Felix, Net i Nika oraz Departament Równoległej Rzeczywistości - FNiN_addict

[Addictowa]

Jestem zaskoczona tak pozytywnym odbiorem mojego opowiadania. Udało mi się zmobilizować i znaleźć trochę czasu na kolejną część. Zobaczymy, czy warto było czekać.

VIII


Net odprowadził Nikę do kamienicy, a właściwie to wlókł się trzy kroki za nią i próbował sprawiać wrażenie obojętnego. Dziewczyna przez całą drogę walczyła z chęcią obejrzenia się za siebie, ale coś nie pozwalało jej zacząć rozmowy. Nie mogła zrozumieć, czemu Net ją odepchnął, kiedy zobaczył co znajduje się za drzwiami. Jasne, widok własnego poranionego i krwawiącego ciała, nad którym stoi kilkumetrowy robot modułowy, nie robi dobrego wrażenia, ale przecież cała trójka w tej wizji była martwa. Niemniej, wszyscy żyją i mają się całkiem dobrze – w czym więc problem? Przestraszył się groźby? Nika uśmiechnęła się na samą myśl. Prawda, Net nie jest zbyt odważny, ale chyba zdaje sobie sprawę, że podobne starcie z Mortenem w formie robota nie ma prawa zdarzyć się ponownie. Kiedy w końcu dotarli pod właściwy adres, musieli się przemóc, powiedzieć sobie chociażby zwykłe „dobranoc”.
- Może wejdziesz? – spytała Nika i podniosła wzrok na wysokość ramion Neta. – Mam wodę i herbatę.
- Nie dzięki, ostatnio skończyło się to dzikim pościgiem, odmrożonymi stopami i jednym podskakującym na zimnie rozczochranym bałwanem.
Nika mimowolnie parsknęła śmiechem. Po chwili jednak ściągnęła usta i wymamrotała:
- Dlaczego mnie odepchnąłeś, tam, w… tym równoległym świecie? Ciągle mnie to męczy.
- No wiesz, nie jestem przyzwyczajony do widoku ciebie i Geralda, gruchających sobie jak jeden gołąbek i jeden głąb. – Chłopak spojrzał na Nikę i z zaskoczeniem zauważył, że jej twarz się rozpromienia.
- Więc to dlatego! – Nika odrzuciła włosy do tyłu i przekornie założyła ręce. – Myślałeś, że chcę coś przed tobą ukryć.
- Nie, to dlatego, że zupa była za słona – odburknął, nie wiedząc do czego zmierza dziewczyna.
- Chodź jednak na tę herbatę. Nasze wizje się różniły, trzeba to wytłumaczyć. – Nie czekając na reakcję przyjaciela, odwróciła się i weszła na nieoświetlone podwórko.


