Krwawy John wyciągnął swój laserowy miecz i ciął nim na odlew.

[sektamrocznejczekolady]

Jedno z gorszych, ale tylko to mam na lapku, a komp odmówił współpracy.

Płonęły. Tysiące szuflad żarzyło się czerwonawym blaskiem. Krwawa łuna przesłaniała mu widok wieży. Nagle spostrzegł je. Niezmierzona ilość ruchliwych zwierzątek biegła w jego stronę. Były coraz bliżej. Zamknął oczy i zaczął krzyczeć.
Do dzwonka pozostało zaledwie kilka minut. Spojrzał jeszcze raz na ścianę budynku, upstrzoną wieloma napisami. Wśród nich królowały:
- W szkole nie jesteś sobą.
- Szkoła albo zdrowie. Wybór należy do ciebie.
- Naprawdę wolny jest tylko ślimak i profesor Frycz.
Przez jego twarz przemknął półuśmiech, ale trwało to tak krótką chwilę, że było prawie niezauważalne. Po schodach do wnętrza szkoły wchodzili kolejni uczniowie. Patrzył na nich niewidzącym wzrokiem; nie miał siły się ruszyć, więc stał dalej w tym samym miejscu, kiedy ostatni spóźnialski zamykał za sobą drzwi. Ale właściwie nie w smak mu było pozostać na schodach, więc zarzucił skórzaną kurtkę na ramię i ruszył w dół ulicy.
Jesień już pojawiła się w mieście, zabarwiła liście na złoto i brązowo; w parku leżały kasztany. Wiatr mocno wiał mu w twarz, kiedy on przechodził i kątem oka złowił w wystawowym oknie swoje odbicie. Nieprzyjemny widok, przemknęły mu przez głowę słowa. Sunął więc dalej, nie wiedząc, co ma począć z rękami, zwieszały się bezładnie, zbyt długie i zbyt ciężkie, przypominające bardziej wytwór szalonego naukowca, niż żywe, czujące ciało. Przez ulicę przebiegła jakaś lekko ubrana dziewczyna i zniknęła za rogiem. Wsunął dłonie do kieszeni.
John chwycił za kaburę rewolweru. Strużka potu spływała mu po skroni, cieknąc po karku i plecach. Wyszarpnął pistolet i strzelił. Rohan padł na ziemię, brocząc krwią. John powiódł władczym wzrokiem po pozostałych. Drugi przeciwnik zbladł. Przez jego zalęknioną twarz przebiegł szybki skurcz. Nagle odwrócił się nerwowym, zwierzęcym ruchem i zaczął biec. Rozległ się strzał. Przeciwnik upadł. Na jego twarzy malował się wyraz przeraźliwego strachu i zaskoczenia, a zarazem jakiejś dzikiej zawziętości. John zarechotał.
Pomyślał o tym, jak niewiele czasu mu zostało, że nie wie jak go wykorzystać. Brakowało mu sensu. Przeraźliwie pragnął zrobić coś wyjątkowego, albo chociaż korzystnego. Nie udawało mu się, tak jak zawsze. Ciągle czuł się niepotrzebny i niechciany. W głowie dźwięczały mu słowa matki, która nawet nie starała się go pokochać. Nikt go nie potrzebował, tak samo nikt nie odczuje straty kiedy on odejdzie. Dla matki to nawet lepiej, wreszcie odczuje ulgę, będzie mogła zapomnieć o największym błędzie jej życia.
Samolot zlatywał coraz niżej, na pokładzie rozszerzała się panika, jedynie on nie zaczął krzyczeć. Przez okno widać było tylko siny, kłębiący się dym. Dym ulatywał we wszystkie strony, kręcił nieznane wzory, falował, przerzedzał się i gęstniał. Wzory zaczęły przybierać znane kształty, jednak dziwnie zmienione. Pomyślał, że to najpiękniejszy widok w jego życiu.
Kopał kamyk schodząc w dół tą samą jak zawsze ulicą. Na twarzy czuł dotyk tego samego, zimnego wiatru, który zginał te same drzewa. Nie, nic już nie było tak, jak kiedyś. Kiedyś wierzył, że jeszcze wszystko uda mu się zmienić, marzył o innym, lepszym życiu, chciał zrealizować te marzenia. Wierzył, iż to o czym rozmyśla nie jest ulotne i że nie pozostanie tylko w sferze planów. Kiedyś był ambitny. Teraz nie pozostało mu już nic, ponieważ marzenia były wszystkim, żył tylko nadzieją na lepsze jutro. Nawet porażki go nie zrażały, bo myślał, że kiedyś, w przyszłym życiu wszystko będzie inaczej, tak jak on będzie chciał. Myślał, że w tej wymarzonej przyszłości rzeczywistość będzie zależała od niego. W niepamięć pójdą jego przodkowie, miejsce urodzenia, to, co robił wstydliwego. I że zacznie kompletnie od nowa. Teraz wiedział, że nie ma już żadnej przyszłości.
Nóż ranił jego przeciwnika. Krew lała się, ale przeciwnik już nie krzyczał. Osunął się bezradnie na ziemię, nogi klapnęły o podłoże. Jego przeciwnik była kobietą. Rozpłakał się. Podniósł ciało i zaczął nim potrząsać.
Sny z czasem stały się coraz bardziej realistyczne.
Nigdy nie był wierzący, bo niby kto miał go nauczyć modlitwy. Teraz zaczął się zastanawiać, co go czeka. Życie po życiu? Nonsens. A może jednak? Kontynuacja jego marnej egzystencji. Co miałby z nim zrobić? Wykorzystać? Może tam czeka jego nowa, upragniona przyszłość, może zacznie wszystko od początku? Ale skoro nie wierzył w Boga, nie dostanie się do nieba. A może po prostu zniknie? Co stanie się po tym bólu, po cierpieniu? Jednak bardziej opłaca się wierzyć. Jeżeli Bóg jednak istnieje, to fajnie. Jeśli nie, żadna strata, człowiek nie zdąży się rozczarować.
Motor najpierw uderzył w barierkę, potem siłą rozpędu przeleciał przez nią. Siła uderzenia była tak duża, że zwłok nie można było rozpoznać. Przyjechała policja by zbadać przyczyny wypadku. Czy młody człowiek wpadł w poślizg?
Nie będę czekał, aż ten koleś na górze łaskawie skinie ręką. Nie mam nic do stracenia. Będę wreszcie panem swojego życia. Wszystko zależy ode mnie. Nie będę czekał na decyzje lekarzy, nie wezmą mnie do szpitala. W krytycznym momencie nikt nie będzie mnie trzymał za rękę (kto miałby to zrobić?), bo nie będzie krytycznego momentu. Nikt nie miał prawa decydować o tym, jak ma wyglądać moje życie. Teraz nikt nie będzie decydował, jak ma wyglądać moja śmierć.

