Felix, Net i Nika oraz Krąg Niezwykłych

[Valixy]

Z dedykacją dla wszystkich pięciu stałych czytelników: Kage-Samy, Bigbena, Topielca Lalek, Olony i Mortenki Specjalnie dla Was długi fragment. I tak już zbliżam się do końca pisania (już 29 stron), więc mogę dawać troche więcej...

Net przerażony dopadł komputera i bez wstępów poinformował Manfreda:
- Morten naprawdę nawiał!
- Skąd ta pewność?- odezwał się program spokojnie.
- Stąd, że właśnie widziałem część jego robotów modułowych!
I opowiedział wszystko, co się wydarzyło, uzupełniając to własnymi spostrzeżeniami.
- Nie wiedziałem na początku, skąd znałem tę laskę- mówił, żywo gestykulując.- Aż się zorientowałem, że to ta ciemnowłosa kobieta-automat! Tylko że… jakoś tak zbyt naturalnie się zachowywała i mógłbym przysiąc, że była ciepła w dotyku…
- Może to nie ona? Pewnie coś ci się pomyliło… Gdybyś chociaż miał nagranie…
- Nie mam nagrania właśnie przez nią! A na swoim wyczepistym okryciu wierzchnim miała nasz ukochany znaczek… Rany, kto jeszcze chce wykorzystać to logo?! Zaraz zaczną sprzedawać z nim koszulki…
- Trzy tryby?- upewnił się Manfred. Net potwierdził. Zamyślili się obaj. Na ekranie migały rzędy cyfr.
- Kompletne pomieszałeś mi w danych- rozległo się wreszcie z głośników.- Najpierw mówisz, że to na pewno był robot, a potem twierdzisz, że zachowywał się po ludzku. Może to nie ma nic wspólnego?
Net zaprzeczył.
- Nie wiem jeszcze, o co tu chodzi, ale się dowiem- obiecał.
- Cóż za niespotykana odwaga.
- Weź, daj spokój!
- Chciałem tylko jeszcze zaznaczyć, że co trzy głowy, to nie jedna.
- No, wiem… To też jakoś spróbuję rozwiązać.
- A te roboty od plam?
- Rany, już mi nie przypominaj więcej!- chłopak złapał się za głowę.- Starczy!
Próbował udawać wyluzowanego, lecz niezbyt mu to już wychodziło. Zorientował się, że rzeczywiście problemy znów chodzą stadami. A rozwiązania?
Nie, nie warto już dzisiaj nad tym myśleć. Jutro. Co trzy głowy, to nie jedna.



