IG - The Remake. (A właściwie próba rimejku)

[Beztroski Czwartoklasista]

[I ja: Spikus Lee, czwórka]

[serpens volucer]

[Mechaniki są już w pierwszym poście. Ofkorz, nie będą stosowane tak pospolicie, tylko w wypadku sprzeczności. I, jak mówiłem, możecie pisać.]

[Beztroski Czwartoklasista]

Spikus Lee wstał dzisiaj o świcie. Szybko przygotował wędkę, nałożył na ramię solidną, skórzaną torbę, do której włożył książkę, przynęty i wiadro na złowione ryby. Co prawda nie wierzył, że uda mu się coś złowić, ale zawsze warto być przygotowanym. Wyszedł na dwór i odetchnął świeżym powietrzem. Więc znów czeka go leżenie na skale i marzenie o tym, by jakaś ryba raczyła zaciekawić się jego haczykiem. Precyzyjnie zarzucił wędkę do wody i odruchowo wyjął książkę -€ž"Tunele krwi" Darrena Shana. Uśmiechnął się, gdy poczuł ruch wędki. Kiedy był młodszy, zawsze myślał, że to jakaś ryba płynie i był zawiedziony, gdy okazywało się, że to jedynie wiatr porusza wędką. Poczuł mocniejszy ruch. Mocno wyjął wędkę z wody i jakież było jego zdumienie, kiedy zobaczył na niej pięknego okonia.

[Nubes]

[No to od razu całościowo z wyborem bez rozciapywania na części.]
Zerwała ostatni owoc i zrzuciła go, trafiając prosto w ręce stojącego pod drzewem chłopaka.
- To ostatni!- krzyknęła i rozpoczęła wędrówkę ze szczytu.
- Możecie iść- kiwnął głową strażnik i pokazał bramę wyjściową z sadów
Ona i Jackson szli w milczeniu, przyglądając się ludziom, którzy pojawiali się między drzewami i kierowali ku wyjściu po skończonej pracy. Za dwie godziny mają odbyć się Dożynki, dlatego kończyli pracę wcześniej. „Jakby nie było można cały dzień zostać w domu”, narzekał rano Jackson, choć doskonale wiedział, że władze najchętniej zmuszałyby ludzi do katorżniczej pracy od świtu do zmroku.
- No to na razie- mruknęła do niego gdy rozstawali się przed odrapanym, kiedyś zapewne paskudnie żółtym sklepem.
Weszła do domu, brzydkiego, niskiego betonowego budynku w gorszej części dystryktu 11. Matka i młodszy brat jeszcze nie wrócili, pewnie zostali dłużej na polach. Oni nie muszą się martwić o to, czy zostaną wylosowani. Kilka tygodni temu burmistrz obwieścił nakaz Kapitolu o tym, że każdy dystrykt ma wystawić dwójkę dzieci w wieku 12-18 lat na Igrzyska Głodowe i od tego czasu Kathy zaczęła się obawiać, że ona lub któryś z jej przyjaciół zostanie wylosowany. Na szczęście jej brat miał dopiero jedenaście lat. Kiedy zaplatała dwa warkocze do domu weszła matka i Peter.
- Zostawiłam wam ciepłą wodę w łazience- mruknęła wkładając błękitną sukienkę, idealnie kontrastującą się z jej ciemną skórą.
Godzinę później wyszła na słoneczną ulicę i razem z tłumem skierowała się na plac przed pałacem sprawiedliwości. Pomachała Jacksonowi i stanęła w grupie czternastolatków. Dziecinny strach ogarnął ją podczas przemowy prezydenta, choć tłumaczyła sobie, że przecież wokół stoi tyle nastolatków... Nie ma szans żeby zostać wylosowana, nie może... Na podest wyszła przysadzista kobieta we wściekle różowym, straszliwie paskudnym kombinezonie i zaczęła grzebać w kuli z nazwiskami dziewcząt.
- A więc tegoroczną trybutką zostanie...- zapiszczała głosem przypominającym wystraszoną mysz- Zostanie Katherine Leigh. Zapraszamy kochanie!
Ziemia jakby nagle przestała wirować. Odprowadzana szeptami skierowała się ku schodom, choć czuła jakby jakiś ciężar spadł jej na serce.

[Cherry]

Tego dnia Chloe pracowała znacznie mniej wydajnie. Każdy jej ruch naznaczony był narastającą paniką. Bezmyślnie nakarmiła zwierzęta, wydoiła krowy i stwierdziła, że nic więcej nie jest w stanie zrobić. Na miękkich nogach podążyła do domu, by się przygotować.
Gdy wreszcie stanęła na placu wyglądała jakby jedynie sekundy dzieliły ją od omdlenia. Opanowując mdłości, wraz z publicznością poczęła wpatrywać się z uporczywością w jakąś damę z Kapitolu, prowadzącą to groteskowe widowisko. Gdy tylko kobieta sięgnęła do kuli z losami Chloe przymknęła oczy, czekając na najgorsze. Nie myliła się.
- Trybutką reprezentującą dziesiąty dystrykt zostaje... Chloe Dantyss!
Dziewczyna, podtrzymywana przez tysiące smutnych spojrzeń, ruszyła na scenę.

