ZS2 Irregular Christian Camp

[mimbla.tres]

Dziecko niespecjalnie się uradowało. Perspektywa adoracji i dziękczynienia wzbudzała w niej raczej odruch wymiotny, ale zagryzła zęby. Nie kozacz, bo oboje tu zostaniecie. Kiwnęła głową i pochyliła się nad śpiącym.
- Fran... Wstawaj, musimy iść. - Chłopak nie budził się. - Fran? Fran!
Momentalnie przypomniała jej się opowieść Andrzeja o wydarzeniach poranka. Co jest? Czy to Julien coś mu zrobił? Czy teraz tak będzie za każdym razem kiedy zaśnie? Co teraz? A może... serce podjechało jej do gardła może to przez porażenie prądem? Przynajmniej oddycha. Fran, obudź się, błagam!
- Siostro, jemu coś jest! On chyba jest nieprzytomny!

[Julien]

Julien spojrzał blondynowi prosto w oczy, licząc, że nie zauważy zmieszania na jego twarzy.
A również potu. Denerwujesz się tym, że dopiero od czasu obozu ktoś się tobą martwi. I to nie tylko jedna osoba. Denerwujesz się tym, że po zniszczeniu GO, zacząłeś się otwierać. Że zacząłeś być. Nie chcesz tego stracić, a zarazem dla zachowania tego zmierzasz ku zguby. Nie wiesz jak sobie radzić. Dawaj więc, pocałuj go, albo zabij, to takie proste, poradzić sobie z czymś nieznanym.~
Oli, chciałbyś, bym nie przestawał, co? Pewnie sądziłbyś, że świetnie sobie radzę, robiąc coś więcej, coś poza nami dwoma. Że jestem. Że... Nie wiem. Nie wiem. Pocałowanie go lub zbicie na kwaśne jabłko nagle brzmią znacznie milej... Moje serce zaczyna bić jak szalone. Tyle zadawanych sobie pytań, tyle myśli, czemu więc cokolwiek jest zdolne przebić się przez ich konkluzje? Czy zwykłymi słowami to powstrzymam?
Chłopak spuścił oczy, wyczuwając wypieki na twarzy.
- To okropne co teraz powiem, Andrzej. - Szepnął, ściskając mocno ramiona plecaka. - Ale cholernie chciałbym... Cię pocałować, bo wydajesz się dobry. Za moment zapragnę cię udusić, za twój gniew wobec mnie. Nie zrobię tego i wiem, że nie powinienem, ale... Ale chcę to czuć. Kiedyś nie byłem tego nawet świadomy. Do tego nie chcę wracać.
Oli, chciałeś, bym mówić tak również w twoją stronę, co? A mimo to ukrywałem to pod fasadą ciszy, zostawiając cię na szali losu mych humorów i przewidywań, jak zareaguję, nam obu zwiększając to okropne napięcie. Trzęsę się teraz tak mocno, tak dziwnie. Ale wiem, że powinienem o tym mówić.
Boże, jestem szalony. Tak długo nie myślałem o niczym, że teraz cokolwiek wytrąca mnie z równowagi?

[Na pewno nie Keit]

Zakonnica zmarszczyła brwi. Rzuciła pytające spojrzenie Eustachii, ta jednak zaprzeczyła ruchem głowy - w czasie jej interwencji zachowywał się normalnie. Z dokumentacji nie wynikało, by dzisiejsze działania mogły mu istotnie zaszkodzić. Siostra nachyliła się nad chłopakiem, ruchem dłoni nakazując swojej towarzyszce zamknąć drzwi. Dzieciaki są sprytne a to wyglądało na kiepski podstęp.
- Odsuń się - nakazała rudowłosej. - Co robiliście, kiedy doszło do tego... incydentu?

[mimbla.tres]

Pola delikatnie ułożyła głowę Frana na posadzce i odsunęła się dwa kroki.
- Nic szczególnego, siedzieliśmy tu pod ścianą i rozmawialiśmy. Starał się mnie nawrócić i trochę się modlił - Może jak uwierzą, że jest potulny i pokorny, to lepiej mu pomogą... - Wyglądał jakby zrobiło mu się słabo, więc się położył, a teraz nie mogę go dobudzić.