***


Felix szedł przed siebie, ciągle oszołomiony zmiennością płci żeńskiej. Czuł w sobie nieznane dotąd ciepło i wydawało mu się, że ktoś wrobił go w występ w komedii romantycznej. Jak inaczej wytłumaczyć starcie z bratem dziewczyny, jej wybuchową reakcję oraz to, że teraz ona idzie obok i trzyma go za rękę? „Przydałby się jakiś algorytm na te baby”, pomyślał i spojrzał na Laurę. Jej błyszcząca czerwienią fryzura kontrastowała z dość bladą twarzą i półkolem białych zębów, ukazanych w lekkim uśmiechu. Jakby się tak głębiej zastanowić, cała Laura była jednym wielkim oksymoronem i absurdem, osobą tak skrajnie odmienną od Felixa (i reszty populacji), że aż intrygującą. Zamyślony chłopak nie zauważył, że stoją już przy drzwiach mieszkania i że chochliki z jej oczu śmieją się do niego radośnie.
- Halo, tu planeta Ziemia! – zakrzyknęła wesoło właścicielka chochlików, zgarniając Felixowi kosmyk włosów z czoła. – Życzy pan sobie wejść na pokład?
- Co, jaki pokład? – Felix zmrużył oczy i próbował przypomnieć sobie drogę do tego miejsca. Ku jego zaskoczeniu przypomniał sobie tylko rozważania na temat stojącej teraz przed nim dziewczyny. Przeciągnął dłonią po twarzy i westchnął – Nie wiem, co sobie pomyślą twoi rodzice, jeśli wproszę się o tak później godzinie.
- O to nie musisz się martwić – odparła, wyciągając pęk kluczy i uśmiechając się w ten szczególny sposób, który utwierdza mężczyzn w przekonaniu, że ich niewiedza, jeśli chodzi o znajomość zachowań kobiecych, jest bezkresna.
- Tak – bąknął bezmyślnie i został wciągnięty do mieszkania. Rozejrzał się i z zaskoczeniem stwierdził, iż wygląda ono najzupełniej normalnie. Zawsze wyobrażał sobie, że na ścianach powinny wisieć futra Yeti, szkielety kosmitów, kolorowe kryształy, modele starych gitar i plakaty hippisowskich ugrupowań. Tymczasem przed oczami miał w miarę nowoczesne, przytulne mieszkanie z odrobiną PRL-owskiego paździerzowego kiczu, podtrzymującego kilkaset tomów o różnokolorowych grzbietach. Laura chyba zorientowała się, o czym rozmyśla jej gość i rzuciła:
- Pewnie spodziewałeś się namiotu wróżki skrzyżowanego z imperialnym frachtowcem? Cóż, jeśli nie przeszkadza ci telewizor z czasów Bieruta, to nie znajdziesz tu nic niezwykłego.
Felix odzyskał rezon i zaśmiał się lekko.
- Powstrzymam się od wydawania wyroków, dopóki nie zobaczę twojego pokoju.
- Drugie drzwi po lewo, zapraszam. Zaraz przyjdę, tylko zrobię coś do picia.
Po chwili wahania przekręcił fioletową gałkę w drzwiach i wszedł do… przytulnego, dziewczęcego pokoju. Na oko dziesięć metrów kwadratowych, ściany w kremowym kolorze, gdzieniegdzie ozdobione jakimś plakatem lub zdjęciem, a wokół łóżka praktycznie przyklejone tapety. Oprócz tego rzucały się w oczy: duże biurko, zarzucone skomplikowanymi szkicami, cztery regały zawalone poniszczonymi woluminami i jednoosobowe łóżko z misternie wykonaną żeliwną ramą. „Pewnie strasznie skrzypi”, pomyślał Felix.
- I co, zdałam test? – zapytał głos zza jego pleców. Pytany odwrócił się i został znienacka potraktowany całusem. Bezczelnie szeroko się uśmiechając, Laura odstawiła kubki na biurko i wciągnęła nieco zażenowanego chłopaka do pokoju.
- Fajne szkice – bąknął, próbując ratować resztki swojej uciekającej w popłochu przytomności umysłu. – Co prawda znam się tylko na technicznych, ale te wyglądają na bardzo dopracowane i w ogóle…
Odpowiedział mu jęk sprężyn po drugiej stronie pokoju. Nerwowo przełknął ślinę. Dziewczyna usiadła na łóżku, to pewnie coś znaczy w ich dialekcie. A on stoi tu jak ostatni łom i ogląda obrazki. Obrócił się i zobaczył, że podciągnęła jedną nogę pod brodę, a drugą machała powoli w przód i w tył.
- To ten, zrobiłaś czekoladę? – zaczął niepewnie i niewiele myśląc przysiadł na krawędzi łóżka. Chwilę później cały świat przysłoniła mu burza czerwonych włosów.


