OPOWIADANIE "O czarnoksiężników, który chciał przejąć władzę nad krajem"

[nika22]

Opowiadanie pisane przeze mnie i moja bliska koleżankę Katrin. Jest to typowa fantazja, inspirowałyśmy się trochę T&C, ale jest to coś z innej bajki. Ja opisuje przeżycia Larysy, a Katrin- Alexy. Z powodu braku innych pomysłów tytuł jest jaki jest, ale jest on na razie roboczy.
EDIT: Otóż wymyśliłyśmy tytuł i brzmi on następująco:

WYGLĄDAŁ NA CZŁOWIEKA

Prolog
Historia ta zdarzyła się parę stuleci temu.
Za ziemi żyły wtedy elfy, smoki, czarnoksiężnicy, no i oczywiście ludzie.
Świat pełen był magii, ale nie wszyscy wykorzystywali ją do dobrych celów.
Źli czarnoksiężnicy maczali palce w czarnej magii.
Elfy współpracując z ludźmi próbowały temu zapobiec, jednak nie była to łatwa współpraca.
Wtedy przydarzyło się coś, co zmieniło bieg historii.
I o tym chciałabym Wam opowiedzieć.
***
Przez szparę w otwartym oknie wpadała smuga światła. Alexa leżała na łóżku nie mogąc zasnąć. Myślała o tym wszystkim. O całym świecie. W domu nie było nikogo. Dziewczyna była jedynym żyjącym mieszkańcem . Jej rodzice zgnięli, a ona postanowiła, że już do końca życia nie wyjdzie poza mury dworu. To miejsce chroniły zaklęcia obronne. Nikt nie mógł dostac się do środka. Alexa sama też nie zapraszała nikogo. Była elfką i jej drugim postanowieniem było juz nigdy nie używać magii wody. Większość elfów umiała posługiwać się magią ognia, ziemi lub powietrza. Woda była rzadkim rodzajem magii. Tylko nieliczni dostąpili tego wyróżnienia w posługiwaniu się nią. Nagle coś usłyszała. Albo raczej wyczuła. Dźwięk się nasilił i teraz już nie miała wątpliwości. Zamknęła oczy i udała, że śpi. Spod półprzymkniętych powiek zauważyła, że coś zasłoniło światło księżyca. Szybkim ruchem podniosła się i chwyciła sztylet, który miał przypięty u pasa. W pokoju nikogo nie było. Jedynie przed drzwiami leżała kartka pzrewiazan czerwoną wstążką. Podniosła ją i przeczytała. Ciężko usiadła na łózku. Nie wiedziała co robić. Przyrzekła sobie, że nie weźmie udziału w tej wojnie, ale chyba nie miała wyboru. Jej przyjaciółkę porwał Czarnoksiężnik. Nie chodziło mu oczywiście o Larysę tylko o nią. Alexę. Postanowił zabić wszystkie elfy, zaczynając od najsilniejszych - magów wody. Alexa włożyła płaszcz i pobiegła osiodłać konia. Nie wybaczyłaby sobie, gdyby jeszcze kogoś straciła. Musiała się śpieszyć.