[serpens volucer]

[Pozwolicie że też się pobawię? A, tekst stricte MG-owy będzie dla odróżnienia od moich wstawek na temat postaci prezidenta pisany pogrubioną czcionką.]
Panorama Kapitolu za dnia prezentowała się równie obrzydliwie jak nocą. Wyobraźcie sobie dowolny obraz Pollocka. Macie go przed oczami? Tak? To świetnie. A teraz wyobraźcie sobie że ktoś postanowił że będzie bazą planu zabudowy miejskiej. Teraz dodajcie do tego kształt domów, projektowanych zapewne przez pięciolatka pod wpływem. Otrzymacie tylko bardzo niewielki ułamek tej brzydoty. Nie pomagał fakt że hacjenda prezydenta znajdowała się 150 metrów nad ziemią, na ścianie kawałka skały pozostałym po zniszczeniu sporej połaci Gór Skalistych w celu zbudowania tego... Czegoś. Bo miastem tego na pewno nie można nazwać. Ponoć dostał ten dom w nagrodę... On sam uważał to raczej za efekt pokrętnego poczucia humoru poprzedniego dyktatora. Wracając do tematu. "Prezydent" Panem Jon Hawke "podziwiał" panoramę kapitolu w dzień "dożynek". I myślał. Tok jego myśli przedstawiał się mniej więcej jak następuje.
Święty Boże w niebiesiech. Czy w tym kraju obowiązują w ogóle jakieś przepisy budowlane? - Samo pytanie było retoryczne, ponieważ, jak dowiedział się podczas tych paru lat pobytu w tym pseudopaństwie, nie obowiązywało tu żadne prawo. Wola dyktatora była wykonywana. I tyle. Od 3 miesięcy, to jest od całkiem widowiskowego "skrytobójstwa" dokonanego na jego poprzedniku, który to był skrajnie niespełna rozumu(Czego najlepszym przykładem był dekret o "Igrzyskach", obecnie niestety nie do odwołania, z powodu jakichś dziwnych nieprzepisów które nie do końca pojmował), na Jonie spoczywał obowiązek budowy państwa kompletnie od podstaw. No, nie do końca od podstaw, ale od czegoś bardzo podobnego. Obecnie poświęcił siły swoje i całego rządu(A przynajmniej tej jego części która nie zajmowała się już czymś innym) stworzeniu czegoś co można nazwać "systemem szkolnictwa". W Panem analfabetyzm jak się okazało był na porządku dziennym. Nawet w kapitolu. Nie było tu czegoś takiego jak obowiązek szkolny, ani nawet szkoły, a guwernerzy byli ponad wydatek przeciętnego mieszkańca dystryktu. Kapitolińczycy natomiast uznawali to za kompletnie niepotrzebne. Ale. Przerwijmy na chwilkę rozwodzenie się nad stanem państwa(Chociaż niemniej ważnym) i powiedzmy coś nie coś o jego głowie. Jon Hawke przybył do Panem 7 lat temu. Dość powiedzieć że zrobił to z narażeniem życia, zdrowia i jeszcze paru innych rzeczy, z uwagi na to że kraj ów prowadził(I nadal skutecznie prowadzi) politykę izolacji całkowitej. A dlaczego tu przybył? Bynajmniej nie z powodu uciśnionego ludu i innych bzdur. Po prostu tutaj najłatwiej mu było przejąć władzę. Młody, ambitny Walijczyk, tuż po ukończeniu służby wojskowej, psychicznie bardziej niestabilny niż bańka-stańka(Z tego właśnie powodu był stale na lekach). I doszedł tak daleko. A jednocześnie na tak niską pozycję. Popularnym żartem było mówienie o czymś że jest "Sto lat za Panem". Samo państwo było jedynie i wyłącznie obiektem żartów na wschodzie. A on zamierzał to zmienić. Choćby miało mu to zająć resztę życia. Czyli właściwie całe życie. Ale, choćby przez te ostatnie 3 dni przed smiercią, będzie najpotężniejszym człowiekiem na tej planecie. A teraz potrzebował jakiejś drabiny żeby zejść z powrotem na dziedziniec.

