Zabawa dla fanów FNiN :)

[Stempel]

Madame Josephine otarła pot z czoła wierzchem dłoni, westchnęła cicho, po czym wyrzuciła przez okno ostatniego nieprzytomnego esesmana. Mężczyzna wylądował obok swoich kolegów na przyczepie samochodu dostawczego. Madame wyszła z mieszkania, zeszła po schodach i zaraz po opuszczeniu kamienicy udała się w stronę auta, na którym leżeli żołnierze. Kobieta ściągnęła każdego z facetów i wrzuciła do wnętrza przyczepy. Po skończeniu tej pracy poszła do kierowcy samochodu, opierającego głowę o kierownicę. Miał zamknięte oczy. Spirytystka wyszeptała mu parę niezrozumiałych słów do ucha, po czym kierowca poderwał się z miejsca, bez słowa odpalił samochód i natychmiast odjechał.
Madame wróciła do swojego mieszkania kompletnie wyczerpana.
- Teraz trzeba tylko powiadomić moją wnuczkę - powiedziała do popijającej herbatkę Tekli.

[serpens volucer]

[Akcja przeskakuje z miejsca na miejsce... Rodzą się znów niespójności. Trzeba to jakoś utentegować w miejscu, czy cuś.]
Tymczasem Manfred z laptopa poddawał się synchronizacji, przy okazji wychwytując od jednej ze swoich dziko krążących kopii coś ciekawego... Niestety, Net nadal nie chciał go włączyć. Przydałoby się go jakoś poprosić.

[Kage-Sama]

[Serp, tera to ty wbiłeś zanim zdążyłam napisać]
- Tym to już się moja Kara zajmie. Zadzwonię do niej później - oznajmiła spirytystka - A propo, droga Teklo, skoro jesteś duchem, który czasowo uzyskał cielesność po to, by mi pomóc, czy mogłabyś być tak miła i nie wypijać mi MOJEJ herbaty z dolewką MOJEJ brandy w stosunku 1:2?
- Oj tam oj tam - machnęła dłonią Tekla - Zbłąkanej duszy żałuje? Teraz widzę po kim wnuczka ma charakterek.
- Narzekasz - madame wyjęła butelkę brandy z dłoni Tekli i wyjęła sobie kieliszek - Kara wiele przeszła, wciąż się ukrywa, zmienia mieszkania i nazwiska jak buty.
- Chyba jak bieliznę, bo jeśli idzie o buty, to ciągle wszędzie chodzi w tych glanach - stwierdziła Tekla, która, odcięta od alkoholu, zaczęła znów swobodnie szybować pod sufitem - Jak moja siostrzenica Ida normalnie! Ogromny talent i zero chęci do współpracy. Tyle, że ona jest banshee, a ta Kara... - westchnęła
- Banshee?
- Długa historia - powiedziała lewitująca staruszka - Tak czy inaczej muszę już lecieć. Dziś w nocy biorę Idę na cmentarz po raz pierwszy wywołać duchy. Hmm... Stefan chyba się nada.
- O, to pozdrów go ode mnie - uśmiechnęła się spirytystka
- Lepiej się martwi o siebie - fuknęła Tekla - Ten artefakt to niebezpieczna zabawka, niech o tym pamięta!
- Ja się modlę, żeby Kara i Regina o tym pamiętały...
- Jej problem - stwierdziła duszka - I niech pamięta, żeby zająć się moją siostrzenicą.
- To Ida nie jest w Toruniu?
- Tą drugą siostrzenicą - warknęła Tekla, po czym wtopiła się w sufit zostawiając madame Josephine samą w zdezelowanym mieszkaniu.

[Mia Clevleen]

Felix, Net i Nika wyszli ze szkoły. Mieli szczęście - woźny akurat wyszedł, dzięki czemu przyjaciele uniknęli zbędnych pytań. Wstąpili jeszcze do kawiarni kupić drożdżówki. Podjadając smakołyki szli przez Warszawę. Po chwili znaleźli się w miejscu, w którym to ostatnio widzieli Reginę i Julię Aleksandrę.
- Fajnie. I co teraz? Jak masz zamiar je znaleźć? - Net zwrócił się do przyjaciółki.
- Tędy - powiedziała Nika patrząc w dal nieobecnym wzrokiem.
- Aktywowało ci się! - zauważył Felix.
- Chodźcie. Czuję, że musimy się pospieszyć!
- Z tobą wytrzymać... - szepnął Net. - Mieliśmy się w nic nie ładować! Jak zwykle rezerwuję sobie prawo, by powiedzieć potem "A nie mówiłem?!"
Wkrótce Superpaczka stanęła przed zaniedbanym domkiem.
- Bosz, gdzie my jesteśmy? - zapytał Net.

[ Przypominam - musimy kiedyś dojść do momentu, w którym Net histeryzuje, Laura mdleje i w ogóle... Wiecie ]

[Kage-Sama]

[Nie za szybko, Clevleen, póki co fajnie jest, nie ma co pośpieszać ]

[FanNeta123]

- Zaniedbany domek w zapomnianej ulicy... przerabialiśmy coś podobnego. Niemiłego. - powiedział Net.

[serpens volucer]

- Hmm... Może na początek wyślijmy tam yoyobota.
- Jak kolejny raz się z tobą zgadzam. Manfred. - Net uruchomił minikomputer. - Nie chciałbyś posterować yoyobotem.
- Może... Ale stój, mam dla was cos co może was zainteresować.
- Mów.