***


- Ja piórkuję! – Okrzyk Neta odbił się echem po półtorapokojowym mieszkanku. – Ty miałaś jeszcze lepszą fazę niż ja! Zawsze mówiłem, że aktywność fizyczna szkodzi, nie powinniśmy byli biegać.
Nika zaśmiała się cicho, wodząc palcem po pustej już szklance. Zawsze lepiej rozmawiać niż się obrażać. Przyzwyczajona była do wybuchów zazdrości Neta, które oprócz bycia nieznośnie dziecinnymi, były też niewątpliwie przyjemnie schlebiające. Mimo to zapytała zadziornie:
- A więc, znowu byłeś o mnie zazdrosny?
- Pfff – pufnął Net, wyciągając nogi i zakładając ręce za głowę. – Kobieto, co ty za teorie spisowe tworzysz. Niedługo jeszcze powiesz, że mi się podobasz z tym rudym makaronem na głowie.
Nika w odpowiedzi oparła łokcie na stole i ujmując twarz w dłonie, uśmiechnęła się przesadnie szeroko i zatrzepotała rzęsami.
- Co za monster! – Net zaśmiał się, po czym dodał – No dobra, zakrętasy mogą być, ale szpachlę proszę odłożyć, mordka się trzyma na miejscu i bez zaprawy.
- Dzięki, ale mascarę sobie zatrzymam. Mam po niej większe oczy.
- Tak, tak, po masakrze wytrzeszcz zostaje na długo – odparł z zawadiackim uśmieszkiem.
- Co ja z tobą mam – westchnęła Nika i zabrała się za zmywanie naczyń.
- Dobra, ruda, ja się ulatniam – powiedział Net i cmoknął Nikę w policzek. – Woda była pyszna, jesteś mistrzynią kuchni.
- Dziękuję, ach, dziękuję! – Nika udała zachwyconą i dygnęła z gracją.
- Nie zapomnij zalokować makaronu na jutro, lubię świderki – rzucił i pomachawszy dziewczynie na pożegnanie, zniknął za drzwiami. Nika, uśmiechnięta od ucha do ucha, udała się do swojego pokoiku.


***


Felix z ulgą stwierdził, że Laura nie planowała zastosować ataku całusów, tylko sięgnęła po coś znajdującego się na najbliższej półce.
- Grasz w Scrabble? – zapytała, machając mu przed nosem angielską wersją gry.
- Nawet często, ale na własnych zasadach – odparł.
- Ach tak, pamiętam jak w Trzech Kuzynkach wywołaliście przez to nietoperzowe tornado.
- No tak, tego nie sposób zapomnieć – parsknął rozbawiony Felix, rozpakowując pudełko. – Latające kucyki i podziemne przejścia…
- Tak, nieczęsto zdarzają się takie przygody.
- Żebyś wiedziała – przekornie odparł Felix i uśmiechnął się pod nosem. Wziął w palce przypadkową kostkę z literką i znalazł się… tuż obok Neta i Niki, oświetlony dziwnym, niebieskawym blaskiem. Dziewczyna płakała, a łzy skapywały jej na ramię leżącego obok przyjaciela, zaciskającego z bólu zęby. Jego bark był rozerwany przez niecelnie wymierzony nabój. Gdzieś w tle ktoś śmiał się obleśnie, ktoś wrzeszczał po niemiecku, słychać było odgłosy szarpaniny. Felix patrzył na zalanego ciemną krwią Neta i zupełnie nie wiedział, co się dzieje. Nika zaczęła go szarpać za ramię, krzycząc jakieś niezrozumiałe słowa i w tym momencie poczuł, że wszystko się rozmywa. Kiedy ponownie się ocknął, leżał na podłodze w jasno oświetlonym pokoju, a nad nim pochylały się dwie zaniepokojone twarze.

[Patrycjolona]

No co tu dużo mówić? Chcieć więcej i tyle !!!

[Ewunia]

NIE CIERPIE LAURY!!!Pozatym to co piszesz, nie zgadza sie z tym co napisal Rafal Kosik!

[Patrycjolona]

Chyba nie wiesz co jest fanfic, a z resztą akcja się dzieje po Buncie Maszyn ale przed Światem Zero, czyli czas wolny, nie opisany. Można ten czas wykorzystać na urozmaicony sposób. Zresztą fanfic, jest sposobem na wykorzystanie swojego talentu literackiego, jednocześnie nie tworząc nowej scenerii, bohaterów, miejsca etc., bo nie każdemu może to przypaść do gustu.