[Addictowa]

Powiem szczerze - łał. Zdziwiłam się ogromnie po beznadziejnym wstępie:

Jedno z gorszych, ale tylko to mam na lapku, a komp odmówił współpracy.

Nie rób tego, proszę, nie pisz, że to jest gorsze, ale wstawiam, bo coś tam i w ogóle to mi współczujcie, ale patrzcie, jak umiem pisać. Niet, niet, niet! To tak, jak wstawianie ładnego zdjęcia na fejsa i pisanie: Jestem taka brzydka ;/ [a w domyśle: komentujcie, że tak nie jest, jestem taka ładna!].

No, dobra. Już nie strofuję. Styl masz ładny, może parę gaf, co się zdarza każdemu, jakieś lekkie zaburzenie szyku w zdaniu. Ale interpunkcja naprawdę świetnie i lekkie pióro. Opowiadanie krótkie, a mimo to do polubienia i jakoś tak operujesz opisami, że przyjemnie się to czyta.

Dowiem się, ile masz lat?

[sektamrocznejczekolady]

Już 16 leci

[kunivers]

Jejku. W końcu trafiłem tu na coś, co spełnia normy przyzwoitości. Podoba mi się Twój styl pisania, ale niestety pomysł nie jest zbyt oryginalny. Może nie tak nieoryginalny jak elfy i krasnoludy razem, ale ten motyw wszyscy znają. Gdybyś dodał/a do tego kilka swoich głębszych przemyśleń (ale tak naprawdę, naprawdę swoich) byłoby o wiele lepiej. Jeśli jeszcze jesteś na tym forum, wrzuć do działu coś jeszcze. Pozdrawiam.