[Mia Clevleen]

- Co?! - krzyknął Net, gdy Manfred przekazał mu informacje uzyskane od swej kopii. - I mówisz nam to akurat teraz?!
- Dobrze wiesz, że dopiero teraz udało nam się... hmm, spotkać.
- Ech... Lepiej późno, niż wcale. Cała ta Juluś - nie, powinienem chyba mówić Karuś! W każdym razie wydawała mi się podejrzana. Co myślisz, Felek?
Zamyślony Felix nie zwrócił uwagi na to, jak nazwał go Net. Jakby wyrwany z transu wolno obrócił się ku przyjacielowi.
- Co powiedziałeś? Nie słuchałem zbyt uważnie.
- To akurat zdążyłem zauważyć. No, to podziel się ze mną tymi wspaniałymi pomysłami, których masz już pewnie miliony.
- No więc wejście do środka nie ma sensu. Dzięki Manfredowi wiemy, że są tam tylko puszki i inne śmieci. Bardziej interesująca wydaje mi się sprawa tej bransolety...
- O takie magiczne te, pytaj się Niki. Złotko moje, pozwól na chwilę! - rzucił za siebie. Nie uzyskując odpowiedzi, zawołał jeszcze raz. Bez skutku. - Kurcze, Felix, Nika nam zniknęła!

***

Julia Aleksandra siedziała wygodnie rozłożona na kanapie, popijając kolejnego energetyka. Rozmawiała właśnie z Manfredem 198-46a, kiedy usłyszała jakiś hałas w przedpokoju.
"Przeciąg" pomyślała i nie zwracała na to uwagi.
Nagle stanęła przed nią rudowłosa dziewczyna.

[Kage-Sama]

Julia nieruchomym wzrokiem wpatrywała się w Nikę. Po chwili przeniosła wzrok na drzwi. Zamki otwarte, alarmy dymią.
- Wydaje ci się, że jak masz moc, to wszystko ci wolno, tak? - stwierdziła blondynka powoli zbierając się z kanapy - Wisisz mi jakieś siedem stówek, dzieciaczku.
- Czego ty ode mnie chcesz? - spytała Nika siląc się na spokój - Wiem, że knujecie coś z Reginą.
- I wydaje ci się, że tak po prostu ci powiem, tak? - Julia wstała i popijając z puszki popatrzyła na rudowłosą intruzkę. Kurde, Regina wzięła bransoletę. No i gdzie się teraz podziewa ten mroczny pomiot?!, myślała gniewnie, ale spokojnie. Spokój to podstawa.
- Blondi, dwaj chłopacy pod drzwiami, raczej nie dostawa pizzy! - Manfred odezwał się, a chwilę potem w pokoju zjawili się Felix i Net
- Mała, następnym razem uprzedzaj - rzucił Net do Niki, po czym skupił uwagę na Julii - I co, Karuś? Osaczyliśmy cię!
- Skąd... - Julia urwała i spojrzała na swój laptop - Manfred...
- Nie moja wina! Ja włamywałem się do niego, to i on włamał się do mnie! - Manfred 198-46a bronił się jak mógł. Blondynka westchnęła i założyła ramię na ramię
- Dobra, wyśledziliście mnie, dzieciaczki. Ale wyśledzić a zmusić mnie do współpracy to dwie różne rzeczy. Wielu próbowało. Wielu pożałowało. Won mi z domu, to może o was zapomnę.
- Chcę tylko wiedzieć co tu się dzieje. Ty i Regina macie moc- bardziej stwierdziła niż spytała Nika - Mam wrażenie, że już się gdzieś spotkałyśmy, ale nic nie pamiętam. A Manfred twierdzi, że jego kopia w twoim laptopie od lat ci pomaga.
Julia westchnęła, pustą puszkę rzuciła na podłogę, a ze zgrzewki na stole wyciągnęła następną.
- Won stąd. Mam swoje zasady i nie zabijam... bez potrzeby - odparła - Ale jak się mocno wkurzę, to mogę stracić kontrolę.
- Powstrzymam cię - oznajmiła Nika
Julia roześmiała się szyderczo.
- Ty? Błagam... Jesteś ledwie dzieciakiem niedouczonym. Zero doświadczenia. Ani nawet chęci do walki - błyskawicznie wyskoczyła do przodu i chwyciła Nikę pod brodę przybliżając jej twarz do swojej - Żeby nie nasze wspólne znajome chętnie dałabym ci wycisk. Masz szczęście, dziewczynko. I dobrze o tym wiesz. A teraz won mi stąd zanim naprawdę stracę cierpliwość, której zbyt wiele nie ma wśród moich licznych zalet.

[Stempel]

- Jeszcze się zobaczymy! - warknęła Nika.
- Też tak myślę - odrzuciła Julia, uśmiechając się szyderczo.
Nagle pomieszczenie, w którym się znajdowali zaczęło drgać. Na początku delikatnie, po kilku sekundach coraz mocniej. Przypominało to lekkie trzęsienie ziemi.
- Dobra, dziewczynko, nie popisuj się, bo będę musiała ci przyłożyć - powiedziała Julia, popijając jak gdyby nigdy nic napój energetyzujący.
- To nie ja - zaprotestowała Nika z lękiem w głosie.
Drgania zaczęły się nasilać, powodując spadanie coraz to nowych przedmiotów.
- Co do jasnej... - burknęła blondynka.
- Powinniśmy uciekać - zasugerował Felix, a Net natychmiast mu przytaknął.
Julia przecisnęła się między chłopakami i chwiejnym krokiem wyszła na zewnątrz. Jej śladem podążyli pozostali.

[Słuchajcie, powinniśmy wymyślić dla tego opowiadania jakąś nazwę. Ma ktoś jakiś pomysł?]