[Na pewno nie Keit]

Kobieta zamyśliła się. To pasowało do profilu chłopaka. No i co by zyskali dzięki takiemu przekrętowi?
- Hmm. - Poklepała chłopca po twarzy. Spał jak kamień. Czy to cud? Podczas intensywnych przeżyć duchowych ludzie zapadali czasem w święty sen. Tak czy inaczej, chyba trzeba go będzie przenieść do skrzydła szpitalnego. - Dobrze. W takim razie Ty sama udasz się na adorację. Siostro Eustachio, odprowadzisz Apolonię. Ufam, że nie planujesz żadnych głupstw - upomniała jeszcze dziewczynę, po czym kobiety opuściły pomieszczenie, zamykając za sobą drzwi.

[excepto3]

ABORT ABORT ABORT
Andrzej uciekł wzrokiem nagle skupiając się na kołyszących się na wietrze gałęziach sosny.
On... chyba nie żartuje?
- Ale... przecież ja? Nie... ja nie... Pola. Czemu... czemu mi to mówisz? - był wyraźnie zmieszany i unikał wzroku Juliena.

[mimbla.tres]

- Siostro, ja chcę przy nim zostać! Proszę! Będę posłuszna, ale niech mi siostra pozwoli z nim zostać - Pola prosiła drepcząc posłusznie obok zakonnicy - Wie siostra, że mam chorą cóż... siostrę, dużo bywam w szpitalach, zajmuję się nią w domu, może będę mogła jakoś pomóc. W końcu opieka nad chorym jest uczynkiem miłosierdzia, czyż nie?

[Julien]

- Hah. Zacząłeś temat. - Mruknął chłopak, dalej nie podnosząc oczu. - Po prostu nie chcę tego blokować. W taki sposób, mówiąc o tym, a nie działając... Przynajmniej ciebie nie skrzywdzę. Was nie skrzywdzę. Siebie również. Jeszcze nie wiem jak to robić inaczej. Przepraszam.
Chłopak odwrócił się plecami od blondyna.
Wolałem, jak na mnie krzyczysz. Jak rozkazujesz mi działać przeciwko samemu sobie. Własny wybór czy podążyć za ciałem czy własnym poczuciem jest... Na swój sposób boleśniejszy. Ale jakże klarowny, mimo chaosu myśli i odczuć. Tak to jest, prawda?
Prawda?
Prawda...?
Jestem szaleńcem.
Dłonie opadły na jeansy, mieląc w palcach ich kraniec w pasie.

[Na pewno nie Keit]

- Posłuszeństwo natomiast jest cnotą. - Kobieta nie zwolniła kroku. - Nasz klasztor jest w stanie zapewnić wszystkim potrzebującym opiekę, również medyczną. Jeśli naprawdę chcesz pomóc, pomodlisz się teraz za kolegę do Serca Jezusowego. Eustachio? Odprowadź naszą zagubioną owieczkę do kaplicy. Muszę odwiedzić skrzydło szpitalne. - To powiedziawszy oddaliła się.
Eustachia uśmiechnęła się do dziewczyny paskudnie.
- Twój grzech jest jak zaraza - atakuje wszystkich, którzy się do ciebie zbliżą. Rozważ tą prawdę w swym sercu w czasie adoracji i błagaj Boga o przebaczenie - perfidnie ją prowokowała.

[excepto3]

Andrzej nie wiedział co odpowiedzieć chłopakowi, nie do końca czuł o co tamtemu chodziło, ale też chciał jak najszybciej zakończyć tę niekomfortową sytuację.
- To co... - zawiesił głos. - idziemy dalej?
Ruszyli dalej, starając zmierzać mniej więcej w poprzednim kierunku. Szli w niekomfortowej ciszy. Andrzej miał wyrzuty sumienia, powinien coś powiedzieć, cokolwiek, ale nic mu nie przychodziło na język.
Wiem, że to było niespodziewane z jego strony i nie wiem jak się z tym czuć, ale widać, że przez coś trudnego przechodzi. Powinienem go wspierać jakoś... ale jak? Spojrzał na Juliena, który szedł ze wzrokiem wbitym w ziemię. Żadne słowa dalej nie przychodziły.
Już się jakoś dogadywaliśmy, to na pewno poprawa od dzisiaj rano. Czy musiałeś to komplikować? Przecież to nie mogło się skończyć dobrze. Przecież Pola... Przecież... tylko dziewczyny mi się podobają... prawda?
Prawda?