Szukaj:

- Cytrynka przy tej herbacie na pewno się przyda - zauważyła Anka - poproszę.

- Łyżeczkę - poprosiła Anka - Chyba nieźle żeśmy to śniadanie zorganizowali...

Anka ruszyła im pomóc. Wkrótce mieli przygotowane oprócz gotującej się wody, paczki najtańszej herbaty, cukierniczki i pokrojone w cienkie plasterki cytryny

- Ja tam nieśmiało liczę na schabowe... Do tego puree i mizeria - Anka się rozmarzyła

Dziewczyny szybko rozdały wszystkim sztućce i talerze. Każdy dostał też po kubku, ale na stoły wjechały tylko baniaki z wodą.

Anka prędko porozstawiała miski z sałatkami na stołach. Ale na koniec zostało najważniejsze. Przynieść obozowiczom talerze i sztućce.

Anka umyła i pokroiła warzywa, po czym wrzuciła wszystko do kilku misek i dodała po szczypcie soli i łyżce oliwy.
- No, gotowe. - westchnęła.

- Może być sałatka... - Anka się uśmiechnęła, przeszukując lodówkę - Pytanie ile osób ją zje i czy nas właściciele nie zabiją - Znalazła główkę kapusty, paprykę i szczypiorek - Fraan...? Jest tam...

- Hm, pewnie faktycznie podobna cena... Ale skoro polecasz... Jeśli przeżyjemy ten obóz, to kiedyś wypróbuję. - wyszczerzyła się uroczo

- Eeee, na takie ekscesy to mnie nie stać - zbagatelizowała Anka. - A na pewno nie w tutejszej Żabce...

- Mango. I nie ma innej opcji - parsknęła dziewczyna

- Ja bym malinowych nie wybrała - Anka parsknęła cicho

Anka zapowietrzyła się.
- Ymmmm... Niiiiiic...

- Dbam o was, okeeej? - parsknęła cicho - Ale no, następnym razem to wy robicie zakupy.

Anka przygryzła wargę w zastanowieniu.
- Kurna, co jeszcze gadałam? Aaaa... - Frustrację z braku wspomnień spróbowała zabić śmiechem - Ostatnie co pamiętam to jak graliśmy w "Nigdy nie"... I... Coś...

- Sorkiii... Następnym razem będę pukać. W drzwi - Dookreśliła by nie było niedomówień.

Anka tylko parsknęła cicho, odciągając Polę na bok.
- Jak się odsuniemy, to może nie będzie na nas...

- Oby nam całego żarcia nie zjedli... - mruknęła cicho Anka po chwili stania w ciszy, wskazując na tylne wejście do restauracji. Frana i Aleksa nie było już dość długo.

Anka chciała dopytać czy Pola może nie wiedziała co z Judką, ale widząc reakcję dziewczyny, wolała nie potęgować jej bólu. Tylko uśmiechnęła się do Poli ze współczuciem. W końcu przyjdzie kolej na...

- Fran, powoli, przecież w środku jest okno... - syknęła Anka i złapała chłopaka wpół skoku.