Szrajbnij fraga

[Kage-Sama]

Na miejsce egzekucji wyznaczono placyk przedwięzienny, na którym naprędce zmontowano drewniany podest, a na nim dwa słupy połączone poprzeczką z pętlą. Klasyczna szubienica, jednak osoby odpowiedzialne za całość i tak latały jak z chilli między pośladkami, bo konstrukcja była wyraźnie stara i nieużywana. Osobny podeścik wystawiono dla co bardziej uprzywilejowanych oglądających. W tym Chidori. Kiki nie było jednak wśród nich. Z kolei w tłumie pod szubienicą dało się rozpoznać kilka twarzy. Lena jednak z dziwnym ściśnięciem żołądka zauważyła brak Tyvary. A więc naprawdę została całkiem sama... Jak we śnie wkroczyła po schodkach na podest i wbiła wzrok w pętlę. Gdzieś z oddali dobiegł jej głos Packard, która tradycyjnymi kwęknięciami odczytała wyrok. A potem czyjeś ręce mocno złapały i unieruchomiły jej ramiona.

[Justi]

Nie próbowała się rzucać.
- Powiedziała "Mi Yuki," - wyszeptała tak cicho i piskliwie, że usłyszał ją chyba tylko ten ktoś, kto ją trzymał. Teraz ją powieszą, czy odbiorą jej Yoru? Bała się. Jak nigdy przedtem. Teraz stala się dzieckiem prześladowanym przez ogrom świata, które mialo doświadczyć kary większej niż jego wina. Zadrżała wodząc przerażonym wzrokiem po tłumie. W jej oczach zaszkliły się łzy. Zamrugała chcąc je odgonić. Nie może płakać, ona nie... A potem już nie była w stanie się powstrzymać i ryknęła płaczem.

[Kage-Sama]

Max 452 stanęła frontem do niej.
- W imieniu rady dowódców sojuszu... [walę] to - i zmaszerowała z podestu
- Co ty odwalasz...? - spytała Packard, niechcący do mikrofonu
- Nie na to się pisałam. Chcesz jej odebrać demona, to sama se znajdź kogoś od pieczęci.
- Toż... To... To zdrada!
- Niby kogo? Mój dowódca nie żyje, nie mam obowiązku was słuchać.
- Czytałyśmy regulamin - dodała Max Ride, a reszta Chidori pokiwała głowami - Sorry, ale Strike nie mówi za nas wszystkie, a że jej tu nie ma, to mówimy zdecydowane meh wydobywaniu demonów.
Zapadła cisza. Taka bardzo bardzo. Jak widać w okolicy nie było nikogo, kto nadawałby się do wykonania pierwszej części wyroku, więc po półgodzinie stania w gęstej atmosferze postanowiono skazaną po prostu powiesić.

[Justi]

Ta i tak ledwo trzymała się na nogach i teraz skuliła się jeszcze bardziej. Liczyła, że do tego nie będzie musialo dojść... Że już będzie martwa. Wbiła przerażony wzrok w Max 452. To był akt łaski, czy wręcz przeciwnie? Nie mniej szubienicy bała się jeszcze bardziej. Po tym, co postanowili zrobic z nią strażnicy, sam widok sznura przyprawiał ją o mdłości i mrożący krew w żyłach strach. Nie chciala tak umierać... Widziała już nie jedną śmierć, nie jedną zadała, ale sama przeraźliwie bała się umierać. Szczególnie teraz, w obliczu swego przeznaczenia.

[Kage-Sama]

Zarządczyni Terminal City odwzajemniła spojrzenie, lecz jego chłód zelżał nieco. Mutantka skinęła Hanyou głową w nieokreślonym geście i odwróciła wzrok, gdy Lenie założono pętlę. Stojący z tyłu silniczek zawarkotał cicho wciągając linę tak, by nie było luzu. Strażnicy odstąpili od Leny, a jeden spytał o ostatnie słowa.

[Justi]

- Kagome... - wycharczała cicho - zanim umarła... powiedziala "Mi Yuki"...
Zwiesiła głowę czując podrażniającą wcześniejsze otarcia pętlę, ale nie śmiała protestować.

[Kage-Sama]

Silniczek zawarczał ponownie i zaczął wciągać linę, a wraz z nią Lenę.

[Justi]

Ta zadrgała w strachu, próbując dotknać ziemi. Jej ciało chciało żyć, choć wiedziała, że to już koniec. A jednak bała się. Bała się, co będzie po drugiej stronie. Czy zniknie? Czy coś z tego, w co wierzyli inni było prawdziwe? Czy w takim razie po drugiej stronie czeka ja wieczne potępienie? Po raz ostatni otworzyła oczy, wbijając gasnacy wzrok w tłum. Jej ciało znów się szarpnęło w bezsilnych drgawkach, a pętla zacisnęła o kilka milimetrów.

[Kage-Sama]

A jednak... Choć oddychanie miała niemal uniemożliwione, to pętla przestała się zaciskać. Lena szarpnęła się i zadrgała walcząc odruchowo o oddech z potwornym grymasem. Z tłumu dobiegły westchnięcia, wielu ludzi odwróciło wzrok, ktoś nawet krzyknął, żeby Lenę dobili. Nikt jednak się nie ruszył, a skrzypienie rusztowania i charkot Leny niósł się wokół makabrycznie.

[Justi]

Ktos kiedyś jej powiedział, że najczęstrzą śmiercią na szubienicy byla ta poprzez przerwanie kręgów szyjnych. Jej jednak nie było dane umrzeć w ten szybki sposób. Ani tym razem, ani poprzednimi. Znów spróbowala zaczerpnąć oddechu jak ryba wyjęta z wody. Cała jej twarz posiniała i spuchła dodatkowo uniemożliwiając oddychanie. Wszystkie mięśnue jej drżały wykonując niekontrolowane ruchy, jakby próbowała wypłynąć na powierzchnię. Ale nie było z czego. Płuca paliły ją żywym ogniem, aż w końcu odmówiły posłuszeństwa. Przed oczami jej pociemniało.
To... Koniec?
Tylko tyle zdążyla pomyślec nim odpłynęła.