I tak w ogóle, jaki jest powód twojej nienawiści do Laury?

[Addictowa]

Dzięki za krótkie wyjaśnienie, Patrycjolona, ja tutaj się bardziej wytłumaczę.

@Ewunia
Nie wiem, czy już pisałam, ale fanfica zaczęłam pisać tuż po ujawnieniu tytułu 9 części FNiN. "Świat Zero" - te dwa słowa były inspiracją do napisania opowiadania, poza tym wiedziałam co nieco z pogłosek, że będą to podróże po różnych rzeczywistościach. Fanfic bazować może na którejkolwiek części serii, mój dzieje się po BM. Tak więc wszelkie niezgodności z ŚZ mają pełne prawo istnieć, ba, jest to zabieg zamierzony.

[Izyda]

Wypowiem się jednym słowem: WIĘCEJ!

[Addictowa]

Kolejny fragment, enjoy.

IX


Felix patrzył w napięciu na twarz Neta w okienku komunikatora i oczekiwał na wybuch radosnego kwikania. Na szczęście tym razem przyjaciel niespodziewanie okazał się trochę bardziej taktowny.
- No stary, trochę pojechałeś. Z deka żenua, ale mam nadzieję, że twoja męska duma nie ucierpiała za bardzo – skomentował dopiero co usłyszaną od Felixa historię.
- Chyba upadłem na mózg – westchnął blondyn. – Po co poszedłem do niej, przecież wiedziałem co się z nami dzieje ostatnimi czasy.
- Poluzuj skarpetki, wszystko będzie OK – odparł tamten i na chwilę zniknął z kadru. W tle słychać było dziwaczne piski i szurania.
- Net? To miło, że się przejąłeś – burknął Felix i już miał strzelić klasycznego focha i zamknąć okno, kiedy na jego ekranie zalśniła monochromatyczną zielenią zapluta buzia radosnego bobasa.
- A puci-puci – gaworzył głos z offu. – A gugu, patrz jakim Felix jest ładnym chłopcem. Podoba ci się? Tiaak, ślicny pultasek, plawda?
- Podziwiam grację, z jaką twoja siostra pluje na monitor, ale może byś się tak skupił? – sarknął w odpowiedzi chłopak.
- Stary, ale co ja mam ci powiedzieć? – Net zamyślił się na chwilę, głaszcząc siostrę po rzadkich i jasnych włoskach. – Co ty właściwie zrobiłeś, kiedy już się ocknąłeś?
- Na początku nie widziałem konturów, wszystko było rozmyte. Tamten świat przemieszał się z tym. Kiedy już zorientowałem się, co się właśnie wydarzyło, wypaliłem, że jestem chory na abrotynofaskomatonurię.
- Jeny, o tym nie wiedziałem! – wykrzyknął Net, aktywując siedzącą mu na kolanach syrenę alarmową.
- Czy twój mózg dopasował się do poziomu myślenia twojej siostry? Przecież nie ma takiej choroby! Nawet nie wiem, czy dobrze powtórzyłem nazwę. Oczywiście Laura to łyknęła. Za to jej brat chyba wolał nie wiedzieć, co mi jest i nie dopytywał się.
- Dzwonisz do mnie o tej godzinie i jeszcze narzekasz – marudził Net. – Ja tu muszę się troszczyć o plankton, przecież widzisz, że sam sobie nie radzi.
Jakby w odpowiedzi na wywód brata, siostrzyczka zamachała rękami i nadęła policzki.
- Plankton chyba ma własne zdanie na ten temat. – Felix zaśmiał się cicho.
- Ale przewinąć to już się sam nie przewinie. A mama poległa i regeneruje siły na kanapie.
- A twój tata?
- Pewnie buja się od jednego kompa do drugiego w swoim centrum sterowania wszechświatem i nawet nie pamięta, że posiada potomstwo potrzebujące stałej opieki.
- Musisz w sobie wykształcić pierwiastek niańczący – odparł Felix, mocno już rozbawiony.
- Wykształcić? Pff! – odburknął Net. – Ja już nie muszę levelować, osiągnąłem poziom kangurzycy w połogu.
Felix parsknął głośnym śmiechem, za co skarcił się w myślach chwilę później – było już po północy.
- Dobra, muszę uśpić, znaczy ululać szkodnika i sam chętnie się wyciągnę. – Net ziewnął, a za nim powtórzyła siostrzyczka. – Do jutra rano.
Przyjaciele rozłączyli się niemal równocześnie. Felix nie mógł pozbierać myśli. Czuł, że w głowie ma jakąś wielką, skomplikowaną machinę, której nie potrafi rozgryźć, a która wymaga natychmiastowego przeglądu. W tym wieku nie powinno się myśleć o tak poważnych sprawach jak miłość czy trwały związek, więc chłopak winił się w duchu za to, że rozdrabnia się nad tyloma sprawami. Zaczął także rozmyślać o poprzednich przygodach – podróżach w czasie, Pałacu Snów, Orbitalnym Spisku. Nagle zdał sobie sprawę, że okres Teoretycznie Możliwej Katastrofy i podróży Wunrungiem oraz niebezpieczne wyprawy do Pałacu Snów mają wiele wspólnego z wizjami z innej rzeczywistości, które ich teraz nawiedzają. Zwłaszcza jego nieszczęsna ostatnia wizja w mieszkaniu Laury – ta wydawała się szczególnie przerażająca i niepokojąca. Jeszcze nie wypróbowali wspólnego wejścia w trans – Felix nie wiedział, od czego można by zacząć, do tej pory żadnemu z nich nie zdarzyło się wejść do drugiej rzeczywistości z kimś innym. W sumie nie zdążył się zapytać Neta, czy znów został zaskoczony podobnym zjawiskiem, ale skoro się nie skarżył, to pewnie nic się nie stało. Co innego Nika, ale było już stanowczo za późno, żeby do niej napisać. Chłopak postanowił, że porozmawia z nią w szkole i wspólnie zastanowią się nad rozwiązaniem tego niewątpliwie coraz bardziej niebezpiecznego problemu. Nie miał pojęcia, że klucz do zagadki spoczywa w pomiętej kopercie na dnie szuflady w jego własnym pokoju.


