Kuorekta

No więc wrzucamy tu świeże fragi w celu zatwierdzenia przez zarząd (muehehehe).

Net stęknął pod ciężarem Felixa i zajrzał do tunelu. Zobaczył jedynie nieprzeniknioną ciemność.
- Czy to aby na pewno dobry pomysł? - zapytał przerażonym głosem. Miał złe przeczucia.
- Nie gadaj, tylko właź! - warknęła Julia.
- Nie poganiaj mnie, ty chodząca klaustrofobio! Taka mocna jesteś, to sama właź pierwsza, na dodatek z Felixem na plecach.
- Myślałam, że jesteście już prawie dorośli, a zachowujecie się jak dzieci w piaskownicy - westchnęła Anna i ruszyła przodem. Julia, która szła jako ostatnia sapała i mruczała coś pod nosem.
- Duszę się! - jęknęła na tyle głośno, by wszyscy uczestnicy wyprawy ją usłyszeli. - Mam tego dosyć!

- Spokojnie - powiedziała łagodnie mama Niki.
Net zaś, uśmiechnął się drwiąco. Szli krętymi schodami coraz niżej i niżej. W końcu znaleźli się w całkiem obszernym pomieszczeniu. Podłoga, ściany i sufit były z kamienia. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że tuż przed nimi znajdowało się wgłębienie wypełnione lawą. A w samym środku tego basenu stał rycerz w czarnej zbroi. Miał około trzech metrów wzrostu, a w dłoni trzymał potężny topór bojowy.

[Ten frag dodałem w postaci dwóch wpisów dlatego, że wpis może mieć maksymalnie 100 znaków]

Fajne. Bezbłędne. Wrzucaj.
Swoją drogą skoro limit to 100 znaków... to kiepsko widzę taką korektę...

No niestety... Ale niechaj stemp wbija.

- Proszę – Net szarmancko ukłonił się Karze (i o mało nie wywalił pod ciężarem nieprzytomnego Felixa) i wskazał dłonią rycerza – Czy to odpowiada jaśnie twardej panience?
Dziewczyna nawet nie zniżyła się do odpowiedzi. Zaczęła strzelać kostkami palców.
- O ile się nie mylę, a zwykle się nie mylę – wtrąciła skromnie Anna - Nasz cel, czyli bransoleta, znajduje się dokładnie na środku, dokładnie na dnie tego jakże malowniczego oczka wodn… mrocznego.

- Wprost przecudnie – westchnęła Kara – Chłopczyku – zwróciła się do Neta – Pilnuj kolegi. Pani Anna niech ogarnia bransoletę. Ja zajmę się tym tutaj – i z tymi słowami rzuciła się na rycerza. Dziewczyna nie ryzykowała kontaktu z palącą cieczą, po prostu używała okolicznych kawałków kamieni i gruzów do zgrabnego przeskakiwania i odciągania strażnika od centrum basenu.
- Po prostu brawo – Anna karcąco spojrzała na Neta, który pod jej wzrokiem (i ciężarem Felixa) skurczył się kilka centymetrów – Kobiecej duszy to ty ni w ząb nie pojmujesz.
- Pani mi powie coś, o czym nie wiem…

Kara nie słyszała tych dywagacji. Zgrabnie unikała kolejnych zamachów rycerza. Próbowała odczytać coś ze szczelin hełmu, ale niewiele przez nie widziała. W sumie było jej wszystko jedno. Koleś stał jej na drodze, do tego, o ile dobrze rozumiała całą sytuację, był jakimś rodzajem zniewolonego przez Onufrego ducha. Czyli… całkowita anihilacja celu nie była niedopuszczalnym posunięciem. Pokrzepiona tą jakże optymistyczną myślą zamachnęła się i zdzieliła rycerza w podbrzusze. Skrzywiła się czując paraliżujący ból w dłoni. To już nie to samo, co tamte roboty…

Niemniej wojak w stali pochylił się odruchowo. Dziewczyna łokciem przyłożyła w lewą połowę hełmu, a kolanem poprawiła prawą. W walce z kimś innym uderzyłaby jeszcze „z dyńki”, jednakże tym razem po prostu pchnęła twór prosto w lawę. Cała zbroja zapadła się w gorącą maź.
- Skończyła pani?! - rzuciła Kara przez ramię
- Jestem duchem, nie cudotwórcą! – pokrewieństwo Anny z Teklą było niezaprzeczalne – Jak ci się nudzi, to mi pomóż!

Kara już miała sarknąć na takie traktowanie, gdy nagle rozpalone żelazo rycerskiej zbroi zacisnęło się wokół jej szyi.

[Taka korekta jest zbyt uciążliwa. Any idea?]