Net miał nadzieję na szybkie i bezbolesne przeproszenie Felixa przed lekcjami, po którym miała nastąpić wspólna pacyfikacja Niki, jednak jego plan wziął w łeb, gdy jego przyjaciel długo nie pojawiał się w szkole. Zazwyczaj przychodził jako jeden z pierwszych…
Net obawiał się bezpośredniego starcia ze złością dziewczyny, zwłaszcza że musiał przyznać jej rację- jakieś niebezpieczeństwo nadchodziło, a ona wiedziała o tym od samego początku. Jednak gdy do dzwonka pozostały tylko dwie minuty, musiał powlec się do ich ławki ze skrzętnie skrywaną cierpiętnicza miną. Wreszcie usiadł, wbił wzrok w porysowany blat i czekał.
Właśnie zdążyło pochłonąć go pytanie, jak ktoś zdołał umieścić tak potwornie długie napisy na ławce („dzień 1. Planeta obfituje w dziwne stworzenia posługujące się głównie pismem obrazkowym”), gdy usłyszał obok siebie szuranie odsuwanego krzesła. Poczuł pot spływający mu po plecach, ale próbował niczego nie dać po sobie poznać. Nie odrywał oczu od blatu. Nowo przybyła usiadła miękko i dosunęła się, nie obdarzając go powitaniem. Zaschło mu w ustach.
Nika czekała na przeprosiny. Nie zamierzała odzywać się pierwsza- to nie ona rozpoczęła kłótnię. Co prawda zrobiło jej się trochę żal skamieniałego Neta, lecz tylko do czasu, kiedy przypomniała sobie jego sobotnie słowa. Wtedy zacisnęła szczęki i przybrała jeszcze bardziej zdecydowaną postawę.
Dziewczyna zorientowała się, że już od wczoraj podświadomie planowała, by poprosić przyjaciół o radę w sprawie Kręgu Niezwykłych, ale teraz widziała, że to może nie być możliwe. Tak więc decyzja należy tylko do niej.
Dziwiła się i zarazem żałowała, że jeszcze nie pojawił się Felix. Z nim sprawa wydawała się prostsza. Przeprosiłaby go, on ją też i już czuliby się lepiej.
Niestety zabrzmiał dzwonek, a on wciąż się nie pojawił. Był chory? Normalnie by ich o tym uprzedził, ale w takiej sytuacji mógł nie chcieć się z nimi kontaktować… A może po prostu się spóźni?
Niezręczne milczenie między Netem i Niką trwało dalej, bo nauczyciel długo nie przychodził. Oboje nawet zapomnieli, jaka lekcja miała się teraz odbyć. Wreszcie chłopak westchnął i pisnął niepewnie:
- Cześć?
Nika nie odpowiedziała.
- Dobra- przyznał.- Może to było trochę… nie fair, że nie chcieliśmy ci wierzyć, ale… No, wiesz, jak to wygląda z naszej perspektywy. Dopiero wczoraj odkryłem, że coś faktycznie jest nie teges.
Dziewczyna odetchnęła, by uwolnić się od złości. Faktycznie przydałoby się to kontrolowanie emocji, pomyślała.
- Miałam was obu poprosić o radę- rzekła bez wstępów.- Mam sprawę.
- Ja też i jestem absolutnie pewien, że moja jest ważniejsza – Net wreszcie oderwał wzrok od relacji z ekspedycji namazanej na ławce i spojrzał na nią kpiarsko.- Aha, czy twoją wypowiedź mogę uznać za przebaczenie? Bo jako kręgosłup moralny naszej superpaczki powinnaś przebaczać od razu.
- Naprawdę, uroczy jesteś- znowu zaciśnięcie zębów. Chłopak spojrzał na nią ze zdumieniem. Takiej reakcji się nie spodziewał. Nie zamierzał drugi raz przepraszać. Odwrócił się w stronę okna i dosunął do ławki.
Cieszył się, że Manfred nie słyszał tej rozmowy. Już słyszał w głowie jego ironiczne gratulacje. Program skomponował na dzisiejszy dzień specjalny budzik. Melodia przypominała rap, słowa natomiast brzmiały: „Przeproś Nikę, przeproś, przeproś Nikę, dziś twój dzień, dziś, dziś twój dzień…”. Net skrzywił się mimowolnie. Nie, nie przeprosi drugi raz.
W tym momencie wreszcie zaczęła się lekcja, co definitywnie położyło kres wszelkim rozmowom pokojowym.

[Bigben]

O, widzę, że Manfred nauczył się śpiewać. Oby tak dalej!

[Valixy]

Uff, mam gorączkę pisarską. Mimo otwartego okna czuję, jakbym sie miała ugotować. Napisałam juz ponad 4 strony i nie mam dość! Wstawiam więc, bo dochodze do końca. To 22. strona, dzisiaj skończyłam 31.

