Szukaj:

Nie miał szans wyprzedzić lewiatana, ale dotarł do powierzchni niewiele później. Wyciągnął dłoń w kierunku tafli wody... i zastygł.
No dalej, przecież to proste. Wynurzam się i dostaję śniadanie....

"To nie jest Jezus..." zaczął, ale Roberty już przy nim nie było. Pokręcił z niedowierzaniem głową i ruszył za bestią.

Zacisnął usta. A więc tak.
"Mam dla ciebie złe wieści. Wystarczy, że wypłynę na powierzchnię, a dostanę normalne jedzenie. Jestem niemal pewien, że jestem w stanie oddychać powietrzem." Uśmiechnął...

Blondyn przyjrzał się rybom. Był głodny... ale nie na tyle głodny, by mieć smaka na niedokończone sushi. Pokręcił głową.
"Podziękuję. Surowe mięso... źle mi się kojarzy. Nie macie tu nic innego?"

Musiał się chwilę zastanowić.
"Wczoraj wieczorem? Coś takiego." Mimowolnie złapał się za brzuch. Teraz, kiedy o tym pomyślał, musiał przyznać, że w istocie był głodny. "Czemu pytasz?"

Niepewny, co dokładnie się dzieje, ruszył za mieszkańcami jeziora. Choć wydawało mu się, że jest bezpieczny, starał się nie opuszczać gardy. Pamiętał, co Monika mówiła o lewiatanie i choć nie był...

Nie podobało mu się to, jak szczupak nagle odpłynął z szelmowskim błyskiem w oku. Chłopak spojrzał pytająco na lewiatana.

Mimowolnie parsknął, widząc to duo. Czy Roberta naprawdę miała jakąkolwiek relację z tą rybą? Wyglądało na to, że tak.
Założył ramię na ramię.
"Czego nie wiesz?" spojrzał na węża, unosząc brew.

Choć wcześniej wypowiadał się z taką pewnością, wcale nie wiedział, czy rzeczywiście dobrze rozumie boskie plany. Pewnie, mógł mieć rację, miał nadzieję, że ma rację, ale... A co mi tam. Przecież...

Pokręcił głową. Ta była bez sensu. To oczywiste, że Roberta postradała zmysły. Mimo to spróbował przemówić jej do rozsądku ostatni raz.
"Niczego nie rozumiesz. Bóg powstrzymał przemianę. Pozwolił mi...

"Nie wierzysz w Ewangelię?!" To było pierwsze, co opuściło jego usta. Dopiero po chwila dotarła do niego druga część jej wypowiedzi. "I nie jestem potworem! Nie... całkiem." Po raz kolejny spojrzał...

"To teologiczny bełkot. Ewangelia jest bardzo prosta, a to co się z nami dzieje to chyba najwyraźniejszy znak od czasów narodzin Chrystusa. Bóg nagradza nas i karze, pozwalając duszy kształtować...

Milczał przez chwilę, próbując ująć to, co czuje w słowa. "Człowieczeństwo to to, co upodabnia nas do Boga." Odpowiedział w końcu. "Wyprzeć się go, to jak zrezygnować z duszy."

"Odrzuciłaś człowieczeństwo... " Przypomniał sobie ten stan, który przejmował jego umysł ilekroć całkowicie przemienił się w zwierzę. Tą prostotę. To jak sumienie milkło, lepiej, jakby go nigdy nie...

Próbował dostosować ekspresję twarzy do swojego stanu emocjonalnego, ale zaczynało mu brakować miejsca.
"Zmieniam się w r y b ę . W b r e w mojej w o l i . Fizycznie i psychicznie." Na samo...

Pokręcił gwałtownie głową.
"Nie?? Jak możesz chcieć tkwić w tym stanie? Przecież jesteś koszmarna!" Powiedział szybciej, niż pomyślał.

Jej pogodny ton zbił go z tropu. "No wiesz... jesteś... wężem. Nie masz nóg, nie masz rą...???" Szereg drobnych ramion na boku stworzenia zmusił go do przerwania. C h r y s t e . "Nooo chodzi mi o to...

"O."
"Mój."
"Boże."
Wyciągnął rękę, jakby chcąc dotknąć bestii. Szybko jednak ją cofnął. To się nie dzieje naprawdę..."Roberto, ja... Tak mi przykro..."
Jego ciało przeszedł nieprzyjemny...

"Roberta?" Chłopak drgnął mimowolnie dostrzegłszy węża. "Czy tak nie nazywała się..." Nie, to nie mogło być możliwe! Spojrzał w olbrzymie ślepia z niedowierzaniem. "...siostra Roberta?"

*świt*
Obudził go horrendalnych rozmiarów szczupak, zaczepnie buszujący w jego niesionych prądem włosach.
- Que carajo... - z pewnym trudem odgonił rybę. Szczupak spojrzał na niego z błyskiem w oku...