***


Nika budziła się tej nocy kilkukrotnie i za każdym razem wydawało jej się, że coś jest nie tak. Było jeszcze ciemno, kiedy zdecydowała, że nie uda jej się już zasnąć. Tym razem jej strach był sprecyzowany – bała się, że nie będzie potrafiła odróżnić snu od wizji. Bo właściwie, jak to zrobić? W obydwu przypadkach fabuła jest dziwna i poplątana, może być powiązana z przeszłością, teraźniejszością i domniemaną przyszłością. Jedyną rzeczą, która odróżniała niektóre wizje od marzeń sennych, wydawała się być kontrola nad własnym ciałem, nad swoim sennym awatarem. Praktycznie nigdy nie udało jej się zapanować nad sobą we śnie (pomijając przygody z Zegarmistrzem), natomiast w tych niespodziewanych napadach różnych obrazów zawsze potrafiła działać tak, jak chciała. Pragnienie, by rozgryźć drugą rzeczywistość okazało się nie dość silne, gdyż Nika porzuciła rozmyślania na ten temat i zajęła się powtarzaniem materiału na kartkówkę z historii.


***


Net obudził się wcześnie rano. Na tyle wcześnie, że musiał trzy razy sprawdzić, czy na pewno ma dobrze nastawiony zegarek. Niewątpliwie czuł się wyspany i wypoczęty, co tylko potęgowało uczucie zdezorientowania. Zajrzał do pokoju bratosiostry i upewniwszy się, że maluchy śpią smacznie, skierował się w stronę kuchni. Mama leżała w tej samej pozycji, co wczoraj, widać nie starczyło jej sił, by się przebrać w piżamę ani nawet rozłożyć kanapę. Netowi przypomniała się sytuacja z czasów epidemii senności i przestraszył się swoich myśli, ale zrezygnował z budzenia umęczonej rodzicielki. W zamian przygotował dla niej wykwintne, jak na jego umiejętności, śniadanie, przykleił do talerza post-it z uśmiechniętą emotikonką i sam zabrał się za jedzenie. Poranne otępienie nie pozwalało mu myśleć o niczym zbyt poważnym, więc tylko przypominał sobie wczorajsze żarty z Niką i uśmiechnął się sam do siebie. Zawsze miał wrażenie, że kiedy myśli o Nice, wygląda jak retard, szczerząc się do siebie na wspomnienie zabawnych sytuacji. Od czasu do czasu wzdragał się na myśl o tym, jak długo są ze sobą, w myślach zaczynały złowieszczo dzwonić dzwony kościelne, a Nika wymagała od niego wyznań miłości. Na szczęście, jak dotąd udawało mu się zawsze opanować ten atak natrętnych myśli i pomyśleć po prostu: „Fajnie jest, nie ma po co na siłę szukać wad w całkiem udanym związku”. Na słowo „związek” znowu dostawał dreszczy, ale nabyte ostatnimi czasy dzięki bratosiostrze cierpliwość i spokój ducha pomagały opanować typowo nastoletnią, bezsensowną panikę. Mała ruda całkiem uatrakcyjniła mu życie, poza tym była bardzo przyjemna dla oka, nadgorliwie miła i uczciwa, przeżyli razem najbardziej niesamowite chwile swoich dotychczasowych żyć. Tak, zdecydowanie nie można przekreślać takiej przyjaźni tylko dlatego, że boimy się zakochać. Na tę myśl Net zakrztusił się kanapką i kaszlał tak głośno, że mama obudziła się i ruszyła mu na pomoc.