5. Czas działać.

Tymczasem Felix swoim zwyczajem przechadzał się po piwnicy i myślał. Zmarszczone czoło sugerowało poważny problem, tak samo jak odruchowe pocieranie brody. Zimne obiektywy śledziły go w tą i z powrotem. Golem Golem do końca nie rozumiał, a właściwie wcale nie rozumiał, o co chodzi. Jednak nie zadawał niepotrzebnych pytań, by nie rozpraszać swojego twórcy.
A chłopak jak zwykle kontemplował na temat swoich snów, z tą różnicą, że tym razem zajmował go ich brak. Nawet nie chodziło o to, że przyzwyczaił się do nich. Ani o to, że brakowało mu codziennego, a raczej conocnego spotkania z Paulą. On czuł, że coś było nie tak. Coś się działo.
Ponieważ obudził się wcześnie, mógł jeszcze na jakiś czas zasnąć, jednak nie przyniosło to żadnego skutku. Ciemnowłosy, tajemniczy gość odpłynął.
Chłopak z rezygnacja oparł głowę o ścianę. To bez sensu, ale… wyjątkowo kierowało nim zwykłe przeczucie. Paula była na ziemi. Nie odeszła. A więc dlaczego się nie pojawiła? Czuł się, jakby nie przyszła na umówione spotkanie, choć przecież nie obiecywała, że będzie przy nim wiecznie.
Dobrze, skoro już doszedł do tego, że zamierza poważnie traktować swoje przypuszczenia, to należało przemyśleć kolejną kwestię- co teraz? Czy mógł coś poradzić na to, co się działo? Do tej pory sądził, że nie ma wpływu na te sny. Tyle że to nie były tylko sny- to były mentalne spotkania. Paula gdzieś była. I musiał ją odnaleźć. Ale jak?
Siadając na łóżku, przeciągle jęknął. Sprowadziło to na niego uwagę Golema Golema.
- Coś się stało?- spytał robot wreszcie. Felix zastanowił się nad odpowiedzią.
- Mam dziwne sny- wyznał.
- Nic nie wiem na temat snów- odparł bezbarwnie, jak zwykle zwięźle. To w niczym nie mogło pomóc.
- Wiem. Ale to chyba nie są tylko sny. Spotykam się w nich z Paulą, córką Franka Knipszyca.
- Czyli Glorią?
- Ach… Tak.
Golem Golem chwilę milczał, odwróciwszy wzrok pustych obiektywów. Z ludźmi było łatwiej rozmawiać- siedemdziesiąt procent wiadomości jest przekazywanych niewerbalnie, z użyciem gestów i mimiki. Felix nie miał pojęcia, co o całej sprawie sądzi jego dzieło. Gdy cisza przeciągała się, rzekł:
- Chciałbym ją znaleźć.
- Przecież ludzi nie da się z powrotem włączyć.
Chłopak uśmiechnął sie smutno.
- Tak, ale… Jak by ci to wytłumaczyć? Część niej została na ziemi.
Znów zapadło milczenie i Felix był już prawie pewny, że Golem Golem nie zrozumiał jego wypowiedzi, gdy robot odezwał się:
- Jest duchem?
- Coś… Coś w tym rodzaju.
- Jeśli chcesz ją znaleźć, idź tam, gdzie ją widziałeś wcześniej.
Chłopak zmarszczył brwi. Może rzeczywiście powinien to zrobić? Ma cały wolny dzień przed sobą… Ale z drugiej strony wydaje się to dziwnie nierozsądne.
Chwilę wahał się, zerkając raz po raz na drzwi. Wreszcie wstał i oznajmił robotowi:
- Dzięki. Masz rację, pójdę.
I tak zrobił. Jednak gdy sięgnął do prostej klamki piwnicy, zamarł. To było nie w jego stylu- tak po prostu pójść. Jego wzrok padł na plecak ciśnięty w kąt pokoju. Zawierał mnóstwo rzeczy przydatnych praktycznie w każdej sytuacji.
Chłopak podszedł w to miejsce i zabrał się za dorzucanie tego, co jeszcze mogłoby być użyteczne. Tempo pakowania ciągle zwalniało i zwalniało, aż w końcu ręce chłopaka zatrzymały się z liną w palcach. Czy to rzeczywiście mu się przyda? Przecież nie szedł ratować świata… w każdym razie nie w tej chwili. Więc po co to wszystko?
Pokręcił lekko głową.
Wtedy zorientował się, jakie zastosowanie mogłaby mieć trzymana w dłoniach lina i zmienił zdanie. Wszystko się może przydać. Wszystko się może zdarzyć.
Gdy był gotowy, wstał, rozglądając się jeszcze po piwnicy. Golem Golem już siedział uśpiony tam, gdzie zwykle. I tak nie mógł go zabrać ze sobą. Podszedł do włączonego komputera. Poruszył myszką, by zniknął wygaszacz ekranu. Chwilę wpatrywał się w nieruchome ikonki przyjaciół w ich programie komunikacyjnym. Nie, tu nie mogli mu pomóc. Nikt nie mógł.
Zanim zamknął drzwi, jeszcze westchnął. To jedyne rozwiązanie jego problemów. Musi to zrobić.
Smuga światła z przedpokoju wolno zwężyła się i zniknęła.

