych dzieciaków to zdecydowanie nie było coś, czego Judyta była fanką. Bo nie jej tematyka, stylistyka i bo ludzie. Ale czego się nie robi dla wolności.
Plan był prosty, przygotowywała się do niego przez cały rok. W szkole praktycznie cały czas siedziała w bibliotece, surfując po sieci i ucząc się wszystkiego, co miało się jej w życiu przydać. Czyli nie wiedzy szkolnej. W domu zaś udawała zaangażowaną, łażąc do kościoła i wcale nie zbierając pokątnie drobnego sprzętu. W poprzednie wakacje jej rodzice dowiedzieli się, że zamiast historii w stylu Tristana i Izoldy jej marzy się Xena, co doprowadziło do egzorcyzmów i niemalże zamknięcia w ośrodku... No, zamkniętym. W każdym razie Judyta głupia (oficjalnie) nie była, więc prędko odżegnała się od swojej orientacji. Tyle że żyć w taki sposób się nie dało i w którymś momencie uznała, że albo wymyśli plan, który da jej wolność, albo może iść robić "everybody do the flop" na betonie. Wielokrotnie. Szkolenie i przygotowania dawały jej nadzieję i siłę, by przeć dalej. W końcu miała już 17 lat, wytrzyma rok w terenie i będzie wolna... O ile jej starzy nie postanowią jej porwać i odmóżdżyć. To... Było niepokojąco prawdopodobne. A że w mieście bardzo trudno zniknąć, to postanowiła postawić na większą intrygę. Przemycić sprzęt w walizce, dostać się na jeden z najbardziej zamkniętych, nieoficjalnych i bardzo nielubiących ogłaszać swego istnienia władzom obóz i... Uciec w las. I w lesie żyć. Przestudiowała teren i uczyła się survivalu, a że była zawsze narwaną dziewczyną, to uznała, że to jej wystarczy. Cały ten obóz to była jej ostatnia nadzieja na normalne, szczęśliwe życie. Wystarczyło się czaić i czekać na właściwy moment.

[mimbla.dos]

Pola zgniotła w kulkę papier po kanapce z serem i wcisnęła ją do bocznej kieszeni plecaka. Z dramatycznym westchnieniem opadła na oparcie fotela autokaru, który tłukł się aktualnie po bezdrożach pełen mniej lub bardziej entuzjastycznie nastawionych nastolatków. Należy przy tym zaznaczyć, że te "bardziej" wyły właśnie jakąś obrzydliwie radosną piosenkę o byciu bożą owieczką, a te "mniej" plasowały się gdzieś na skali pomiędzy znudzeniem a paniką. Gdyby Pola miała określić swoje miejsce na tym spektrum uplasowałaby się pewnie gdzieś w okolicach ponurej rezygnacji.
Wyciągnęła z kieszeni telefon i włączyła Instagrama, żeby wykorzystać czas zanim sprzęt zostanie jej niechybnie odebrany. Przeklikała stories znajomych, na których w różnych proporcjach występowały lody, alkohol i widoczki z wakacji. Iza nic nie wstawiła. Pola odruchowo weszła w jej profil przejrzała zdjęcia, po czym przeciągnęła palcem po ekranie aby odświeżyć. Omal nie upuściła telefonu gdy wokół zdjęcia profilowego pojawiła się charakterystyczna pomarańczowa obwódka. Z drżącym sercem kliknęła w nie, by natychmiast sapnąć z rozczarowaniem, bo jedyną zawartością story było zdjęcie obłoków z kolorową naklejką z napisem "Summer time". Zaklęła w myślach. Nie dość, że wyszła na stalkerkę, to jeszcze nawet nie dowiedziała się co właściwie u Izki.
Włożyła do uszu słuchawki i puściła muzykę. Chciała zagłuszyć wyjców z pierwszych rzędów, ale przede wszystkim potok myśli, który nie ustawał, odkąd pożegnała się z pokazowo uśmiechniętą matką i tatą, który unikał jej wzroku, i wsiadła do autokaru. Oparła czoło o zimną szybę i przymknęła oczy.