ROZDZIAŁ 1

Larysa leżała na ziemi z półprzymkniętymi powiekami. Mogło się wydawać, że spała, ale wcale tak nie było. Nie mogła spać. Za bardzo się bała. Cały czas wracały do niej obrazy scen, które przeżyła tej nocy. Najpierw ujrzała swój ukochany pokój w małej wieżyczce domu. Zobaczyła łóżko i leżącą na nim książkę. No tak, przecież czytała. Przypomniała sobie nagle otwierające się okno. Zobaczyła ciemną postać w czarnym płaszczu z kapturem. I ten czerwony błysk w jego oczach, którego nigdy nie zapomni. Przypomniała sobie dotyk jego zimnych dłoni i jedno słowo, które wypowiedział: Dreamoc! I tu film się urywał. Zapadła ciemnoœć. Gdy ustąpiła, Larysa była już w tym zimnym, wilgotnym lochu w piwnicy zamku Dragona. Bo tak nazywał się ten straszny półczłowiek pół nie wiadomo co, który ją porwał. Wiedziała, że to było porwanie i wiedziała, co miało na celu.
– Poradzę sobie- pomyœlała.
- Oby tylko Alexa nie dała się nabrać na tą sztuczkę. Bo kiedy ona zginie, zginie cała nadzieja krainy. Tylko ona może nas uratować…
***
Alexa wyszła przez drzwi frontowe z rozmachem je zatrzaskując. Zatrzymała się przed nimi i wypowiedziała zaklęcie. Miało ono ochronić je przed sforsowaniem. Odwróciła się i zapatrzyła na ogród. Zachodzące słońce skąpało go w jesiennych barwach. Szybko otrząsnęła się i skierowała swe kroki do budynku na tyłach dworu. W pomieszczeniu przebywała jej klacz - Nakril. Ucieszyła się na widok swej pani. Alexa wyprowadziła ją. Szła do bramy pogrążona w czarnych myœślach. Wydawało jej się jakby dom ją żegnał. Szeptał coœ dodającego otuchy. Drzewa kłaniały się lewdo dostrzegalnie i szumiały liœćmi odprowadzając ją smutną melodią do granic posiadłoœści. Dziewczynie zrobiło się jakoœ dziwnie. W jeden chwili postanowiła zostać tu na zawsze. Dotąd nie zdawała sobie sprawy, że to wszystko to jej przyjaciele. Jednak stanęła jej przed oczami wizja Larysy uwięzionej w jakimœ ciemnym lochu. Chciała pomóc przyjaciółce. Wreszcie nie oglądając się za siebie prawie biegiem przekroczyła bramę. Tam wsiadła na Nakril i udała się na wschód do zamku Dragona. Ostatni raz spojrzała na swój dom. Ten obraz pozostał z nią na zawsze.

* * *
W końcu udało jej się zasnąć, ale ten pozorny spokój nie trwał długo. Obudziło ja trzaśnięcie drzwi. – To Alexa! Ta myśl zelektryzowała ją i natychmiast stanęła na nogach z szeroko otwartymi oczami. Zza załomu ciemnego korytarza zbliżała się migotliwa poświata pochodni. Larysa czekała, uważnie nasłuchując. Nagle zobaczyła to. No tak, mogła się domyślić, że to nie była Alexa. Elfka struchlała. Z uwagą i przestrachem patrzyła w te czerwone, pełne nienawiści oczy. Widać było, że jest podenerwowany. Nie, to nie w jego stylu. Tyle przecież słyszał opowieści o opanowaniu Dragona. Podobno nawet, gdy zabijał, robił to z uśmiechem na twarzy. – Gdzie ta Twoja przyjaciółeczka?- warknął. – Może jednak nie chce cię szukać? Nie, ona za bardzo cię kocha. Ale gdzie się podziewa, no gdzie? Ostrzegłaś ją!- teraz już krzyczał.- Niech się lepiej pośpieszy, bo jak nie…!!!
Nie musiał kończyć. Larysa wiedziała, co nastąpi. – Czekaj, czekaj. Wiem, co zrobię.
Zabiorę Ci moc. Niby ten loch jest antymagiczny, nie możesz użyć w nim swojej mocy, ale ja muszę mieć pewność. Trudno, twoja kochana Alexa mnie do tego zmusiła. Zabiorę Ci moc, a bez niej Elfy nie potrafią żyć! Pożegnaj się ze światem!- zaśmiał się na całe gardło, a śmiech rozniesiony echem, był tak okropny, że straszne ciarki przechodziły po plecach, a co wrażliwsi dostawali nawet ataku epilepsji. – Versvis! Gdy wypowiedział zaklęcie Larysa poczuła szarpnięcie w okolicach serca, a po chwili poczuła się strasznie słaba. – Ciesz się swoimi ostatnimi godzinami i módl się, żeby Twoja przyjaciółeczka zdążyła na czas!- zaśmiał się szyderczo. Po chwili usłyszała trzaśnięcie drzwiami i loch znowu pogrążył się w ciemnościach.