[Beztroski Czwartoklasista]

Spikus Lee był dzisiaj zdenerwowany. Rano zapomniał wziąć z domu torbę, co mu się nigdy nie zdarzało. Potem, wracając do domu nie mógł się na niczym skupić. Powodem były Igrzyska Głodowe - dzisiaj miały być wybory w 4 dystrykcie. Co prawda nie wierzył, że zostanie wybrany, ale... może to na przykład być jakiś z jego przyjaciół, a tego Spikus by mu nie życzył. Lekko roztrzęsiony i niepewny postanowił ruszyć wreszcie na wybory. Gdy tam dotarł, stanął w grupce dzieci i lekko ugiął nogi, oraz zaczął szarpać się za włosy. Nagle usłyszał głos kobiety w czerwonym płaszczyku, czarnej spódniczce, czerwonych rajstopach i czarnych butach na obcasie:
- A trybutem w 4 dystrykcie zostanie... Spikus Lee!
Spikus ruszył powoli w stronę sceny.

[Kage-Sama]

[Zgodnie z zezwoleniem Serpa daję upust swemu lenistwu]

Panem, Dystrykt Siódmy
- Jack! Jack, na miłość boską, złaźże wreszcie!
Jack przekręciła się wygodnie na gałęzi wieloletniej sosny i powróciła do krainy sennych marzeń.
- Jacqueline Hunt, drzewołazie, złaź tu w tej chwili! - jakże słodki głos ukochanej rodzicielki był tak szorstki, że można by nim heblować drewno. Jack westchnęła i wyjęła zza paska swój ulubiony, mały toporek. Szpic przytwierdzony do ostrza wbiła w korę i zjechała na sam dół. Sara Hunt przyjrzała się córce krytycznie.
- Za pół godziny Dożynki, a ty wyglądasz jakbyś z fabryki wyszła!
- Oj tam oj tam - Jack uśmiechnęła się beztrosko - Mamo, mam siedemnaście lat. Nie muszę się prezentować, bo na pewno na mnie nie padnie.
- Może paść - Sara jak zwykle potrafiła w cudowny sposób zniszczyć córce humor - A teraz idź się wykąpać i ubrać w coś odpowiedniego.
Jack westchnęła i spełniła wolę rodzicielki.
Pół godziny po tej rozmowie dziewczyna gotowa była na klęczkach dziękować matce za jej zaradność. Miała jednak przed sobą gorszy problem...

Inni zapewne próbowaliby sobie uporządkować myśli. Uspokoić się, obmyślić plan. Jacqueline Hunt do nich nie należała. Od małego robiła siekierą, a w wolnym czasie hasała po lasach... i robiła siekierą. Na zamknięcie w pokoju w Pałacu Sprawiedliwości po "wygranych" Dożynkach zareagować mogła tylko w jeden sposób.
Chodziła w kółko i klęła na czym świat stoi.
Wizyta rodziców przerwała litanię. Ojciec od razu rzucił się na córkę, niemal płacząc. Zapewniał, że wszystko będzie dobrze, że na pewno da sobie radę, że...
- Zdobądź topór i jakąś broń dystansową - przerwała niecierpliwie mężowi Sara - Siedź na drzewach. Nie walcz, jeśli to nie konieczne. Sojusze zawieraj tylko wtedy, gdy będziesz pewna, że ich potrzebujesz. Zdobądź wodę i kryj się, najlepiej śledząc z dala najlepszych zawodników.
Jack z niedowierzaniem spojrzała na matkę. Jej rady były brutalne i zimne, ale...
- Coś jeszcze?
Sara uśmiechnęła się.
- Pozostań przy życiu.

[Keitissa]

Kiedy tylko jej rodzice dowiedzieli się o planowanych Igrzyskach, zaczął się trening, i to dużo cięższy od dotychczasowego. Codzienne ćwiczenia wytrzymałościowe i siłowe zostały podwojone. Powiększył się również jej wachlarz broni- poza ulubionymi nożami pojęła podstawy łucznictwa i szermierki. Od wschodu do zachodu słońca ciężko trenowała, pchana do przodu zamiennie przez ambicje rodziców i własne. Nazywała się Shaan, miała piętnaście lat i zamierzała zostać zwycięzcą.
Teraz, gdy nadszedł Ten dzień, wodziła spokojnym wzrokiem po sylwetkach innych dzieciaków biorących udział w losowaniu. Część z nich (zapewne dzieci robotników z kamieniołomów) trzęsła się ze strachu, niektórzy płakali. Tymi szczerze gardziła. Wielu było jednak takich jak ona- silnych, ambitnych, myślących o igrzyskach raczej jak o dobrej zabawie niż o walce na śmierć i życie. Oni też się przygotowywali. Oni też chcą zwyciężyć.
Raczej z nudy poprawiła rzemień u sandała. Raczej z nudy cztery czy pięć razy wyłamywała palce. Raczej z nudy przypomniała sobie ostatnią rozmowę z rodzicami.
-Pamiętaj, jesteś gotowa.-Jestem gotowa.-Jesteś mocna.-Jestem mocna.-Jesteś naprawdę dobra.-Jestem najlepsza.
Gdy ubrana w jasno turkusowy uniform kobieta włożyła jasną dłoń do szklanej kuli pełnej nazwisk, odruchowo przygryzła wargę. Nie z obawy, że ją wylosują. Wręcz przeciwnie.
-... Shaan Spear! Choć złotko.
Dumnie uniosła jasną głowę. Jej zielone oczy błysnęły łobuzersko, gdy znalazła się na podwyższeniu. Wyraz twarzy tych wszystkich pakerów- bezcenny.