- Dzięki – wykrztusił Net, kiedy już udało mu się zaczerpnąć powietrza. – Przez tę miłość to naprawdę można umrzeć.
- Jaką miłość? – zapytała uśmiechnięta mama i zwyczajowo zwichrzyła mu włosy.
- Też bym cię poczochrał, ale dzisiaj nie muszę. – Wskazał na awangardową konstrukcję na głowie swojej mamy. – A takie tam… filozofuję za dużo i kończy się źle, jak to z nadmiernym analizowaniem bywa.
- Nie mów mi tylko, że dorastasz! W to nie uwierzę!
- A kto niańczy twoje dwujajowce, wyrodna protoplastyczko? – odpalił Net, żując tost.
- O matko, bratosiostra!
- No właśnie, o matko! Twoje niedorosłe i niedojrzałe emocjonalnie dziecko zamiast uczyć się, niańczy swoje rodzeństwo, w dodatku nieodpłatnie. I jeszcze robi ci śniadanie! Co ty na to?
- Dumna jestem – odparła i ucałowała go w policzek. – Ale własnych dzieci jeszcze chyba nie planujesz?
Net ponownie się zakrztusił, tym razem sokiem malinowym.
- Kobieto, ty mnie chcesz wykończyć! – wycharkał, wciąż próbując nabrać powietrza. – Dzień zapowiada się wspaniale, nie ma co.
- No już, nie marudź, idź się spakować. Ja pozmywam.
- Sprytnie, próbujesz mnie udobruchać. Nie dam się tak łatwo! Żądam artystycznej kanapki na drugie śniadanie – powiedział Net, wspinając się po schodach. – Masz trzydzieści minut, żeby udowodnić swojego plastycznego i rodzicielskiego skilla!
Pół godziny później pojawił się na dole i wparował do kuchni z okrzykiem:
- Busted! Pewnie próbowałaś oszukiwać!
- Sam zobacz. – Wskazała na tackę, na której leżał… chlebowo-warzywno-mięsny pad Playstation 2.
- Ale odjazd! – Net musiał się pohamować, aby nie zepsuć pracy mamy przez wpakowanie jej w całości do jamy ustnej. – Aż szkoda będzie zjeść, ale się poświęcę i to zrobię. Tylko najpierw cyknę fotkę.
Mama uśmiechnęła się szeroko i zabrała za uporządkowywanie produktów. Net zgarnął kanapkę do opakowania, cmoknął mamę w ucho (bo nie trafił w policzek) i wyszedł z mieszkania. Chwilę później zakręciło mu się w głowie, zsunął się po ścianie i położył się na podłodze. Przed jego oczami wirowały dziwnie znajome obrazy, ale były tak natrętne, że powodowały fizyczny ból i dezorientację. Po kilku minutach karuzela fałszywych wspomnień ustała, a Net poczuł się na tyle pewnie, że usiadł i zaczął rozcierać sobie skronie. Sprawa zaczynała się robić niebezpieczna, realnie poważna. Co jeśli podobne objawienie napadnie go na ruchliwej ulicy albo na schodach, czy nawet w szkole? Albo zginie, albo się z tego nie wytłumaczy, historia brzmiałaby zbyt nieprawdopodobnie. „Przynajmniej wiem, że od psychiatry dostanę witaminę C i aspirynę”, przypomniał sobie Net. Przygnębiony, wstał i ruszył w stronę windy. Zdecydowanie potrzebował pomocy przyjaciół.