* * *
Alexa bardzo martwiła się o swoją przyjaciółkę. Praktycznie tylko z nią utrzymywała kontakt. Jechała już trzeci dzień. Bez odpoczynku i porządnego posiłku, czuła się bardzo niewyraźnie. Nie przestawała jednak jechać. Bez ustanku męczyły ją wizje okropności, które Dragon może zadać Larysie. I jeszcze jedno. Jakim on cudem dostał się do jej domu. Przecież zabezpieczyła go najlepiej jak umiała. Niedostatecznie widać, skoro byle jaki sługus tego potwora, zdołał się przedrzeć przez barierę ochronną. Może zaklęcia straciły moc, kiedy ona sama przestała władać magią? W coraz większych odstępach w jej głowie pojawiała się jakaś sensowna myśl.
Im bliżej, tym mniej ludzi spotykała na swojej drodze.
Teraz nawet zwierzęta gdzieś poznikały. Wjechała właśnie w las, który rósł wokół zamku Dragona. Do jego domu zostało jeszcze jakieś 20 kilometrów. Powinna dotrzeć przed północą. ‘’Już niedaleko, wytrzymasz..’’ Zaczęła przysypiać w siodle, gdy usłyszała jakiś szmer. ‘’może to wiewiórka?’’ Wszystkie osoby z jej rasy mają bardzo wyczulony słuch. Marzyła tylko o chwili odpoczynku. ‘’Rozleniwiłaś się dziewczyno. Trzeba było siedzieć tyle w chałupie?’’ karciła sama siebie. Odgłos się powtórzył i nie była to wiewiórka. Alexa jakoś zdołała się pozbierać i zaczęła trzeźwo myśleć. Przynajmniej próbowała. Pochyliła się lekko w siodle. Rękę trzymała na rękojeści sztyletu. Chwila ciszy. Widocznie się przyczaił – elfka była cała spięta. I wtedy usłyszała kroki. Ludzkie ucho nie mogłoby ich uchwycić. Koń jechał dość wolno i gdyby to coś lub ktoś chciało ją dopaść miało do tego idealną okazję.
Pojawił się gdzieś z boku, nawet nie wiedziała kiedy. Szarpnęła ręką i wyciągnęła sztylet. Przy okazji spadła z konia. Centralnie głową o kamień. Zanim straciła przytomność zobaczyła jeszcze rękę w czarnej rękawiczce, podnoszącą jej broń, która gdzieś spadła podczas upadku.

* * *
Wybudziła się po raz kolejny z tego dziwnego półsnu, właściwie letargu, w którym opuszczała swoje ciało i trwała tak zawieszona w nicości, bez jakiejkolwiek świadomości. Zobaczyła ciemny, usłany pajęczynami sufit. Poczuła zapach wilgoci i stęchlizny. Z pewnością skądś go kojarzyła, nie mogła tylko przypomnieć sobie skąd. Zapach ten wywoływał jednak w niej jakiś niewytłumaczalny niepokój, strach, a nawet przerażenie. Zamiast serca miała ciężki głaz. Chciała krzyczeć, wić się, miotać, ale nie miała siły nawet, żeby podnieść głowę. Dusiła się własnym głosem, który grzązł w gardle. Nie wiedziała gdzie jest, znajomy był tylko ten niepokojący zapach. Wiedziała, że coś się stało, coś złego i to nie tylko tutaj. W jakimiś stopniu czuła to podskórnie. Ale nie miała siły myśleć co. Nie miała już siły myśleć o niczym, ani o nikim. Nie miała siły czuć. Ciemny sufit powoli zaczął się rozmywać. Nie wiedziała kim jest, ani jak się nazywa. Powoli zapadła w ten sam straszliwy letarg, zostając sam na sam z tą niewyobrażalną słabością. Jeśli można umrzeć żyjąc, Larysa właśnie umarła.

