ZS2 Irregular Christian Camp

[excepto2]

Robiło się już późno więc wracali się śpiesząc. Gdy lekko zdyszani zbliżyli się do obozu zatrzymali się starając się uniknąć spojrzeń kadry.
- Co robimy z jedzeniem? - zapytał Ankę.

[Justi2]

- Lepsze pytanie co robimy z wódą. Bo jedzenie to nie kontrabanda... chyba... - Westchnęła, czując jak na zapach czerstwego chleba jej brzuch zarządał ofiary.

[excepto2]

- Nie wiem, przy tym zakazie to i jedzenie może być kontrabandą, szczególnie że ledwo co nie podpadliśmy majorowi. Chyba wszystko bym schował, może oddzielnie.

[Justi2]

- Mogę wziąć wódę... Ci za jedzenie nic nie zrobią.

***

Klucz w zamku jednej z cel klasztornych przekręcił się z cichym szczękiem.
Jęknęły zawiasy otwieranych drzwi, a odgłos zakonnych trzewików uderzających o zimną, kamienną posadzkę odbił się echem po małym pomieszczeniu.
Zawiasy jęknęły ponownie, a drzwi zamknęły się z hukiem brzmiącym w uszach Judki jak odgłos wystrzału. Wymęczona po godzinach wątpliwej jakości terapii szokowej dziewczyna nie miała wiele siły by podnieść wzrok na nowoprzybyłą. Ale zrobiła to z sobie tylko znaną zawziętością.
Siostra Magda przykucnęła przy dziewczynie.
- Nie posłuchałaś, co...? Pola już wróciła na obóz... Mogłabyś do niej dołączyć... - W jej głosie nie było stanowczości jak u siostry Lidii. Ani poczucia moralnej wyższości jak u siostry Roberty. To nawet nie była litość... Tylko... Jakby - rezygnacja?

[excepto2]

Andrzej wziął jedzenie od Anki i zaczął kierować się w kierunku swojego domku. Nagle stanął w miejscu i plasnął się otwartą dłonią w czoło.
- Zapomnieliśmy lodów dla Aleksa...

[mimbla.dos]

- Widzisz, mówiłam ci, że tak będzie dobrze - Pola zaśmiała się wychodząc ze swojego domku, po czym odwróciła się jeszcze, by poprawić kosmyk włosów opadający Franowi na czoło. - Chodźmy już, bo nam wszystko zjedzą, a ja jestem głodna jak wilk.
Zauważyła Andrzeja i Ankę i pomachała do nich.

[Keitan]

Chłopak poprawił koszulę w kolorze jasnej ochry, upewnił się że białe spodnie są czyste. Cieszył się, że wziął ze sobą kilka ładniejszych ubrań. Może odwrócą uwagę od fryzury... która w sumie nie była w tej chwili tragiczna.
Poli udało się wyrównać cięcie, pozostawiając dłuższe pasma włosów z przodu. Przy takiej długości jego włosy zaczynały naturalnie się kręcić.
Oh mierda, aquí vamos de nuevo.
Wziął głęboki oddech i wyszedł za przyjaciółką z domku.

[Kage-Samav2]

- Dzięki, lokalne powietrze mi służy... - z pewnym trudem blondynka usadziła się do pionu i skuliła, coby minimalnie ukryć fakt że jest naga i drży w chłodnym, nocnym wietrze, który wlewał się do celi przez kraty nieszczelnego okna - Musicie mieć przynajmniej jedną zbłąkaną owieczkę, której los przestraszy resztę, co...? - przywołała na twarz grymas, który przy dużej dozie wysiłku można by nazwać uśmiechem

[Efen]

Aleks siedział w tej samej pozycji przez jakieś pół godziny po tym, jak Anka i Andrzej wyszli z jego domku. Czas przestał mieć znaczenie, skupił się tylko na doprowadzeniu ciała do używalności i uspokojeniu umysłu.
Wstałeś i podszedłeś do szafy. Wyciągnąłeś stamtąd nową bluzę i bezrękawnik. Pokażesz całemu światu swoją ranę. Niech on wie, że z nim wygrałeś.
Zmieniłeś koszulkę i założyłeś bluzę. Westchnąłeś. Zwyciężaj.
Aleks podszedł do drzwi swojego domku. Położył rękę na klamce i zawahał się. ON gdzieś tam jest. To dobrze, że jest. Zobaczy cię. Bał się. Bał się tego, że historia się powtórzy. Ale tam byli ludzie, którzy mu pomogli. Tam byli ludzie w tej samej sytuacji, co on. Być może nawet gorszej. Nie wiedział, co stało się z dziewczynami, które zostały zabrane gdzieś autem.
Otworzyłeś drzwi i wyszedłeś na zewnątrz.

[Justi2]

- Pola! - Anka o mało nie upuściła trzymanej pod bluzą wódki - Fran! - Chodźmy na chwilę do domku i zaraz was wyściskam...

***

- Zbłąkane owieczki Pismo każe przywracać do stada i to samo chciałabym uczynić z tobą - zakonnica wręczyła Judce jakąś prostą szatę i czystą bieliznę. - Ubierz się. Bo jak będzie trzeba wzywać do ciebie lekarza to ten ośrodek upadnie - odwzajemniła krzywy uśmiech