***


Nika była w połowie drogi do szkoły, kiedy nagle poczuła, że coś złego dzieje się z jej wzrokiem. Widziała wszystko jak przez filtr – przed oczami przelatywały jej kadry z przeżytych przygód, niezapomnianych walk z wrogami, cudownych dni, kiedy nie martwiła się o to, że trafi do sierocińca. Wydawało jej się jednak, że pewne szczegóły się nie zgadzają, jakby do prawdziwej historii dopisano zupełnie niepasujący akapit, który pamięć zawzięcie odrzucała. Poza tym ciągle miała przed oczami panoramę miasta i to tylko potęgowało zagubienie. Postanowiła przystanąć obok pobliskiej kawiarenki i przeczekać atak wizji. Kiedy udało jej się uspokoić, spostrzegła, że nie czuła upływu czasu. Zostało jej niecałe pół godziny, żeby dotrzeć punktualnie do szkoły. Roztrzęsiona, ale z zaciętą miną, ruszyła z miejsca. Wiedziała, że teraz jest to problem, którego nie można dłużej lekceważyć. Superpaczka musi zacząć działać razem. Po raz kolejny, zupełnie nieświadomie i bezwolnie, zostali wciągnięci w coś, czego osobno nie mogli zrozumieć.

[Patrycjolona]

<3 Super jak zawsze, jedyne do czego mogę się przyczepić to więcej akcji, ale ona może się pojawi w następnym rozdziale, więc cicham

[Złoty Jeż]

Zanim zamieściłaś VIII cześć już myślałam, że porzuciłaś opowiadanie. Skakałam z radości gdy zamieściłaś kolejne części. Pisz dalej proooszę. Rozwaliła mnie kanapka dla Neta. Też chcę taką na śniadanie!

[Y-oda]

No w końcu udało mi się to przeczytać
Muszę przyznać Magdo, że wszystkie pochwały są zasłużone. Bardzo mi się podoba ;]
Miejsc do których ewentualnie można by było się przyczepić: bardzo mało.
Kilka niegroźnych literówek,
i w ostatnim rozdziale chyba znalazła się pewna nieścisłość: z rozmową: no niby każdy się domyśli, że Net mu nie opowiedział wszystkiego ale jakoś mi to nie pasuje... no i co to za koperta? Jeżeli było to już wcześniej to prosz o wybaczenie, sporo mi zajęło czytanie.
Tyle krytyki.
Super!
Życzę dalszej weny i rozwijanie talentu nie tylko na fanfikach