!!!* * * * !!!
Pierwsze co zobaczyła to kwiat koniczyny. Kiedy się obudziła leżała w tym samym miejscu, na które upadła. Z jednym wyjątkiem- jej głowa nie spoczywała już na kamieniu. Nie czuła żadnego bólu, co w jej przypadku nie było niczym nadzwyczajnym. Oni już tak mają...
Powoli usiadła. Pamiętała wszystko. A najbardziej czarną rękawiczkę. Gdzie on jest? I gdzie Nakril?
-I co zadowolona? Pozwoliłaś podejść się byle jakiemu dzikusowi z lasu! Straciłaś konia, jesteś sama w lesie, bez niczego. I to w jakim lesie?! Na posesji Dragona! - szeptał jakiś złośliwy głosik w jej głowie - A teraz pomyśl, jak może przez ciebie ucierpieć Larysa. Może już nie żyje, bo ty chciałaś sobie pospać!
- Przestań, dobrze wiesz, że nie tak miało być - cicho wyszeptała do siebie.
- Może zabrał jej moc, a wtedy dużo czasu już jej nie zostało. Pewnie siedzi teraz w jakimś lochu i wzywa pomocy, która nigdy nie nadejdzie. A może..-
- Zamknij się!!! - krzyknęła Alexa na całe gardło. Przycisnęła dłonie do uszu i rzuciła się na oślep przed siebie.
Głos w jej głowie zamilkł. Chyba czymś wystraszony. A ona dalej biegła. Nawet nie zauważyła, że ktoś się jej przygląda. Siedzi sobie wysoko na drzewie i ze spokojem obserwuje całą sytuację. Widzi dziewczynę, biegnącą przez las, w długiej, ciemniej suknii, z rozwianymi włosami. Patrzy jak upada twarzą do ziemi i płacze. Zastanawia się dlaczego krzyczała. Wstaje, przytrzymując się rękami pnia drzewa. Rekami w czarnych rękawiczkach...

* * * *

Śpiączka trwała. Pozornie. Gdyby ktoś bowiem wszedł w tym momencie do lochu, bardzo by się zdziwił. Larysa leżała na środku, tak jak zostawił ją czarnoksiężnik. Pozbawione czucia bezwładne ciało niczym nie różniłoby się od dywanu, gdyby nie jedna rzecz. Co chwila wstrząsały nim drgawki. Patrząc na ten niecodzienny widok nie jednemu po plecach przeszłyby ciarki i z pewnością stwierdziłby, że elfka kona. Ona nie trwała już w letargu. Była świadoma, nie czuła jednak swojego ciała. Była tylko świadkiem, obserwującym wszystko z boku. Wszystko było jej obojętne. Nie miała świadomości, że to właśnie ona leży tam i umiera. Można by to porównać jedynie do snu, w którym równocześnie jesteśmy sobą i widzimy się z boku. Jednak ona była tylko z boku.

Wtem dotarł do niej jakiś szmer. Z początku nie wiedziała, co to, słyszała bowiem wszystko jakby przez mgłę. Szmer jednak wciąż przybierał na sile, aż w końcu przeszedł w miarowy stukot. Drzwi, a właściwie wrota, otworzyły się. Do lochu weszła wysoka postać w czarnej pelerynie. Patrząc na ciało na podłodze zaśmiał się, potrząsnął nim i przemówił: -Halo! Wstajemy, wstajemy! Widzę, że werwa jakoś się z ciebie ulotniła.- znów się zaśmiał. – Jak miło to zobaczyć, kolejny elf umiera. Nagle jednak spoważniał.-Niestety z wielką niechęcią muszę to przerwać. Nastąpiła mała zmiana planów. Będziesz mi jeszcze potrzebna. –Monisero!- szepnął i Larysa wróciła. Znów poczuła się sobą. Nie pamiętała jednak nic z letargu. Po prostu się obudziła. Rozglądnęła się i uśmiech zszedł jej z twarzy. To on. Ale zaraz! Przecież żyje, obudziła się. Musiał wiec zdjąć zaklęcie. Popatrzyła na niego wyczekująco. – No, teraz słuchaj. Z wielką niechęcią cofnąłem zaklęcie, bo przydasz mi się jeszcze. Muszę z ciebie wycisnąć jak najwięcej informacji, zanim Cię zabiję. Bo zabiję Cię z pewnością, nie masz co się łudzić. Elfy są dla mnie jak komary- nie ma z nich żadnego pożytku, tylko zatruwają życie. Pamiętaj jednak, że im dłużej będziesz współpracować, tym dłużej zachowasz to swoje nędzne ciało. Ale żadnych sztuczek, bo skończysz jeszcze gorzej niż planowałem na początku. A teraz powiesz mi grzecznie, gdzie jest główna kwatera elfów. No wiesz, gdzie jest siedziba króla, gdzie się chowają zagrożeni, ważne osobistości i tak dalej. No chyba, że chcesz zginąć. Larysa myślała. W jej głowie trwała walka tysiąca pomysłów i możliwości. Rozważała wszystkie za i przeciw, obmyślała techniki ucieczki. Po dłużej chwili znała już odpowiedź: Nie ma wyjścia.

