"Trampki & Czekolada" - opowiadanie ;]

[Patrycjolona]

Miała już wszystko za przeproszeniem, w dupie, to co się stało czy dziać będzie. I tak już niczym nie różni się od kupy gnoju. Podeszła do FN'a i wzięła od niego jeden pistolet. Dawno już planowała to zrobić i żałować nie będzie. Może nawet spotka tam siostrę, matkę i ojca? Wyciągnęła z kieszeni wymiętolonego skręta, podpaliła od zapałki i zaciągnęła się. Ktoś normalny po spróbowaniu tego świństwa mógł by zwymiotować, wypluwając sobie żołądek i płuca, ale ona się przyzwyczaiła. Skręt był zrobiony ze wszystkiego co miała pod ręką.
Rzuciła wszystkim smutne spojrzenie, a zwłaszcza Andrzejowi, przy którym czuła się zażenowana ujawniając swoją słabość i wyszła z kuchni.
-Ciao-
Zamiast skierować się w stronę schodów prowadzących do hali, skręciła w lewo do łazienki. Zapomniała zamknąć za sobą drzwi. Stanęła przed popękanym kawałkiem lustra i przystawiła sobie lufę do skroni.

[Justi]

- Pat... - usłyszała drżący głos Justi. - Tak wcale nie będzie lepiej... - Dziewczyna lekko uchyliła drzwi, wciskają się do ciasnego pomieszczenia. - Justi nie zamierzała decydować za Pat. Szanowała jej decyzję, ale smutno jej się robiło, widząc koleżankę próbującą popełnić samobujstwo. Przeżyła z nią wiele wspólnych chwil, a teraz to miało się nagle skończyć.

[Patrycjolona]

-Daruj sobie - powiedziała ozięble, przystawiła sobie broń pod opadnięty policzek i nacisnęła spust. Krew trysła na lustro, a dziewczyna bezwładnie osunęła się na ziemię. Poczuła nieziemski, palący ból rozsadzający czaszkę.
-Sorry... - wypowiedziała krztusząc się krwią. Zrobiło się jej ciemno przed oczami.

[Andrzej]

Andrzej spojrzał pusto na trupa. Cóż, kolejna. Szkoda jej, atrakcyjna była, miła... miała coś w sobie. On też miał już dość. Może by i zrobił to samo, ale coś go powstrzymywało. Zostało ich czworo. Za dużo już walczył ostatnimi czasy. Wypalił się. Sam świata nie mógł zawojować. Może gdyby znalazł swoich towarzyszy. Z Kaloryferem byłoby pewnie zabawnie, Asru może jakąś flaszkę by znalazł... A tak...? Może czas na wakacje? Uśmiechnął się na myśl o odpoczynku na plaży pod palmami wśród tysiąca wampirów w czarnych mundurach. Brzmiało irracjonalnie, ale to może było jakieś wyjście? Opuszczenie tego chorego miejsca i odwiedzenie jakiegoś cichego zakątka? Pogładził delikatnie dwie srebrne błyskawice na kołnierzu, wcisnął na osiwiałe przedwcześnie włosy swoją ukochaną czarną polówkę, gdzie szczerzyła zęby trupia czaszka. Spojrzał na siebie w kawałku lustra. Wyglądał na przynajmniej dziesięć lat starszego. Blada twarz, siwe włosy i oczy przekrwione ze zmęczenia. Obraz nędzy i rozpaczy.
-Cóż, czas decydować. Ale decydujcie beze mnie. Ja nie mam już ochoty nadstawiać karku. A na pewno nie tu, nie z Wami i nie teraz. - Na twarz wrócił mu pogardliwy wyraz, a oczy znów przybrały ten zimny blask. Poczuł się, jakby dawno tego nie robił, jakby mięśnie twarzy zapomniały tego grymasu. Ileż to się zmieniło w ciągu ostatnich godzin... Godzin? A może dni? Miesięcy? Lat?
Jedno było pewne. To już nie był jego czas.
- Nie możesz... odezwał się głucho po chwili chłopiec.
- Mogę. - Andrzej przerwał mu zimno. - Mogę wszystko. Mogę Cię zastrzelić, mogę zawezwać tysiąc wampirów, mogę w końcu stąd wyjść. To już nie jest moja zabawa. A sam wojować nie będę. - Wymierzył w niego jednoznacznie lufy pistoletów. - To jak? Pozwolisz mi odejść, czy przed wyjściem mam Ci poderżnąć gardło?
Chłopiec milczał. Dwie pozostałe dziewczyny też.
Andrzej bez słowa zabrał chlebak, założył skórzane rękawiczki, a pistolety włożył do kabur. Znalazł w chlebaku jakiegoś pogiętego papierosa i ucieszony odpalił go. Zapalniczka paliła się już małym płomieniem. Zaciągnął się głęboko i wypuścił kłąb niebieskawego dymu. Wyszedł na korytarz, a po chwili ucichły kroki jego podkutych butów.
Zniknął.

[Patrycjolona]

[Sądzę że czas i panowanie Trampek & Czekolady, można uznać za zakończony. Ewentualnie powstanie z tego kolejna monotonna opera mydlana]

//Temat zamknięty. Kontynuacja wydzielona tutaj.//kam193