ZS2 Irregular Christian Camp

[Kage-Samav3]

- Wydaje mi się, że jak na psychopatkę z problemami z głową kładziesz dość duży nacisk na kontakty z innymi ludźmi, wiesz? - oderwawszy z kratki kawał druta Judyta zaczęła gmerać w klapie drzwi - Życie samemu nie jest złe. Jasne, romans i miłość byłyby super, ale... Na tym etapie kontentuje mnie wizja życia po swojemu, choćby w samotności.

[seledine]

Brunetka zaśmiała się ironicznie.
- Gdybym nie lubiła przebywać z ludźmi, nie wsadziliby mnie do izolatki. - zauważyła z przekąsem. Chwilę nad czymś myślała, nim ponownie się odezwała - Więc czym jest dla ciebie "życie po swojemu"?

[Julien]

W końcu...
Gdy tylko sąsiednie dudnienie wody ustało, Julien również wyłączył dopływ, wzdrygając się nieprzyjemnie.
Im szybciej stąd wyjdę, tym szybciej będę mógł znowu go poczuć i ponownie porozmawiać. Szybciej, szybciej, chcę już ciepło...+
Chłopak szybko wyskoczył za osłonę, czując jedynie delikatnie wilgotniejsze włosy. Trudno, najwyżej zdobędzie kiedyś żeton dla lepszej kąpieli. Teraz...
Chwilę zajęło perfumowanie się i znalezienie swoich ubrań. Tylko...
Każdy ruch teraz jest znacznie gorszy. Nie umiem go wytrzymać, tak jak ten Niemiły. Jak mam zapiąć wszelkie guziki...?+

[Na pewno nie Keit]

Ze świadomością, że będzie musiał się ogolić, wciągnął na siebie bokserki i podkoszulek. Resztę rzeczy oczywiście zostawił poza kabiną. Przecierając włosy ręcznikiem wyszedł do części wspólnej. O mało co nie wpadł przy tym na mniejszego chłopaka.
- Perdóneme... Ay. - No tak, wziął mu koszulę z guzikami. Bardzo sprytnie, Francisco. - Pozwól, że pomogę.
Rzucił swoje rzeczy na pobliski stołek i zaczął zapinać białą koszulę. Julien... pachniał inaczej. Ładnie. Przysunął się bliżej by zapiąć najwyższe guziki.
- Jak ręka?

[Julien]

- Troszkę boli. - Szepnął chłopak, wydobywając również ciche westchnienie. - Dziękuję.
Oh, jest tak blisko. Coraz cieplej... Znowu się czerwienię? Znowu nie wiem co mówić, ledwo co wyduszam swe słowa. Jak bardzo zmienny będę, całując go bez problemu przy fiolecie, lecz stojąc niczym słup jako szkarłat? Nie wiem teraz czy chcę coś mu wyjaśniać, chcę... Chcę... Ale nie umiem! Uh! Okropne i zniewalające uczucie! >w< +
- Jeszcze jeansy...

[Na pewno nie Keit]

-Claro - kucnął przed chłopakiem, pomagając mu naciągnąć nogawki. Mimowolnie pociągnął nosem.
- Tak... bardzo ładnie pachnie. - Zorientowawszy się że powiedział to na głos, szybko zapiął dżinsy i odskoczył do tyłu. Dlaczego czuł wszystko tak wyraźnie? - Pójdę... poszukać apteczki! To jest, chodźmy! Muszę się ogolić. Nie, nie to chciałem powiedzieć. Hmrr... - warknął cicho, wziął powolny wdech i wydech. - Przepraszam. Mój mózg dziwnie działa. Chodźmy po apteczkę.

[Julien]

- Mogę prosić jeszcze o bluzę? Jest mi wyjątkowo zimno... - Szepnął Julien, odwracając pełne czerwieni oblicze. - I nie jesteś sam, Fran. Ja również mam zmieniony mózg, wiesz? Po prostu... Nie bój się tego. Widzisz, p-pocałowałeś mnie, gdy tylko... No.
Kompletny burak, hm?+
Tak. Nie kontrolujesz również słów w tym stanie. Urocze, musimy przyznać.~

[Na pewno nie Keit]

- Nie powinienem był cię wtedy całować, przepraszam. - Wziął ze sterty rzeczy gigantyczną bluzę Andrzeja i pomógł brunetowi ją włożyć. Pudrowy róż naprawdę mu pasował. - Estupendo. Gotowy?
***
Liczył na to, że po drodze natknie się na auto, które będzie mógł przeją... poprosić o transport. Ulica była jednak pusta jak jego magazynek po serii w irańskich innowierców w '98. Dziwne...
Biegł dalej.
***
- To nietypowe, że Lydii tak długo nie ma.
- Zdarzało jej się nocować w klasztorze w ubiegłych latach.
- Ale pozostawała w kontakcie! No i kapelana nie ma! Jak my mamy prowadzić zajęcia?!
- Uspokój się, Robcia. Słuchaj, ja zorganizuję owieczkom czas, a ty leć do klasztoru. Sprawdź, jakie rozkazy. Może to test posłuszeństwa i Lydia czeka, aż wyrazimy zaniepokojenie jej nieobecnością?
- Ale... dasz sobie radę sama?
- Dam, dam. Wiesz, że mam rękę do dzieci.
- Właśnie tego się obawiam...
- Będą czytać Pismo i wielbić Pana. W razie czego starszaki mi pomogą. A, nie wiem czy słyszałaś, auto się popsuło. Ale spokojnie, raczej wyrobisz się do obiadu...
- Na piechotę? - Roberta zerwała się od stołu. - Ojezu, przecież to kawał drogi... Już lecę!
Podwinęła habit i wybiegła ze stołówki. Siostra Magda wyjęła z niewidocznej kieszeni tanie, ciemne okulary.
- No dobra dzieciaki. Zwołajcie resztę. Gramy w siatę.

[mimbla.tres]

Pola odsunęła się zdyszana. Krew w niej wrzała, a w głowie szumiało. Bardzo dawno się tak nie czuła. Pociągnęła łyk z zapomnianej dawno szklanki wody, co pozwoliło jej odrobinę ochłonąć. Spojrzała na Andrzeja trzeźwiejszym wzrokiem i jej uwagę przykuło zaczerwienienie na szyi chłopaka. Jeszcze blade, z każdą chwilą nabierało koloru. Przesunęła kciukiem po krtani blondyna.
- Ups! - Jej ton zupełnie nie wskazywał, na wyrzuty sumienia. - Wygląda na to, że zostawiłam ci pamiątkę...

[Julien]

- Powinieneś... Cieszę się z tego. - Szepnął Julien, odwracając wzrok nawet bardziej.