-No, wiedziałem, że się zgodzisz- na jego twarz wypłynął jadowity uśmiech. Zapraszam za mną. Porozmawiamy sobie.

Larysa wiedziała, że może to być najdłuższa, najtrudniejsza i najbardziej męcząca rozmowa w jej życiu, ale przecież nie miała wyjścia. Nie zamierzała jednak się poddać. To nie było jej ostatnie słowo. Teraz dopiero Dragon pozna jej prawdziwą siłę- siłę konwersacji, a właściwie siłę zadawania głupich pytań całkowicie pozbawionych sensu. Nagle padł na nią strach. Dyskutować z tym strasznym Dragonem, którego nazywają "pogromcą elfów" czy "szepczącym wieczne kołysanki". Jej odwaga nie była na tyle silna. Ale przecież nie ma nic do stracenia, i tak zginie, a walcząc ma chociaż cień szansy na uwolnienie. A poza tym, czy śmierć w walce to nie piękna śmierć?. Przełknęła ślinę i nie dając nic po sobie poznać, z zaciętą miną ruszyła za znienawidzonym czarnym płaszczem.

[alexbobi]

Całkiem niezłe, choć obrażasz moje imię... Piszesz je w formie żeńskiej a ono jest w formie męskiej.

[Kage-Sama]

Fajne, czekam na ciąg dalszy.

[Patrycjolona]

Bo to opko nie jest o tobie? I jest kobiece imię Alexa. Oczywiście nie w Polskim.

[alexbobi]

Aleks to też nie jest polskie imię. Wschodnie. A kobiety zabrały nam imię ''Alex'' bo im się spodobało.

[Keitissa]

Żyłeś wtedy, kiedy to imię "zabierały"? Widziałęś? Nie? To nie wiesz. I nie możesz mieć pewności.

[nika22]

Alex, to imię wcale nie było inspirowane twoim. Po prostu zostało wymyślone. Bez myślenia o tobie, nie dotyczy ono ciebie. To po prostu imię. Stworzone w wyobraźni, z nikim nie kojarzone, a więc nie wiem o co ta cała awantura.

[Patryx]

Aleks to też nie jest polskie imię. Wschodnie. A kobiety zabrały nam imię ''Alex'' bo im się spodobało.

Nikt niczego zabierał, imię po prostu wystepuje w wersji męskiej i żeńskiej. Jednak czuć, że ty nawet gimbusem nie jesteś.

A opowiadanie chyba nie jest skończone, trudno ocenić na razie.

[Stempel]

Początek tego opowiadania jest naprawdę ciekawy, napisany tak, by wciągnąć czytelnika =). Poza tym, widzę, że w świecie stworzonym na potrzeby tego utworu jest magia żywiołów, którą UWIELBIAM w książkach, filmach itp., więc masz ode mnie dodatkowego plusa .

[serpens volucer]

Nom. Szkoda tylko że są cztery żywioły, nie pięć. I tytuł na jakiś lepszy pasowałoby zmienić, bo ten to jakiś taki .... Nie wiem jak to ująć.