[FanNeta123]

[CTRL+C, CTRL+V.]
Beep-beep-beep
Tim pacnął budzik i wstał z łóżka. Podszedł do lodówki i wcisnął przycisk. Chwilę zabuczało i wysunął się ekran dotykowy. Po paru wciśnięciach w różnorakie miejsca na ekranie ów "cud techniki" cofnął się. Znów zabuczało i wysunęła się tacka z jogurtem, truskawkami, dżemem jagodowym i bułeczkami. Tim przyrządził sobie śniadanie i usiadł do biurka, odgarniając papiery.
Mimo swojego młodego wieku piętnastu lat Tim był już "szalonym" wynalazcą. A przynajmniej wynalazcą. Lodówka z podajnikiem wybranych produktów to jeden z jego pierwszych pomysłów. Timem od najmłodszych lat zawładnęła nauka. Odkąd nauczył się czytać i rozumować, zajmował się najróżniejszymi nowinkami technologicznymi, fizyką i wszystkimi innymi dziedzinami nauki. Majstrować zaczął w wieku dziesięciu lat. Jego ręce i mózg stworzyły takie rzeczy jak krajalnica do owoców, warzyw i wszystkiego innego, z możliwością ustawiania grubości plasterków i wieloma innymi funkcjami, a także wiele innych rzeczy. Zbliżały się Igrzyska Głodowe, a jego rodzina została poproszona o przygotowanie części informatycznej i elektrycznej "imprezy posyłającej dzieci na rzeź", według jego rodziców. Ubrał się więc szybko, porwał torbę i ruszył do "pracy".
Na platformie Tim znalazł swojego brata bliźniaka, Kevina. Byli identyczni - te same długie, czarne włosy. Te same inteligentne, niebieskie oczy, cienkie usta, zakrzywiony, orli nos, spiczaste uszy. Mieli identyczny wzrost - około 175 cm. Nawet ubierali się tak samo - białe T-shirty i szorty moro. Kevin miał jednak bliznę na policzku, której nie miał Tim.
- Hej, bro, co tam? - zagadnął Tim.
- Idź lepiej zająć się maszyną losującą.

Ostatnie poprawki... baza danych zaktualizowana... Gotowe! Tim odpiął laptopa od maszyny losującej. Teraz pójdzie sprawdzić połączenie z ekranem głównym i zajmie się animowaniem, modelowaniem i ogólnie tworzeniem wszystkiego, co będzie na ekranie przed i po losowaniu, no i oczywiście animacja losowania. Przesiadł się na potężny komputer i zaczął pracę...

Tim dokończył prezentację i odłożył laptopa. Koniec pracy na dziś... jego pracy. Kevin jeszcze majstruje, może przyda mu się pomoc. Tim skierował ku niemu kroki. Kevin właśnie kończył zbijać podest.
- Hej, bro. Skończyliśmy. - powiedział Kevin.
- Gdzie rodzice?
- Przyprowadzają opiekuna, trenera i całą resztę, żeby zobaczyli, co jest grane.

Dożynki się rozpoczęły.
Tim nie słuchał. Znał przemówienie na pamięć, a także sam pracował nad imprezą. Kiedy maszyna losująca zaczęła pracować, podniósł wzrok. Bęben zaczął wirować - ten żeński. Po chwili wydostała się jedna karteczka.
- Jean Nodis!
Czarnowłosa piętnastolatka powoli wyszła z tłumu i weszła na podwyższenie, do prowadzącego. [Oddaję ją w Twe ręce, mości Mister President, znany jako SV!]
Zaczął wirować bęben męski. Tim patrzył ponuro na karteczki.
- Greg Nerix!
No nie!
Greg był dwunastolatkiem, grubym, szybko się męczącym. Niczym się nie wyróżniał. Zginie jako pierwszy - nie dobiegnie nawet do Rogu.
"Jestem nienormalny" pomyślał.
- Greg, zostań. Zgłaszam się! - krzyknął, wbiegając na podium.
Jego rodzina zaczęła krzyczeć.
- Nie rób tego! Nie! Błagam!
Tim został na podwyższeniu.
- Jak masz na imię?
- Tim. Tim Efenson.
- Witamy na Igrzyskach! Dystrykt Trzeci reprezentują Tim Efenson i Jean Nodis!