IG - The Remake. (A właściwie próba rimejku)

[serpens volucer]

[Zapisy są ofycjalnie zamknięte. Teraz już wszyscyście w pociągu. Jako że nie ma opcyji abyście dostali mentorów bo to pierwsze Igrzyska, to uznałem że może będą jakieś ochotniki żeby się wami zająć bo tak bez niczego na arenę was słać to będzie się głupio oglądało, jak będziecie błądzić jak te dzieci we mgle... Oczywiście nie każdy dostanie. Ale co byndzie to byndzie. A w międzyczasie możecie se pogadać z derpami co wam przydzieliłem. A tu podam co komu przypadło w udziale tym którym wyrzuciłem ochotnika z kapitolu.]
Keit: Kiedy Shaan wraz z towarzyszem wbiła do pociągu, facet już na nią czekał. Podstarzały, siwy, z brodą i tym wszystkim. Zapewne emerytowany strażnik pokoju, na co wskazywała kurtka z emblematami kapitolińskiej formacji i jakiś order.
- Aha. Oto i nasze gwiazdy. - To rzekłszy upił łyk whisky ze stojącej na stoliku karcianym szklanki. - No to tak: Ja tu jestem żeby wam się udało przeżyć jak najdłużej. Uda mi się - będzie to posada tylko na te wakacje, ale będę mógł się pławić w blasku glorii jednego z was do końca życia czyli jeszcze przez te pięć czy ileś lat. Nie uda - oboje zginiecie. Piękna symbioza, prawda? Nu, mówcie, dzieciaki, co umiecie i co myślicie zrobić jak już was rzucą na żer innym?
Kage: Jack, która to musiała być siłą i środkami odurzającymi wciągnięta do pociągu, obecnie siedziała na burżujskim tapczanie w jeszcze bardziej burżujskim wagonie i zirytowana popijała soczek z jakiegoś dziwnego egzotycznego owocka, podczas gdy niczego nieświadomy dzieciak którego razem z nią posyłali na rzeź radośnie grał w pinball. Czynności te zostały niestety przerwane przez wkroczenie na scenę wydarzeń jakiejś im nieznanej kobiety z clipboardem i długopisem w dłoniach. Po bliższym zagłębieniu się w jej postać zapewne można by zauważyć że jest byłą wojskową, ale akurat na to latorośl Huntów nie zwracała uwagi. Priorytetem w jej głowie było pytanie: "Kim ty ***** jesteś?", którego to przez wymuszoną instynktem samozachowawczym grzeczność nie zadała.
- Ty jesteś Jacqueline Hunt? - Spytała, wskazując na dziewczynę długopisem. W odpowiedzi Jack skinęła głową. - A ty Evan Malcolm? - Mikrob dopiero teraz zorientował się w jej obecności i zaczął gorączkowo potakiwać. - Dobrze. Jestem tu z własnej, niczym nie przymuszonej woli, żeby sprawić że przeżyjecie na arenie dłużej niż dwa dni. Dlaczego? Ponieważ posada wydała mi się ciekawa. Będę waszym piarowcem, strategiem itepe itede. Jakieś pytania?
Cherry: Tak więc stało się co się stało się. Szła na rzeź jak jakieś bydło ofiarne. Nawet jeśli jej mózg nie dodał do tego słowa "ofiarne". Parę razy zdarzało jej się pomóc w ukróceniu żywota jakiegoś kuraka na obiad. Ciekawe jak to będzie z ludźmi? Dla kontrastu rzucili ją w Uberluksusowy pociąg który miał w ciągu mniej niż pół doby zawieźć do kapitolu. Chloe jakoś w to nie wierzyła, ale jak mówią to mówią. Póki co wgapiała się w sunące za oknem tereny jeszcze nie zagospodarowane na pastwiska czyli jakieś lesiszcze. W swoim zagapieniu nie zwróciła uwagi na jakiegoś mężczyznę który wszedł do pokoju i prawił coś o roli jaką mu powirzono, że jest za nich odpowiedzialny i inne bzdety. Znaczy zorientowała się tak mniej więcej wpół przemowy, ale i tak całą resztę skupiała się na tłumieniu śmiechu ilekroć na niego spojrzała i niesłuchaniu. Jakimś cudem jednak udało jej się wyciągnąć najważniejsze informacje. Facet był z kapitolu i miał ich pd tego przygotować. Jakoś nie wirzyła żeby jakiś gryzipiórek biurokrata w stroju klauna umiał to zrobić, ale mogło być gorzej. Mogli w ogóle nie przydzielać im nikogo do pomocy.
- No i ten... Jakieś sugestie co mam z waszą dwójką zrobić? - Padło w końcu z jego ust.