[excepto2]

To była PRAWIE normalna wycieczka szkolna. Powodów tego prawie było kilka. Po pierwsze, głośno było z przodu, a nie z tyłu. Zamiast rapu puszczanego z głośnika z ostatniego rzędu siedzień, słychać było pieśni wychwalające pod niebo Jezusa z akompaniamentem słabo nastrojonej gitary. Po drugie, zamiast nauczycieli, z przodu siedziały zakonnice i brały czynny udział w produkowaniu dźwięków, które najwyraźniej nazywali muzyką. Po trzecie, gromadka dzieciaków wokół niego nie była jego licealna klasą, której może nie uwielbiał, ale przynajmniej się do niej przyzwyczaił. Zamiast nich, był otoczony grupą nowych, nieznanych ludzi, o których nie wiedział co myśleć. Część wyglądała jakby się tutaj dobrze odnajdywali, lub (o zgrozo) byli tu z własnej woli. Co prawda, jak się rozejrzał, to było też kilka osób, których zdecydowanie nie można by przydzielić do pierwszej grupy. Czy to przez farbowane włosy, lub też spojrzenie ewidentnie wskazujące na niechęć wobec idei spędzania najbliższych dwóch tygodni wśród katolików obnoszących się swoim katolicyzmem.
No i ostatni powód, najważniejszy: na zwykłą wycieczkę chciałby pojechać, nawet jakby się na niej średnio bawił. Z tą było inaczej. Jechał gdyż rodzice dowiedzieli się, że cały rok nie chodził na lekcje religii, zamiast tego zajmując się organizacją strajków klimatycznych. Dobrze, że się nie dowiedzieli, że poszedł z przyjaciółmi na paradę równości, bo wtedy nie skończyłoby się na dwutygodniowym wyjeździe.
Rozejrzał się wokół, próbując z kakofonii dźwięków wyłapać jakąś rozmowę, której mógłby się przysłuchać.

[Efen]

Obok Alexa siedział trochę wyższy od niego blondyn, który zdawał się rozglądać niepewnie, jakby czegoś szukał. No cóż, chyba należy wybadać teren, musi wiedzieć, z czym ma do czynienia. Chłopak wyciągnął z uszu słuchawkę i od razu skrzywił się. Dźwięki dobiegające z przodu autokaru uderzyły go ze zdwojoną siłą. Posłanie Alexa do szkoły muzycznej za młodu było jedną z niewielu decyzji jego rodziców, z których był zadowolony - ale teraz jeszcze wyraźniej słyszał, jak daleko od czystości były głosy jego współpasażerów. Zwłaszcza na wysokich dźwiękach. Ten fałsz można było poczuć w kościach.
Z bólem postarał się zignorować tą "muzykę".
- Czego szukasz? Też chcesz podyskutować z kimś o bożym miłosierdziu? - uśmiechnął się krzywo w kierunku chłopaka siedzącego obok - Czy chcesz sie przyłączyć do tamtych - skinął głowa w kierunku przodu autokaru.

[excepto2]

Andrzej zmieszany obrócił się w kierunku głosu dobiegającego od strony okna. Zobaczył wysokiego szatyna, z jedną słuchawką w uchu, który wyraźnie mówił do niego.
- Yyyyy... zająknął się. - Niee, boże miłosierdzie to mnie już od jakiegoś czasu nie dotyczy. Ani tym bardziej te jęki. - zrobił całkiem długą, niezręczną pauzę, nię będąc pewnym czy się wyjaśniać. - Szukałem jakiejś ciekawej rozmowy, której mógłbym się przysłuchać. Mam nadzieję, że w tym autobusie choćby jedna osoba ma coś ciekawego do powiedzenia - westchnął.

[Justi2]

Młodość to taki okres, kiedy jeszcze się nie wie czego się chce, a już się tego chce bardzo mocno. Tak przynajmniej mawiają dorośli, a konkretnie rodzice Anastazji. Dlatego wysłali ją na katolicki obóz dla młodzieży, licząc, że pomoże to nadać jej życiu sens i kierunek... Tak brzmiała oficjalna wersja. Dla dziadków i reszty rodziny. Bo prawda... Prawda leżała zamknięta na klucz w szufladzie biurka ojca. Wewnątrz smartphona nastolatki.
Wszystko zaczęło się kilka miesięcy wcześniej gdy Anastazja pierwszy raz w życiu postawiła się rodzicom. W tajemnicy przed nimi ścięła włosy, goląc lewy bok głowy prawie na zero. Powrót do domu tamtego dnia wymagał od niej nie lada odwagi, ale wbrew przewidywaniom, nowa fryzura została przyjęta dość spokojnie. To jednak była tylko cisza przed burzą. Tydzień później rodzice przy kolacji przekazali dziewczynie najgorsze wieści. Przyznali się do przejrzenia jej wszystkich mediów społecznościowych, publicznych i prywatnych rozmów. Wiedzieli o jej orientacji czy jak oni to nazwali "nienaturalnych skłonnościach" i postawili jej ultimatum. Albo "znów" stanie się "normalna" albo niech szuka pracy, bo przestaną ją utrzymywać. W dodatku zarekwirowali jej telefon, pozostawiając jedynie jakąś starą cegłę, która nie miała nawet kolorowego ekranu.
Na miejsce w którym ich pierowrodna miała odbyć swą reedukację wybrali katolicki obóz dla młodzieży nad jeziorem Firlej. Nim Anastazja dała się wsadzić do autokaru mającego zawieźć ją do tego (Jak matka to określiła "czyśćca"), poczyniła jeszcze ostatnie przygotowania. To znaczy przefarbowała sobie włosy na turkus (Ja ma się męczyć to chociaż na kolorowo) oraz czarnym flamastrem zamazała w karcie obozowej wszystkie niepochlebne informacje na jej temat.

