Felix, Net i Nika oraz Klątwa Domu McKillianów - fragment #2

[kam193]

Rafał Kosik opublikował dzisiaj na swoim blogu drugi fragment nadchodzącej części Felixa. Wreszcie pora na Manfreda!

Samochód wyłonił się zza zakrętu. Jechał na tyle wolno, że przyjaciele mieli dość czasu, by go rozpoznać, zanim jeszcze znalazł się w miasteczku.
— Tego można się było spodziewać… — mruknął Net.
Zielony kabriolet zatrzymał się przy przystanku, a lord McKillian uśmiechnął się do nich szeroko. Dziś miał wąsy zakręcone na końcach w małe kółka.
— Może was podwieźć? — zapytał.
W sumie nie pozostawało nic innego, jak wsiąść. Net i Nika usiedli z tyłu, biorąc między siebie wielki aluminiowy kufer, a Felix zajął miejsce obok kierowcy i od razu zapatrzył się w deskę rozdzielczą, która wyglądała jak kokpit bardzo starego samolotu. Eleganckie fotele i tylna kanapa przypominały stare, skórzane meble salonowe, w które wpada się głęboko. Były niesamowicie wygodne, na co jednak przyjaciele nie zwracali teraz wielkiej uwagi.
Wuj przesunął kilka dźwigienek, w tym jedną całkiem sporą i samochód ruszył z cichym posapywaniem. Silnik był idealnie wytłumiony.
Opuścili miasteczko i majestatycznie wjechali w las. Przyjaciele milczeli, bo nie przychodziło im do głowy żadne wyjaśnienie, które nie zaczynałoby się od słów: „To nie jest tak, jak pan myśli”.
— To nie jest tak, jak pan myśli — odezwał się Net. Nika zamknęła oczy, żałując, że nie może zamknąć również uszu. — To taki pugilares, który zabieramy na wycieczki po okolicy. — Poklepał kufer. — Najpotrzebniejsze rzeczy.
— Niezupełnie… — próbowała sprostować Nika, ale zabrakło jej inwencji.
— Niezupełnie — przytaknął szybko Net. — W środku jest również nasz przyjaciel.
— Przyjaciel? — Wuj zerknął na kufer. — Ma agorafobię , że trzymacie go w walizce?
— Nasz przyjaciel nie jest takim zwykłym przyjacielem.
— Net… — poprosiła Nika.
Ale Net nie zwracał na nią uwagi. Dyskretnie włożył rękę do plecaka, ukrytego za kufrem.
— Nasz przyjaciel nie jest człowiekiem, choć jest jednocześnie bardzo ludzki. Prawda, Romualdzie Piętnasty_koma_trzy?
Felix wiercił się nerwowo na przednim siedzeniu, Nika wpatrywała się w Neta, oniemiała.
— Prawda — potwierdził Manfred z laptopa w Netowym plecaku. — Ludzie często myślą sobie, że skoro jestem sztuczną inteligencją zamkniętą w aluminiowym kontenerze, to nie lubię spacerów. Otóż tak nie jest. Bardzo lubię spacerować i z użyciem moich sensorów wprowadzać do pamięci podręcznej dane pochodzące z otoczenia. Potem, rzecz jasna, selekcjonuję je i analizuję. Szczególnie bliskie memu krzemowemu sercu są spacery wzdłuż dróg lokalnych. Lubię analizować aromaty spalin mijających mnie samochodów i domyślać się na tej podstawie, co jest nie tak z silnikiem. Lubię rakotwórcze promienie ultrafioletowe, przebijające się przez chmury o brzasku nad wstęgą szosy. Uwielbiam wprost pierwsze jesienne alergeny, unoszące się wraz z babim latem nad rozgrzanym asfaltem. Kocham pęd powietrza wywołany przemieszczeniem się bryły karoserii zbyt blisko pieszych idących poboczem. Te zawirowania powietrza mógłbym analizować w nieskończoność i zgadywać, które tylko zmierzwi włosy rozchichranej dzierlatki, a które za sprawą znaczącej różnicy ciśnień pyrgnie nią do rowu.
Net zamknął plecak i spojrzał znacząco na wuja. Ten jednak, całkowicie zaabsorbowany prowadzeniem samochodu, sprawiał wrażenie, jakby w ogóle nie usłyszał słów Manfreda. Sam samochód prowadziło się przy tym inaczej niż zwykle. Zupełnie inaczej. To znaczy była kierownica i chyba jakieś pedały tam w dole, ale na tym koniec podobieństw. Wuj co chwila zerkał na któryś z wielu zegarów, pokręcał jedno z wielu mosiężnych pokręteł lub przesuwał jedną z wielu dźwigienek z główkami z masy perłowej. Czasem też pociągał lub popychał jedno z wielu cięgieł z bakelitowymi końcówkami. Największe zainteresowanie tymi czynnościami wykazywał Felix.
— Czy tu nie ma dźwigni biegów? — zapytał wreszcie.
— Nie ma skrzyni biegów, to nie ma i dźwigni — odparł z uśmiechem wuj. — Bezpośrednie przeniesienie napędu.
— Ten dźwięk silnika… Jakie paliwo spala? Czy to diesel?
— To samochód na wodę — odparł poważnie lord Ervin.

Źródło: http://rafalkosik.com/felix-net-i-ni...now-fragment-2

[Beztroski Czwartoklasista]

Łał... niezłe

[Jasti]

Mnie ten króciutki fragmencik zdecydowanie bardziej przekonał do książki Pierwszy jednak był dość słaby, ten natomiast optymistycznie mnie nastroił, więc myślę, że będzie dobrze

[Ilovefnin]

Jak zwykle genialny fragment.. Może też pomóc w konkursie

[kam193]

Zdecydowanie ten fragment jest o niebo lepszy od poprzedniego i dla takich warto książkę przeczytać. Chyba to zasługa Manfreda, którego dawno nie widzieliśmy.

[Nubes]

Owionął mnie lekki powiew klimatu FNiN. Ach ta absurdalność

[Martinus]

Lepszy fragment od pierwszego, czuć FNiNowy klimat- no i jest Manfred