[Keitissa]

Michaela, chłopaka z jej dystryktu, można było opisać jednym słowem- "paker". Co prawda pierwotnie wylosowany został jakiś Jim czy John (Shaan, zajęta posyłaniem publice dumnych spojrzeń nie zwróciła nie niego szczególnej uwagi), dzieciak hodowany do kamieniołomu, z zasmarkaną twarzyczką i łzami w oczach. Michael, widząc to, niemal od razu wybiegł na środek, odepchnął rozryczanego chłopaka i wywrzeszczał:
-Ja! Ja chcę! Zgłaszam się za niego!
-Doskonale! Choć do nas i przedstaw się.- babsztyl z Kapitolu uśmiechnęła się do niego promiennie, zaś przez tłum przeszło zbiorowe mruknięcie, coś w stylu "to można było się zgłaaaszać?". Ale już było za późno. "Dwójka wystawi w tym roku parę wyjątkowo groźnych trybutów"- stwierdziła jej matka przy ich ostatnim spotkaniu.
Staruszek z tym jego monologiem z lekka ją zdziwił. Nie spodziewała się, że Kapitol wystawi im kogoś do pomocy. A tu proszę...
-E... ja to rozwalę wszystkim łby-rzucił inteligentnie Michael, gdy już przysiedli się do staruszka. Ten tylko z dezaprobatą pokręcił głową. Upił whisky ze swojej szklanki.
-Oj, dzieci, dzieci... Co wy wiecie o mordowaniu. Widzę, że przed nami jeszcze dłuuuga rozmowa.

[Cherry]

- Możesz nam powiedzieć z kim warto zawierać sojusze. Nigdy nie znałam się na ludziach. - przyznała niechętnie Chloe, kiedy już zorientowała się, że ktoś ją o coś pyta.
Nie usłyszała odpowiedzi mężczyzny - "O ile kogoś takiego można nazwać mężczyzną" przemknęło jej przez głowę - bo całą uwagę skupiła na drugim towarzyszu podróży. Wysoki, całkiem umięśniony, opalona twarz o twardych rysach... Wreszcie zorientowała się, skąd go kojarzy. Syn rzeźnika. Widywała go czasami, gdy razem z ojcem prowadzała bydło na śmierć, ale nie potrafiła sobie przypomnieć, jego imienia. Dave? Damien? Derek? Również wywołanie go na Dożynkach nie mogło być pomocne, bo od wejścia na scenę Chloe zawzięcie ignorowała otoczenie. Teraz jednak skojarzyła, że ta znajomość może się przydać. Skoro chłopak codziennie zabijał zwierzęta może nie miałby skrupułów z ludźmi... W przeciwieństwie do niej.
- Niezła taktyka na zwycięstwo. Nie słuchać jedynych rad, jakie się dostaje - rzucił z ironią w jej stronę.
- Uhm. - mruknęła, na powrót pogrążając się w myślach.
- Posłuchaj mnie. - Potrząsnął jej ramieniem. Całkiem silnie zresztą. - Obiecałem Twoim rodzicom, że będę Cię chronić.
- Uhm. - powtórzyła - Mi osobiście nie robi różnicy, czy przeżyję na arenie dzień czy dwa. - zamilkła na chwilę - A swoją drogą, ciekawe czy przyślą rodzicom moje ciało.
- ... I tak właśnie możecie zwiększyć... - urzędnik zaczynał się orientować, że żadne z dwójki trybutów go nie słucha. - Halo? Jakie to tematy są ważniejsze od przetrwania?
Oboje kulturalnie zamilkli i mniej kulturalnie zignorowali pytanie.
- A właściwie... - dziewczyna rozważała w myślach, czy warto się postarać. - Jakie ma pan doświadczenie w zabijaniu?

[serpens volucer]