***

Jedyne czego chciała, to zasnąć. Nie spała pół nocy, a w autokarze siedziała już od ósmej rano. Wyczerpana wtulała twarz w prowizoryczną poduszkę ze swojej bluzy, starając się zamortyzować nią uderzenia głowy o szybę oraz wygłuszyć hałastrę wyjącą "Barkę" gdzieś z przodu pojazdu. Na niewiele to się zdawało, więc w końcu otworzyła okraszone ogromnymi podkowami oczy, i nieprzytomnie powiodła nimi po tłumie. Może ktoś zechce porozmawiać? Zawsze to lepsze niż "Barka", którą przez to ciągłe rzępolenie znała już chyba lepiej niż tabliczkę mnożenia. Nie będzie przecież przez pozostałe pięć godzin podróży grać w Snake'a...

[Hegxra]

Julien przełknął ślinę, rozglądając się zarazem dookoła. Wszystko zdawało mu się odrobinę cichsze, odrobinę bardziej rozmyte. Czemu? To stres? Jego bicie serca przyspieszyło. To zazdrość? Frustracja? Zimno przeszło przez jego kręgosłup, powodując drobny dreszcz, jakże jednak nieprzyjemny.
Słyszy... Pieśni. Potrafi śpiewać bardzo dobrze, czemu nie dołączy? Boi się, albo nie chce by odkryto jego talent. Widzi rozmawiających recydywów. Czemu nie porozmawia z nimi? Ma w sobie w końcu element... Czegoś gorszego. Myśli o tym, to samo w sobie jest złe. Boi się, czy może nie chce? Jakie są te relacje?
Samotnie siedząca dziewczyna. Nie chce z nim usiąść, bo wydaje się być nudny?
Dziewczyna z telefonem. Urządzenie ważniejsze?
Dwójka słodkich, według rzadkiego mniemiania, chłopców. Czemu nie chcą z nim paczki?
A może to on nie chce?
Błagam, niech to się już skończy.
Nie skończy się, Julien. Nie skończy. Cierpisz na własne życzenie.
Ja nie chcę.
Chcesz.

[Marysia]

Weszła do autokaru, który zatrzymał się na przystanku, i rozejrzała się po jego wnętrzu. W sumie klasyka - z przodu zakonnice i osoby będące tu dobrowolnie, z tyłu dzieciaki mniej chętne, prawdopodobnie wysłane tu przez rodziców. Na każdym obozie tacy byli. Nigdy nie potrafiła zrozumieć, czemu dorośli robili coś takiego swoim dzieciom... Usiadła mniej więcej po środku autokaru, obok turkusowowłosej dziewczyny. Wyjęła z ucha słuchawkę. Barka. Cudowna piosenka. Szkoda, że gitara jest niedostrojona, i uczestnicy nie radzą sobie z wyższymi dźwiękami. Już i tak większość drogi za nimi, więc nie ma co wprowadzać zamieszania. Ogarnie to ze znajomymi z chóru gdy już będą na miejscu. Gitarę się nastroi, piosenki zagra w niższej tonacji, i będzie można dalej wielbić boga... A póki co pozostaje to zagłuszyć. Włożyła słuchawkę do ucha. Dołączyła by się, ale nie miała siły śpiewać. Była zmęczona podróżą do miasta, z którego odebrał ją autokar. Spojrzała na siedzącą koło niej dziewczynę. - Cześć! - uśmiechnęła się promiennie.