Felix, Net i Nika oraz Krąg Niezwykłych

[Valixy]

Wiem, daję kilka moich postów po sobie, ale to są odrębne fragmenty. Tak musi być


Cmentarz był prawie pusty. Złote odblaski padały na szare zwykle marmury grobów. Sędziwe, pochylone drzewa tłumiły odgłosy miasta, tak, że można było pomyśleć, iż miejsce znajduje się gdzieś na odludziu. Znicze sprzed pół roku nadal stały, z tym, że teraz były już tylko kolorowymi plastikowymi słoikami. Jedynie promienie słońca stwarzały złudzenie chwiejnego płomienia znajdującego się wewnątrz.
Tak, cmentarz był prawie pusty. Prawie.
Felix Polon utkwił niewidzące spojrzenie w równych literach układających się w słowa „GLORIA KNIPSZYC”. Było cicho, spokojnie. Jakiś ptak nieśmiało pogwizdywał, poza tym nikt nie przeszkadzał we śnie wiecznym nieboszczykom.
Po chwili chłopak powoli wstał i podszedł do płyty nagrobnej. Przejechał palcem po brudnych literach, sprawiając, że stały się czytelniejsze.
- Gdzie jesteś?- wyszeptał.
Pauli nigdzie nie było, choć czekał tu już dość długo. Co jeszcze powinien zrobić? Gdzie się udać?
Wstał z kucek i spojrzał w bok, mrużąc oczy. Tarcza słoneczna już prawie dotykała linii horyzontu. Prze chwilę zdawało mu się, że widzi na wzgórzu w słońcu postać w zwiewnej sukience, ale zaraz pokręcił głową. Oczywiście, że to nie ona. Patrzenie prosto w słońce łudzi wzrok.
Nie było warto tu dalej czekać. Tak naprawdę Felix od dawna wiedział, że skoro nie odnalazł Pauli we śnie, to znajdzie ją tylko w jednym miejscu. Unikał jednak tej myśli jak ognia. Teraz musiał stawić jej czoło.
Mógł udać się tylko do domu Knipszyców.

[Bigben]

He he Manfred ma świetne teksty

Z tym się jednak zgodzę. Nieźle wymyśliłaś z tymi powiedzonkami .

[Valixy]

Dzięki, Bigben i Kage-Sama; tym razem się trochę postarałam z humorem
Jest popołudnie, więc poddam się ewentualnemu szantażowi, proszę:


- Cześć - uśmiechnął się gość, ukazując małe dołeczki w policzkach.. - Nie przeszkadzam?
- Nie, oczywiście, że nie - zapewniła Nika i odsunęła się, by wpuścić Sarę do środka. Weszła, od razu wieszając płaszcz na własnym ramieniu. Jej uśmiech wydawał się sztuczny, udawany.
- Nie chcesz powiesić? - zaproponowała Nika.
- Nie, ja tylko na chwilę.
Usiadła na fotelu. Chwilę trwała cisza. Nika przestawiała nerwowo przedmioty na półkach. Nie chciała, by Sara widziała jej ubogie mieszkanie, ale nie było wyjścia. Choć ta zdawała się nie zwracać na wystrój najmniejszej uwagi.
- Chciałam z tobą porozmawiać - rzekła nagle. - Tylko uważam, że… powinnyśmy pójść do mnie. Miałabyś ochotę na mały spacer? To na Starówce.
Nika zastanowiła się. To było lepsze od siedzenia tu, no i uwalniało ją od problemu podania czegoś gościowi.
- O czym będziemy rozmawiać? - spytała jeszcze.
- Chciałam opowiedzieć ci więcej o naszym zgrupowaniu. Nie wydajesz się do niego przekonana…
- O, to świetnie! - ożywiła się. - W takim razie bardzo chętnie.
Oczy czarnowłosej kobiety ponownie zwęziły się w uśmiechu. Zdawała się panować nad każdym gestem, ruchem, grymasem, niczym zawodowa aktorka. Z tym że ona była bardziej wyblakła. Aktorzy umieją grać barwnie. Mimo to Nika nie potrafiła znaleźć przeszkód w ich spotkaniu wobec tak miłej propozycji. Akurat tego potrzebowała. Kogoś, kto mógłby pomóc jej uporządkować wszystkie za i przeciw.
- Dobrze, więc chodźmy - uśmiechnęła się z wdzięcznością. Wciąż pozostał jej jakiś dziwny lęk do tej osoby, ale musiały to być resztki strachu do nieznajomej czającej się pod jej domem. Przecież w Sarze nie było nic przerażającego. Z wyjątkiem jej sztuczności. Ale nad tym pewnie nie panowała.
I Nika poszła, zostawiając lęki i przeczucia za sobą, w zamkniętym mieszkaniu na Pradze.