[Meh. Dobra, jakimś dziwnym cudem dopuszczam Bena. Ale ma modyfikator -1 do wszystkich rzutów.]
Keit:
- A więc tak. Ty. - Emeryt wskazał leżącą obok krzesła laską na chłopaka. - Pierwsze wrażenie - tępawy osiłek którego można łatwo wykorzystać. Miejmy nadzieję że jest w tobie coś więcej albo jesteś trupem. W wypadku gdybyś jednak był tylko bezmózgą górą mięśni - ty - Tu wskazał na dziewczynę. - Możesz wykorzystać go jako broń, albo jako mięso armatnie albocoś. A teraz. Kiedy dojedziecie do Kapitolu, jak wynika z tego rozkładu - Podniósł się z krzesła, wspierając się laską, i wskazał na kilka kartek na stoliku. - macie coś co się nazywa parada trybutów. Ergo: Będziecie szli czy jechali przez kapitol na oczach widzów. I musicie spróbować im się podlizać. Więc - co byście zrobili żeby ktoś was zasponosrował?
Cherry:
- Co? Zabijanie? Ja tu jestem żeby pomóc wam zdobyć poparcie ludu. To chyba oczywiste. Po co miałbym kogokolwiek zabijać?
Dwie dłonie powędrowały do twarzy w dość jednoznacznym geście, dawniej określanym jako facepalm. A potem nastąpił już nietłumiony śmiech na widok jego pseudopoważnej postawy, dodatkowo wspomaganej przez fryzurę w kształcie domu i... Hmm... Najlepiej to określić garniturem, nawet jeśli było w tym mniej garnituru niż szaty druida, kombinezonu płętwonurka i kurtki narciarskiej.

[Keitissa]

Chłopak milczał. Cóż, mózg najwidoczniej nie jest mięśnie.
-Musimy... dać się zapamiętać?- spróbowała Shaan. Całe te parady wydawały jej się bez sensu. Najpierw rzeź, potem bogactwo. Po co to komplikować?

[Kage-Sama]

- Skąd się biorą dzieci? - spytała Jack od niechcenia. Postanowiła dać się wykazać koledze niedoli, sama była na wszystko zbyt... Dziwny stan. Bała się, to jasne, była spięta i zestresowana, ale też... Nic jej nie obchodziło. To nie był poligon ćwiczeniowy matki, więc nie musiała zachowywać stałej czujności, w związku z czym swobodnie i z radością odkrywała zawartości kolejnych barków i bufetów pociągu.

[FanNeta123]

[No ej, zapomnieli o mnie... :/]

[Beztroski Czwartoklasista]

[I o mnie i o Nubes ]

[Cherry]

- Ach. - dusząc się ze śmiechu, jeszcze raz zmierzyła go wzrokiem. - Tego mogłam się spodziewać. Ale jednak mam pewne przeczucie, że mi bardziej przyda się zabijanie, bo jeśli chodzi o zdobywanie popularności... Daremne próby.

[Bigben]

[ Michael Evergreen, jedyneczka ]

- Mówię ci, wybiorą mnie. - Smętnął wysoki, piętnastoletni chłopak.
Alexander pufnął.
- Przesadzasz. Nie możesz mieć takiego pecha. Chociaż... dzisiaj stłukłeś lustro. I przeszedłeś przez drabinę. Sorry stary, powodzenia w Igrzyskach. - Uśmiechnął się sarkastycznie chłopak.
Michael westchnął. Los niezbyt był łaskawy dla młodego Evergreena. Strata starszej siostry w trzęsieniu ziemi. Pomniejsze problemy. Do tego śmierć ojca w buncie. Nie tato, nie idź. Przecież macie gorsze uzbrojenie. Zginiecie. Ale kto słucha takiego nieudacznika, jakim był Michael?
W auli rarusza, pełnej młodocianych rozbrzmiał hymn Panem, grany przez "uzdolnioną" młodzież. Na podest przed w-większości-uczniami stanęła kobieta, ubrana w złoto. A przynajmniej w tkaninę pokrytą złotem. Przy niej stały słupy ze szklanymi kulami. Były pełne kartek. Kobieta popukała w mikrofon znajdujący się w jej ręce i ekhemła. Orkiestra przestała grać, więc kapitolistka zaczęła mówić:
- Witajcie na pierwszych Dożynkach!
W sali rozbrzmiały niezadowolone głosy.
- Em... no dobrze. Teraz wybierzemy reprezentantów waszego dystryktu do Igrzysk Głodowych!
W sali rozbrzmiały jeszcze bardziej niezadowolone głosy.
- Pf. No dobrze, pierwsze będą dziewczyny! - Kobieta sięgnęła do lewej kuli. Wyciągnęła kartkę i przeczytała zawartość. - Cindy Kaffe!
Żeńska część sali odetchnęła z ulgą, gdy ich "koleżanka" wchodziła z trzęsącymi się nogami na podest.
- Chłopcy, teraz wasza kolej!
Powtórzyła czynność. Porwała karteczkę i wyczytała nazwisko.
- Michael Evergreen!
Piętnastolatek zamrugał, nie wierząc uszom ani oczom.
- Wykrakaliśmy, *****. - Zwrócił się do Alexandra.