[Bigben]

Jakbym grał w Starcrafta... Czyli bardzo fajnie( się czyta ).

[Valixy]

Nie znam się na grach, więc doceniam wytłumaczenie, bo inaczej nie wiedziałabym, czy to dobrze, czy źle

[Olona]

Jak zwykle super . I mam do ciebie 2 pytanka:
1.Piszesz w komputerze, czy w zeszycie, a potem przepisujesz?
2. Czy bardzo byłabyś zła, gdybym po skończeniu przez ciebie tego opowiadania mogłabym je sobie wydrukować?
Z góry dziękuję za odpowiedź.

[Valixy]

Nie, możesz druknąć. Oczywiście tylko tak prywatnie, bo zakładam, że o masowym wydrukowaniu nie myślałaś?

W komputerze. Przepisywania nie cierpię. Odkąd nauczyłam się pisać na klawiaturze obiema rękami, tak idzie mi nawet szybciej. O dziwo. Co prawda zero w tym romantyczności, ale coś za coś.

[Valixy]

Nie mam nic do przekazania tym razem- wstawiam i cieszę sie życiem


Nika wróciła do domu bez myślenia o tym, automatycznie. Nie zwracała na otoczenie uwagi większej, niż było konieczne. Pewnie gdyby potem nad tym się zastanowiła, pożałowałaby tego, bo wiosna ruszyła pełną parą, jakby wyspała się już wystarczająco w zimne dni i czuła niepohamowaną chęć do rozgrzania sinych nosów i palców. Porywisty wiatr ostatnimi czasy przegnał wszystkie nieprzyjazne chmury i teraz na niebie nie było ani jednej z nich. Słońce, choć jeszcze niewielkie i odległe, już słało złote refleksy na szyby i wydobywało ze świata najpiękniejsze odcienie barw. Nieśmiałe wróbelki czmychnęły niemal niepostrzeżenie z jednego krzaka na drugi, furkocząc burymi skrzydełkami. W niedługim czasie będą mogły znaleźć lepsze schronienie wśród świeżych liści. Na niektórych drzewach już teraz zieleniły się soczyste pączki.
Jednak rudowłosa minęła te wszystkie cuda bez jednego spojrzenia i skręciła w wąską, mroczną uliczkę, którą miała dojść do bramy swojego domu. Gdy wreszcie weszła do kamienicy, a potem do mieszkania, klapnęła bezwładnie na fotelu.
Nic. Nic nie osiągnęła i nadal nie wie, co zrobić. Teraz już naprawdę nie miała kogo się poradzić. Musiała działać sama. Czuła straszliwą presje czasu na swój wybór. Właściwie to nie powinna mieć żadnych oporów przed dołączeniem do Kręgu Niezwykłych, a jednak miała. Mogła na to znaleźć jeden logiczny argument i jeden… nie aż taki logiczny.
Po pierwsze- bała się spotkania z obcymi, którzy mogli mieć wobec niej dobre lub też złe zamiary. Z grupy nie znała nikogo poza Madame Josephine… no i Sary, która budziła w niej same obawy. I przed takimi ludźmi miała ujawnić wszystkie swoje zdolności?
Drugi powód był bardziej podświadomy, rozmyty, a było nim- przeczucie. Niestety było ono jeszcze mniej sprecyzowane, niż zazwyczaj. Może groziło jej niebezpieczeństwo z tej strony? Albo któryś z członków rzeczywiście był jej nieżyczliwy? Tego już nie wiedziała.
Ponownie szukała w myślach kogoś, kogo mogłaby się poradzić. A co z Felixem? Skoro i tak miała zamiar go przeprosić w szkole… to dlaczego nie teraz?
Z przyspieszonym tętnem i oddechem zasiadła za komputerem i dostała się do Net.comu. Chwyciła myszkę, nakierowała kursor… i radosne podniecenie wyparowało z niej. Felix był nieaktywny. No, trudno. Ale kogo teraz spytać o radę? Kto jest wystarczająco wyrozumiały i doświadczony?
Nagle przy drzwiach zabrzęczał przeraźliwie dźwięk dzwonka.