[topielec lalek]

Już wiem Sara jest człowiek Mortena!CHyba?

[Addictowa]

Może ja się jednak trochę bardziej wysilę niż reszta czytelników i napiszę porządny komentarz. Nie mam żadnych zastrzeżeń, co do samych pomysłów, dialogów i ogólnej treści. Jednakże wszystko to wydaje mi się trochę nieuporządkowane. Możliwe, że dlatego, iż ucinasz opowiadanie w przeróżnych miejscach i wstawiasz fragmenty raz długie, raz krótkie. Brakuje mi trochę ogłady, ale kompensujesz to taką lekkością, świeżością, którą mają albo młodzi, albo bardzo zdolni pisarze. Na razie nie będę rozsądzać, czy należysz też do tej drugiej kategorii. Jeśli chcesz zyskać sobie szersze grono czytelników, uporządkuj trochę swoje teksty.Po odpowiedzi na komentarze, a przed treścią opowiadania wstaw trzy myślniki albo gwiazdki. Tylko tego mi tutaj brakuje, chociaż muszę przyznać, że akcja też goni tutaj jak szalona. Przynajmniej nie jest nudno.
Popracuj nad tą bardziej nudną, techniczno-interpunkcyjną stroną swojego tekstu i będzie jeszcze lepiej.
Poza tym nie mogę się opanować, żeby nie powiedzieć, że twoi bohaterowie są bardzo wybuchowi - cecha, którą pan Kosik trochę utemperował w swoich książkach. Przypominają mi niespokojnych i bardziej kłótliwych bohaterów HP.
Pisz i ćwicz dalej.

[Olona]

Po części zgadzam się z FNIN_adictem. Piszesz jednak inaczej niż p. Kosik. Używasz bardziej dokładnych opisów, przez co wspaniale budujesz atmosferę. I korzystnie wpływają tu komentarze Manfreda-rozwesela to opowiadanko. Pisz dalej , bo jestem głodna akcji.

[Valixy]

Dziękuję bardzo za "porządne komentarze"

Może faktycznie troche ich wszystkich przerysowuję? Nie skończyłam wielu opowiadań, więc nie mogę powiedzieć, czy robię tak zawsze. Po prostu piszę na czuja. Raz długie, raz którkie fragmenty - co mam na to poradzić? Wstawiam kolejne akapity po prostu. Gwiazdki mogę dodać... jeśli rzeczywiście są potrzebne. A szalona akcja... no, z tym często mam problemy. Brakuje mi treści we wnętrzu historii, wątków poboczych, które trochę by spowalniały tempo wydarzeń. Może gdybym głębiej zastanawiała się nad tym, co piszę, byłoby lepiej. Ale nie potrafię się opanować, kiedy chcę coś przelać na papier - wtedy jest to dla mnie na tyle naturalne, że w ogóle o tym nie myślę.

[Magix Slayer]

Widzisz, masz już tak zagorzalych fanów, ze czytają Twoje opki nawet o 2:30 w nocy .

Jeszcze tematu nie komentoawalem, dlatego będę mówił ogólnie. Zauważyłem kilka błędów interpunkcyjnych, jedna czy dwie literowki i pare dziwnie brzmiacych szykować zdań. Gdzieś tak do piątej strony są pochrzanione spacje, wiec czyta się strasznie ;/.
Poza tym nie mam zastrzeżeń, piszesz lekko, nie przesadzasz z opisami, masz bardzo dobre poczucie humoru i nie trzymasz się schematów. Nie przesadzasz z opisami i ogólnie bardo przyjemnie się czyta

podsumowujac:
Opowiadanie jest ZAJ*BISTE! Masz talent dziewczyno. Umiesz pisać, tylko musisz się wyrobić, cwicz, cwicz i jeszcze raz cwicz! Pozdrawiam i czekam na ciąg dalszy najlepszego opka na forum .

[Kolekcjoner dusz]

Zgadzam się z osobą powyżej!

[Valixy]

Dzięki bardzo za wierne fanostwo i komentarze Sorry, ale nie chciało mi sie juz poprawiać tych spacji, kiedy się skapnęłam, że cos jest nie tak :/ Dobra, jadę dalej. Mam nadzieję, że skoro czytacie to o 2.00 w nocy, to nie przeszkadza Wam późna pora? Jadłam śniadanie wielkanocne przez cały dzień


***
Net co prawda był już mniej pewny swojej decyzji, ale nie chciał się wycofać. Po części dlatego, żeby Manfred przestał się z niego nabijać, po części z powodów, które wcześniej przyszły mu do głowy.
Gdy znalazł się na Pradze, słońce padało już pod takim kątem, że w większości pozostawało zasłonięte przez kamienice wokół. Na ulicach zaroiło się od kanciastych cieni. Wtedy Net nagle przypomniał sobie swoją ostatnią przygodę tu i przełknął ślinę. Roboty mógł znieść, ale ta psychopatyczna laska… Chociaż ona także mogła być robotem.
Niespodziewanie zza rogu wyłoniły się dwie postacie. Net odruchowo przykucnął i ukrył się w swoim dawnym miejscu. Uniósł jednak głowę, by móc zobaczyć, kto tamtędy szedł. Gdy to ujrzał, zamarł. Rudych loków nie sposób było pomylić. Jaka jest szansa na trafienie w tej samej okolicy na dziewczynę z taką samą fryzurą? A jeśli dodać do tego martensy… Dobra, to Nika. Ale kto jej towarzyszy?
Jeszcze raz wychylił się i jeszcze raz zamarł. Nie, nie… To ta psychopatka… Poznawał czarne włosy, takie same, jak u robota Mortena. Wzdrygnął się. Twarzy nie widział, ale równie dobrze mógł potwierdzić tożsamość po płaszczu, choć trzy tryby ukryły się gdzieś w jego pole.
Net osunął się niżej i zaczął gorączkowo przetrząsać zakamarki umysłu w poszukiwaniu jakiegoś dobrego pomysłu. Co robić? Podejść tam? Ostrzec ją? Nie, wtedy psychopatka się wkurzy. Pozna go. Więc co…?
Lecz i tak było już za późno. Dwie kobiece sylwetki zniknęły w cieniach budynków. Nika nie miała telefonu. Nie było jak ją ostrzec.
Zaczął oddychać spokojnie. Wdech… Wydech… Wdech… Wydech… Na jodze się chyba takiego oddychania uczą, przeszło mu przez myśl. Dobra, ale co teraz? Może to przypadek? Może to… jakaś inna psychopatka?
Dobrze wiedział, że tak nie może być, ale że potrafił być bardzo przekonywający, uznał, iż to pomyłka. Siłą wypchnął wszelkie rozmyślania na ten temat ze swojej głowy i powrócił do swojej misji. Odwrócił się w stronę ciemnej bramy i po raz trzeci tego dnia zamarł.
Pod bramą już coś było. Hm, szybko jak na pierwsze samodzielne śledztwo.