[Valixy]

okej, nie chcę już takiego opóźnienia, bo dochodzę do końca- zaszaleję!


Net zamknął za sobą drzwi od pokoju i rzucił plecak na łóżko tak, że ten uderzył z hukiem o ścianę. Po chwili chłopak zacisnął jednak zęby, gdyż przypomniał sobie, że miał tak nie robić, żeby nie hałasować przy Pompku i Prumci. Gdy nie doszły go odgłosy kroków wkurzonej mamy, wzruszył tylko ramionami i zajął się innymi rzeczami. Lecz inne rzeczy polegały na… właściwie wcale nie polegały, bo Net nie miał na nie najmniejszej ochoty.
Nagle z jednego komputerów zaczęły dobiegać odgłosy, które zwykle towarzyszą meczom i zawodom: rozentuzjazmowane okrzyki, oklaski, gwizdy i głos komentatora sportowego:
- Proszę państwa, oto nasz mistrz!!! To on! To naprawdę on!
- Manfred…- jęknął Net.
- Witaj, bohaterze- zawołał program, wyłączywszy odgłosy.- Jak tam sytuacja? Pytam tylko dla pewności, bo, znając ciebie, to wygrałbym zakład o to z pendrive’em w kontakcie. A więc- przeprosiłeś ją?
- Przeprosiłem- wycedził chłopak z satysfakcją w głosie.
- O! Coś nowego. A pogodziliście się?
Net podparł głowę na łokciu.
- Tak myślałem!- ucieszył się Manfred.- Jednak dobrze cię znam.
- Jednak to przesadzasz z żartowaniem- Net zjechał niżej na fotelu i prawie schował głowę między nogi.- Jak to tam było w tym przysłowiu? Dasz mu chipsa, a weźmie całą paczkę? Ech…- westchnął w swoje spodnie.- Wiesz, co robi prawdziwy mężczyzna w takiej sytuacji?
- Nie. Ale chyba nie muszę się nad tym zastanawiać- nie widzę tu takiego.
Na dowód tego rozejrzał się kamerą dookoła. Net podniósł się, ignorując dalsze dowcipy.
- Ratowałby swój honor- mruknął, kiwając głową.- I to mam zamiar zrobić. Serio. Pójdę tam, teraz, zaraz i… i wyśledzę tego śmiesznego metalowego stworka. Będzie fun jak zobaczę miny Felixa i Niki. Ha!
Ta myśl wyraźnie dodała mu wigoru, bo wstał z krzesła i wyrzucił wszystko z plecaka, by zapakować tylko to, co mogłoby mu się przydać w takiej sytuacji. Tym razem nie zwlekał.
- Hm…- odezwał się Manfred.- Wiesz, jaka jest moja rada? Nie rób tego. Uszkodzisz sobie coś…
- Będzie fun… Impreza z metalami…- powtarzał jak zahipnotyzowany chłopak. Nie było sensu go przekonywać. Już zdecydował. Parę minut później wychodził z mieszkania po kryjomu, jeszcze nie żałując swojej decyzji.
Szedł ulicą trochę nerwowo; sam nie mógł się zdecydować, czy chce, żeby przechodniów było dużo, czy mało. Powracająca szkolna wycieczka wytrąciła go z równowagi. Miał ochotę schować się za rogiem, lecz było to niedorzeczne.
Maluchy robiły mnóstwo hałasu. Miały kolorowe plecaczki i kurteczki, a w rękach dzierżyły nadgryzione kanapki i niedokończone soczki. Firma „Hopsasa”. Dlaczego na wycieczkach zawsze kupuje się marki nieznane przez nikogo? Może dlatego, żeby dzieci nie wiedziały, że czegoś nie lubią?
Net potrząsnął głową. Skupienie, skupienie, skupienie. Czekało go ważne zadanie.

[Kage-Sama]

He he Manfred ma świetne teksty